ΚΑΘΙΣΜΑ BETWEEN

Απ’ όλα τα αυτοκίνητα
τα πιο πολλά προσόντα
τα ’χει του Σήφη τ’ όχημα:
made in Japan, Honda.

Άνετο, πολυμορφικό
νέας τεχνολογίας
το άκρον άωτον τελικά
είν’ της πρωτοπορίας.

Μα εμένα με εξιτάρισε
απ’ όλες τις ανέσεις
το between το κάθισμα
στις μπροστινές τις θέσεις.

Αυτό είναι να κυκλοφορούν
μαζί δυο κολλητάρια
να ρίχνουνε τα δίχτυα τους
να πιάνουν ¨καλαμάρια¨.

Να βάζουνε στο between
μια Μολδαυή ή Ρωσίδα•
δεν είναι Ι.Χ. αυτό
μα γυναικοπαγίδα.

Σκέψου το Σήφη στο βολάν
και δίπλα τον Ιορδάνη
κι ανάμεσα την ¨ύπαρξη¨
τα κόλπα της να κάνει.

Γι’ αυτό αν σας πουν πως πήγανε
με τ’ όχημα για ούζα
να ξέρετε πως ήτανε
πάλι για μια παρτούζα.

ΕΝ ΟΨΕΙ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ

Τα δεδομένα άλλαξαν μ’ αυτόν τον Καλλικράτη
κι οι Δήμοι της συνένωσης κράτη θα είναι εν κράτει.
Μοιραία κι όσοι θα διοικούν πρέπει να ’ναι βαρβάτοι
να έχουν και στον πισινό ένα επιπλέον μάτι.
Οι Δήμοι ευρωπαϊκές έχουνε απαιτήσεις
προσόντα δε ανάλογα κι οι νέες Διοικήσεις.
Και μπαίνει το ερώτημα: δυναμικό υπάρχει
με μόρφωση, ικανότητες που καινοτόμα να άρχει;
Αν η επαρχιώτικη μείνει νοοτροπία
τότε έχει εξασφαλιστεί ήδη η αποτυχία.
Όσοι παλιούς μηχανισμούς τώρα ξανά γρασάρουν
έχουν μοναδικό σκοπό τον κόσμο να τουμπάρουν.
Αυτοί που είναι δέσμιοι της παλαιάς μεθόδου
μπορούν να ευαγγελίζονται το Δήμο της προόδου;
Το δίλημμα είναι προφανές και αμείλικτο συνάμα
ποιοι εγγυώνται έξοδο απ’ του Όργουελ τη φάρμα;
Θα ’ναι ¨άρχοντες της πυρκαγιάς¨, των ¨λιμανιών σκαφάτοι¨
ή νέοι, άφθαρτοι, αγνοί και προπαντός κεφάτοι;
Εδώ είναι φίλοι το ζουμί, εδώ το δια ταύτα
πρέπει οι πολίτες κάρβουνα να βγάλουν απ’ την καύτρα.
Δική τους αποκλειστικά θα είναι η ευθύνη
αν εξακολουθούν να ζουν μέσα στη ναφθαλίνη.
Πρέπει την τελευταία στιγμή ν’ αφυπνιστούν οι πάντες
αλλιώς σαν τους ιθαγενείς θα τους γυαλίζουν χάντρες.
Πρέπει να ενθαρρύνουνε τους νέους με προσόντα
να δώσουν πλέον σύνταξη στα υποπροϊόντα.
Η ύστατη, η μοναδική έμεινε ευκαιρία
να βάλουμε τον τόπο μας σ’ ανοδική πορεία.
Το πολλαπλώς εξαμαρτείν το μέλλον υποσκάπτει
μα ουδέν αναγνωρίζεται, λάθος, μετά την κάλπη.

Η ΖΩΗ ΑΛΛΟΥ

Είδα τις καρό τις τσάντες
σ’ ένα ψευτοπρακτορείο
και στ’ αμπάρια του τις πήρε
το παλιό λεωφορείο.

Ολονύχτιο ταξίδι
Βαρσοβία ή Βουκουρέστι
Σόφια, Τίρανα, Ιάσι•
ψύχραιμοι, ταπί και ρέστοι.

