ΜΑΡΙΚΑ ΝΙΝΟΥ

 

 

 Σαν  σήμερα στις 23 Φεβρουαρίου 1957 έφυγε από τη ζωή η Μαρίκα Νίνου.

Το παρακάτω τραγούδι το έγραψα μετά από μία αφήγηση του πατέρα μου το 2006.

Οι εβδομήντα οκτώ στροφές

στ’ αυτιά μου ένα χάδι

είχα την τύχη να σε δω

στο πάλκο ένα βράδυ.

 

Μαρίκα έφυγες νωρίς

σε πήρανε οι μούσες

να τραγουδάς στον ουρανό

αυτά που επιθυμούσες.

 

Στην πίστα όταν έβγαινες

άλλαζες τη μορφή σου

τον εαυτό σου απέβαλες

ντυνόσουν την ψυχή σου.

 

Με τη φωνή φουρτούνιαζες

όνειρα κλειδωμένα

με τις σιωπές γαλήνευες

κορμιά ναυαγισμένα.

 

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΒΑΡΚΑΡΗΣ

    Συνήθως αποτίουμε φόρο τιμής σε επώνυμους που έχουν για διάφορους

λόγους αφήσει το στίγμα τους.

    Τους θυμόμαστε τις ημερομηνίες της γέννησης ή της θανής τους.

    Τέλη Φεβρουαρίου και συγκεκριμένα στις 29-02-1967 πέθανε 

ένας Άνθρωπος με Άλφα Κεφαλαίο.

    Δεν ήταν πολιτικός, δεν ήταν επιστήμονας,  δεν ήταν καλλιτέχνης.

    Ήταν ένα απλός άνθρωπος της βιοπάλης, ένας καλός Σαμαρείτης, 

μόνο που ήταν μαύρος και δεν ήταν χριστιανός.

    Οι κρητικοί τον έλεγαν Σαλή Χελιδονάκη. 

Πριν χρόνια έμαθα την ιστορία του και

                     

τού είχα αφιερώσει τους παρακάτω στίχους.

Ο  ΣΑΛΗΣ  ΧΕΛΙΔΟΝΑΚΗΣ

Σαν χελιδόνι πέταξε / κι η μοίρα του τον έταξε

στην Κρήτη να φωλιάσει,

δεν άνοιξε γι’ αλλού πανιά / και στα φιλόξενα Χανιά

βρήκε καραβοστάσι.

 

Στη σκάλα ο νέγρος ο Σαλής / ο μουσουλμάνος μπεσαλής

δούλευε με μεράκι

κι οι Κρητικοί απ’ ανώνυμο / τον είπαν στο επώνυμο

Σαλή Χελιδονάκη.

 

Χήρες και ορφανά παιδιά / βόηθαγε  αυτή η αγνή καρδιά

-της Βίβλου Σαμαρείτης-

τι κι αν δεν ήταν χριστιανός / έγινε θρύλος ζωντανός

ολόκληρης της Κρήτης.

 

Όταν τα μάτια έκλεισε / η εκκλησία απέκλεισε

άδεια για το μνήμα

«Σ’ ένα χωράφι να ταφεί» / ήρθε φιρμάνι και γραφή

κι ήταν ντροπή και κρίμα.

 

Μα έχουν καρδιά οι Κρητικοί / πήραν τα οστά του από εκεί

και φτιάξανε μνημείο

τον Άγιό τους το Σαλή / βάλαν στη θέση την καλή

μες το νεκροταφείο.

 

Και έγραψαν για το Σαλή / «Αγαπημένο μας πουλί

εδώ είναι η φωλιά σου

μαύρο το χρώμα του κορμιού / μα ήταν σαν περιστεριού

κατάλευκη η καρδιά σου».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ  ΤΗΝ  ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

http://agonaskritis.gr/%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%82-%CE%BF-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BF/

ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

 

Ήσουν παιδί της προσφυγιάς

και του λαού τ’ αηδόνι

μα τώρα άλλοι τραγουδούν

για σένανε, Αντώνη.

 

Στους λόφους της Καισαριανής

ήρθανε φίλοι, συγγενείς

για το στερνό αντίο

τα λιανοτράγουδα να πουν

μα τόσες νότες δε χωρούν

στο ένα επί δύο.

 

Αντώνη, εκεί στου ουρανού

που πας το ανηφόρι

να δώσεις χαιρετίσματα

στο Στέλιο, στο Γρηγόρη.

 

Στο Στράτο, στο Λουκιανό

και στη μεγάλη ορχήστρα•

και στείλτε τα τραγούδια σας

εδώ στης γης την πίστα.

 

Άρης  Μπιτσώρης

 

ΔΙΑΚΟΣΙΑ ΧΡΟΝΙΑ 1821-2021

 

Διακόσια χρόνια πέρασαν απ’ το εικοσιένα

κι ας πιάσουμε τα θέματα απ’ την αρχή ένα–ένα.

 

Διακόσια χρόνια ύστερα από τα τετρακόσια

τώρα μας λείπουνε ευρώ, τότε μας λείπαν γρόσια.

 

Διακόσια χρόνια δάνεια,  διακόσια επιτροπείες

και τοκοχρεολύσια για τις ατασθαλίες.

 

Διακόσια χρόνια ο λουφές, οι βδέλλες, τα κοράκια

και σχέσεις πελατειακές, παλιά και νέα τζάκια.

 

Διακόσια χρόνια κυβερνούν σεβάσμιοι φαρισαίοι

κλώνοι των κοτζαμπάσηδων, ξένοι μουσαφιραίοι.

 

Διακόσια χρόνια είναι πολλά ή μήπως είναι λίγα;

Σκυφτός ο σβέρκος του ραγιά κι ο ώμος του κολλήγα.

 

Διακόσια χρόνια και ρωτά, ο Κάλβος, και υποφέρει:

¨του φόβου ακόμα αισθάνεστε βαρύ το χάλκαιον χέρι;¨.

 

Διακόσια χρόνια κι απορεί ο Ρήγας: ¨παλικάρια

στα τσιμεντένια σας κλουβιά λουφάξατε ζαγάρια;¨.