Η ΝΟΣΟΚΟΜΑ

Αυτές τις μέρες που ’μεινα στο σπίτι μου κλινήρης
ο ύπνος πέρασε από δω μόνο σα μουσαφίρης.

Από το στριφογύρισμα έλιωσα τα σεντόνια,
γινήκανε τα νεύρα μου σπαγγέτι μακαρόνια.

Κι όταν ελάχιστες φορές κλείναν τα βλέφαρά μου
οι εφιάλτες έκαναν παρέλαση μπροστά μου.

Και τώρα που όλα πέρασαν με απασχολεί ακόμα
ο εφιάλτης που ’χα δει με μία νοσοκόμα.

Ήμουνα, λέει, ασθενής σ’ ένα νοσοκομείο,
ίσως να με ετοίμαζαν για κάποιο χειρουργείο.

Ανοίγει η πόρτα κι έρχεται μια κούκλα νοσοκόμα,
είχε στολή κολλαριστή με κάτασπρο το χρώμα.

Ανέβηκε επάνω μου κι άνοιξε τα κουμπιά της
κοιτάζω, όπως τη γέννησε -τσίτσιδη- η μαμά της.

Άρχισε τότε εντριβές, μασάζ και τα τοιαύτα
μα εμένα το ¨επίμαχο¨ δεν πήρε ¨οστά και σάρκα¨.

Δεμένα ήταν τα χέρια μου, κοίταζα με το μάτι
εις μάτην, δεν υψώθηκε το μεσιανό κατάρτι.

Ξύπνησα τότε έντρομος, μούσκεμα στον ιδρώτα
μα η νοσοκόμα άφαντη, κανείς έξω απ’ την πόρτα.

Τώρα υγιής∙ ανέκαμψε το άρρωστό μου σώμα
μα όλο έρχεται στο νου εκείνη η νοσοκόμα.

Σα να ’χω ένα υπόλοιπο που πρέπει να ξοφλήσω,
τον πληγωμένο εγωισμό να αποκαταστήσω.

Γι’ αυτό γυρνώ στις κλινικές, σ’ όλα τα Κέντρα Υγείας
μη δω τη νοσοκόμα μου σε ώρα εφημερίας.

Μου ’γινε φαντασίωση, ιδέα έμμονή μου
μα και η ρόμπα η λευκή ερωτικό φετίχ μου.

Κι αν δε τη βρω, θ’ απευθυνθώ σε νοσοκόμα άλλη
που κάτω από τη στολή να ’χει τα ίδια κάλλη.

Σε τελευταία ανάλυση μια ρόμπα θα ψωνίσω
με ρούχα νοσηλεύτριας μια Μολδαβή θα ντύσω.

Θα κάνω αναπαράσταση του ονείρου μου εκείνου
ως το σημείο αναμονής της άνθισης του κρίνου.

Και την κατάλληλη στιγμή θα πω: ¨τη ρόμπα βγάλ’ τη¨
και θα ξορκίσω διαπαντός αυτόν τον εφιάλτη.

ΑΠΟΥΣΙΑ

Το τρένο εξεκίνησε
την Τρίτη τρεις και κάτι
όμως δεν πήρε εμένανε
μαζί του επιβάτη.


Μια ίωση εμπύρετη
μου έστησε καρτέρι
κι έτσι τα εισιτήρια
μου μείνανε στο χέρι.


Κρατούσα την εισήγηση
στην τσέπη απ’ το γιλέκο
κι η υπόσχεση μετέωρη
που ’δωσα στον Αλέκο.


Αλέκο ότι θα ’μαι απών
-και μόνο αυτή η σκέψη-
τον πυρετό ανέβασε,
στην κλίνη έχω ρέψει.


Πάντως εγώ στο πόδι μου
στέλνω την Αμαλία
και θα διαβάσει αντί εμού
αυτή, την ομιλία.


Θα ’μαι εκεί, μα νοερά,
λόγω ανωτέρας βίας
και επιτυχία εύχομαι
εκ βάθους της καρδίας.

ΙΠΠΕΥΣ & ΙΠΠΕΥΜΕΝΟΣ

Τα χιόνια δε με τρόμαζαν
φουρτούνες και μποφόρια
σκεφτότανε ποτέ κανείς
ότι θα έρθουν ζόρια;


¨Λεφτά υπάρχουν¨ μου ’λεγαν
το λέγαν και τα ζώδια
δεν κώλωνα σε καύσιμα
ούτε και σε διόδια.

Κι ενώ πολύ συχνά οδικώς
πήγαινα στην Αθήνα
λαθρεπιβάτης έγινα
σήμερα σε δρεζίνα.


Λαθρεπιβάτης το εννοώ
κι είναι μαζί με μένα
άτομα απ’ το Μπαγκλαντές,
δεκάδες, στοιβαγμένα.


Άρα ουδείς είναι εξ ημών
στη ζήση δεδομένος
τη μία μέρα είσαι ιππεύς
άλλη ιππευμένος.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΙΑΝΝΗΣ

Πρωί πρωί ένα κουλούρι
από το φούρνο το ’κλεψε
αυτή την πείνα τη ρημάδα
έστω για λίγο βόλεψε.