Φεύγουνε οι μετανάστες
-γυρισμός του Οδυσσέα;-
Πρώτα θύματα της κρίσης,
Ύδρα είναι αυτή Λερναία.

Όνειρα ματαιωμένα
στις αποσκευές μαζί τους,
τώρα πια καλά το ξέρουν
πάντα είναι αλλού η ζωή τους.

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΡΑΣ

Μέσα στο νταμάρι ο Πάιρας
πάλευε μ’ όλα τα φίδια
με ζουλάπια, με ζαγάρια
με σφελάγγια και σκορπίδια.

Μία μέρα τον Αϊ-Γιώργη
στο εικόνισμα κοιτούσε
έφιππο που ένα δράκο
με τη λόγχη του χτυπούσε.

Κι είπε: ¨για μια σκουτουρέλα
μια σαυρούλα, σαμιαμίδι
που καμάκωσες ρε Γιώργη
Άγιο σε κάναν ήδη.

Κι εγώ που ως τώρα χίλια
ερπετά έχω χαλάσει
να ’χα, θα ’πρεπε, όχι μία
μα χίλιες φορές αγιάσει¨.

Αυτό το περιστατικό μου το διηγήθηκε ο Αποστόλης ο Αλυσανδράτος, ετών 86 και κάτι ψιλά. Εγώ το απέδωσα έμμετρα.
Ο Βασίλης ο Πάιρας προπολεμικά ήταν διευθυντής του περίφημου εργοστασίου-μαρμαράδικου του Αστακού, δραστήριος, πανέξυπνος, πολυμαθής και χιουμορίστας. Διατηρούσε στενή φιλία με τον Ρεντίφη (Κώστας Βασιλείου), το λαϊκό ποιητή του Ξηρομέρου.

Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Είχα ένα βάρος στην καρδιά
από τα τόσα κρίματα
απ’ τα πολλά μου σφάλματα
και τα παραστρατήματα.

Πήγα ξομολογήθηκα
το παρελθόν αρνήθηκα
κι όσοι εγώ τους πλήγωσα
να ξέρουν πως το πλήρωσα.

Μου είπε ο πνευματικός:
¨τους φίλους σαν τα μάτια σου
είν’ της ψυχής σου βάλσαμο
και σάρκα απ’ τη σάρκα σου¨.

Αφιερωμένο σε κάποιον προσκυνητή του Αγίου Όρους ο οποίος εξομολογήθηκε αλλά δεν ξέρουμε αν έλαβε άφεση αμαρτιών.

100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ Ν. ΚΑΒΒΑΔΙΑ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΛΙΑ

Εξήντα πέντε έφυγες χρονώ
κι άφησες ακυβέρνητο
της ρίμας το καράβι
κι οι μπιτσικόμοι άνεργοι καιρό
καπεταναίοι της ποίησης
γινήκαν σ’ ένα βράδυ.

Σε φράσεις ακατάληπτες, νεκρές
απεγνωσμένα ψάχνοντας
να βρούνε ένα ταίρι
μείναν οι λέξεις μόνες κι ορφανές
αρόδο έξω απ’ το Μαδράς,
το Σφαξ και το Αλγέρι.

Μα έπεσε το πούσι αποβραδίς
του Νότου έδυσε ο Σταυρός
κι η Λι έχει βουρκώσει.
Σε καρτερεί ο μαύρος θερμαστής
ο Γουίλ, με το ’να χέρι του
ψηλά να σε σηκώσει.

Στων πόρτων τα κακόφημα στενά
μάταια σε προσμένουνε
στρωμένα τα σεντόνια
«ο Κόλιας πάει, δε θα ’ρθει ξανά»
στέλνουν τηλεγραφήματα
των πλοίων τα μαρκόνια.

Ποίηματα στο Μαρκόνι τώρα λες
και στον αφέντη Ατσίγγανο
μα και στον Τσε Γκεβάρα
μια και τους «καθωσπρέπει» ποιητές
ο Ποιητής του Ουρανού
τους στέλνει για τσιγάρα.

Άρης Μπιτσώρης