Στη μνήμη ενός φίλου, ζωηρού και παραπονιάρη, που το 2004 όταν άκουσε γι' αυτή τη γιορτή εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του. Από τότε είναι γραμμένοι οι στίχοι. Άλλαξα μόνο την ημερομηνία γιατί η γιορτή είναι κινητή.
Γιορτές υπάρχουνε πολλές, γιορτή ερωτευμένων
γιορτή μητέρας, γυναικών, των
ζώων των καημένων.
Ιούνιος-Δεκαεννιά και γράφουν οι
φυλλάδες
πως είναι η Παγκόσμια Μέρα για
Πατεράδες.
Για πες μου, φίλε, σήμερα πόσοι
σου ευχηθήκαν;
Τα δυο παιδιά, η γυναίκα σου
μήπως σε θυμηθήκαν;
Ή μήπως σου ’πε η πεθερά «χρόνια
πολλά γαμπρέ μου;»
Όλοι είναι αχάριστοι, έτσι δεν
είναι; πε μου.
Και μένα σε πληροφορώ μία από τα
ίδια
μας έχουν σε χειρότερη μοίρα απ’
τα κατοικίδια.
Μα δεν πειράζει φίλε μου, έχουμε
τα «πιπίνια»
για να μας ξαλαφρώνουνε απ’ του
σπιτιού την γκρίνια.
Βέβαια υπάρχει κίνδυνος,
«πατέρα» να μας πούνε
λόγια είν’ όμως που στ’ αυτί θα
μπούνε και θα βγούνε.
Είμαστε φίλε μου εμείς οι άντρες
οι μοιραίοι
πάντοτε διαχρονικοί και πάντοτε
ωραίοι.
10-6-2004