Κυρ αστυνόμε μην τον πιάνεις
είν’ άλλος ένας Γιάννης Αγιάννης
μαζί τα φάγανε με τους Παγκάλους
μα αυτοί βιώνουν καημούς μεγάλους.


Είναι ένας άνεργος πατέρας
έχει να θρέψει στόματα
ενώ οι άλλοι παντεσπάνι
τρων στα ψηλά πατώματα.

ΔΡΥΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ

Συνειδήσεως απούσης
το Δάσος καταστρέφεται
κι επί δρυός πεσούσης
ο πας ανήρ ξυλεύεται.


Της πολιτικής βοηθούσης
πολίτες εκπορνεύονται
και τας Αμαδρυάδας
ασύστολα εμπορεύονται.


Αληθή τα ανωτέρω
π' ενταύθα αναφέρονται
εν Ξηρομέρω, φίλοι,
την σήμερον τεκταίνονται.

ΜΠΑΓΙΑΤΙΚΑ ΚΟΥΛΟΥΡΙΑ

Με turbo ο τετράτροχος, ο ατίθασος ο ίππος∙
τρία φανάρια πέρασε με κόκκινο ο τύπος.


Ξέχασε που ήταν το παιδί που στέλναν για κουλούρι∙
μα βέβαια, έγινε υπουργός για ένα καλαμπούρι.


Ο Αντρέας ο αείμνηστος που ήτανε οικτίρμων
¨τόσοι¨, είπε, ¨γίνανε υπουργοί ας γίνει και ο Κίμων¨.


Αυτούς τους τύπους, φίλοι μου, τους φάγαμε στη μούρη
κι ακόμα στο ζωνάρι τους έχουνε το κουμπούρι.


Αφού ο πρώην υπουργός πέρασε τα φανάρια
και τονε σταματήσανε ένστολα παλικάρια,


το ήθος έδειξε ευθύς που ’χει η εξουσία,
αυτοί που λέγαν στο Λαό θα δώσουνε αξία.


Αυτοί με του υπόκοσμου ταυτίστηκαν τα χούγια
μα γράφουν ¨σοσιαλισμός¨ στου σακακιού την ούγια.


Φίλοι, να τους χαιρόμαστε, είναι βλαστοί δικοί μας
με ψήφους ρίζωσαν βαθιά και με την ανοχή μας.


Λένε πολλοί: ¨ξυπνήσαμε δεν τρώμε κανναβούρια
μέσα στις κάλπες τώρα πια θα βρίσκουνε αγγούρια¨.


Αμ δε! Απλώς γινήκαμε από αρνιά ζυγούρια∙
για φρέσκα μας ταΐζουνε μπαγιάτικα κουλούρια.


Αλλιώς άμα ξυπνούσαμε θα ’χαμε κάνει γιούργια
και στον πολιτικό ταβλά δε θα ’μεναν κουλούρια.

XIROMERCUZIN

Μες στο xiromero το news

με έχει ξετρελάνει

μια Έφη με τα νόστιμα

τα φαγητά που κάνει.

Ο Γιώργος δε, αυθεντικές

βγάζει φωτογραφίες,

δεν είναι από το Photoshop

φτιαχτές καλλιτεχνίες.

Σε δυο οθόνες έκανα

τα τζάμια κομματάκια

μπήκα με το πιρούνι μου

να φάω μεζεδάκια.

Τι τσιγαρίδες είναι αυτές

τι φοβερή μπαζίνα∙

εύγε η Ξηρομερίτικη

η γευστική κουζίνα.

Κι αυτή η τραχανόπιτα

με χοιρινά κομμάτια;

Το internet μοσκοβολά

μα φάτε ψάρια, μάτια.

Ο Γιώργος πήρε σύζυγο

εκ Βενετίας οίκου

νοικοκυρά κι αρχόντισσα

την Έφη Βενετίκου.

Μα είναι όντως πονηροί

οι Αγραμπελιώτες Βλάχοι

ξέρουν ότι ο έρωτας

αρχίζει απ’ το στομάχι.

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΑΒΡΗΣ

¨ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΧΑΒΡΗΣ¨

Για μια ταινία, σήμερα,

αυτούς τους στίχους γράφω∙

καιρό είχα να συγκινηθώ

στον κινηματογράφο.

Ο σκηνοθέτης Φιλανδός:

ο Άκι Καουρισμάκι

που μέσα από το κάρβουνο

φέρνει στο φως βαμβάκι.

Οι ¨απόβλητοι¨, οι ¨περιττοί¨

στης Χάβρης το λιμάνι

οι μετανάστες, οι κλοσάρ

-το γκρίζο αυτό χαρμάνι-

διδάσκουν αξιοπρέπεια,

σπάνια ευαισθησία,

τα ξεχασμένα αισθήματα

σ’ αυτήν την κοινωνία.

Συστήνω ανεπιφύλακτα

το φιλμ αυτό να δείτε

στα νάματα της ανθρωπιάς

να αναβαπτιστείτε.

Κι αν έχετε στα ρετιρέ

στραμμένη την κεραία

ρίξτε το βλέμμα χαμηλά∙

στα υπόγεια είναι η θέα.

Όπως στο ¨περιθώριο¨

του λιμανιού της Χάβρης∙

αλληλεγγύη, αλτρουισμό

εκεί θα τα ξανάβρεις.