Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

 Θαρρείς βελόνα σ’ άχυρα εχθές γύρευα να ’βρω

η χιόνι πάνω στο Έβερεστ αλλά να είναι μαύρο.

 

Ένα εξάρτημα έψαχνα για μια κατασκευή μου

ρώτησα μες στα μαγαζιά, γελούσανε μαζί μου.

 

Τον Αστακό τον έκανα, φίλοι μου, όλον γύρα

αρνητική απάντηση απ’ όλους κι όλες πήρα.

 

Τους κολλητούς, στα όμορα χωριά, πήρα ο καημένος

τζίφος∙ κι εκεί που ήμουνα απογοητευμένος

 

στη Χρυσοβίτσα κάλεσα -χωρίς να ελπίζω κάτι-

έναν  πολύ εξωστρεφή και μέγα διπλωμάτη.

 

Οι χωριανοί του μου ’χαν πει: ¨αυτός είναι όλο λόγια,

στη θεωρία άπιαστος, στις πράξεις κομπολόγια¨.

 

Κι όμως με εξυπηρέτησε αυτός που δεν του το ’χα,

εκείνος πέδιλα του σκι σου φέρνει από την Ντόχα.

 

Τάχιστα το εξάρτημα το βρήκε, το ζαγάρι

και σε μια ώρα ακριβώς στο χέρι το ’χα πάρει.

 

Άρα στα αδιέξοδα  ή όπου αλλού να μπλέξεις

ένας τη λύση θα τη βρει, ο Ταπρατζής ο Αλέξης.

 

Τυγχάνει να ’ναι φίλος μου, τι λέω, σταυραδέρφι

αστέρι, άμα τον τύχετε μαζί του βγάλτε σέλφι.