Η ΘΕΙΑ ΜΑΣ

 ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Με χρόνια πάνω από εκατό στην πλάτη φορτωμένη

σήμερα μας χαιρέτησε για πάντα η θείτσα Λένη.

Γύρω στα ογδόντα πέντε της, μέσα στο μαγαζί της

πέρασα ένα πρωινό ολάκερο μαζί της.

Θεώρησε πως ζύγωνε προς τη στερνή της ώρα

και μου ’πε: ¨επικήδειο, ποίημα, γράψε τώρα¨.

Το έγραψα και το ’βαλα μέσα σ’ ένα συρτάρι

όμως κι οι δυο ξεχάσαμε το μαύρο καβαλάρη.

Γιατί όσο κι αν λυγίζανε οι αδύναμοί της ώμοι

χρόνια πολλά της χρώσταγε αυτή η ζωή ακόμη.

Σήμερα βγάζω το χαρτί που έχει κιτρινίσει

ο στίχος μου στο ξόδι της να την ξεπροβοδίσει.

Η  ΘΕΙΑ  ΛΕΝΗ - Καλοκαίρι 2004

Δάσκαλου Γιαννακόπουλου λέγεται η πλατεία

και γύρω-γύρω έξι εφτά υπήρχαν καφενεία.

Μα ήρθαν δύσκολοι καιροί και χρόνια αλλαγμένα

και τα ρολά στα μαγαζιά κλείσανε ένα-ένα.

Στου Τάκια Τσώλη μοναχά η πόρτα ανοιγμένη

πάνω στο μπρίκι του καφέ σκυμμένη η θείτσα Λένη.

Αυτή η παλιά επονίτισσα, μπροστάρισσα, γενναία∙

στην κατοχή της λευτεριάς σήκωσε τη σημαία.

Τώρα χιονάτο το μαλλί, μαύρο το φόρεμά της

για τη Μπαμπίνη φάρος της κι άγγελος φύλακάς της.

Είχε για όλα άποψη, νέα και περασμένα

μας έλεγε: ¨ορέ παιδιά ακούστε με κι εμένα¨.

Μα απόψε η καρδούλα της έπαψε να χτυπάει

ποιους θα ορμηνεύει τώρα πια και πού θα διδαχάει;

Η βρύση πάει, στέρεψε, κι ο πλάτανος βουρκώνει

την όμορφη πλατεία μας ποιος θα τηνε σαρώνει;

Κι εκείνα τα λουλούδια της πλέον ποιος θα ποτίζει

του παρτεριού τ’ αγριόχορτα ποιος θα ξεβοτανίζει;

Να είσαι καλοτάξιδη εκεί που πας θεια Λένη

να ’ναι το χώμα ελαφρύ που σ’ έχει σκεπασμένη.

Όπως κυρά κι αρχόντισσα ήσουνα στην πλατεία

και στην πλατεία τ’ ουρανού να έχεις τα πρωτεία.

Στη φωτογραφία η θεία Λένη την ημέρα του γάμου της το 1959. 

Μετά τη στέψη το ζεύγος και οι καλεσμένοι κατευθύνονται προς το σπίτι

των νεονύμφων. Το στιγμιότυπο είναι στην πλατεία, σήμερα πλατεία δάσκαλου Γιαννακόπουλου.

Η φωτογραφία περιέχεται στο βιβλίο ¨ΣΑΝ ΝΕΡΟ ΚΥΛΟΥΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ¨-

-η Μπαμπίνη μιας άλλης εποχής

ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

 https://mpampiini.blogspot.com/2022/01/blog-post_15.html

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

 Ήξερα οι Δραγαμεσινοί είναι δουλευταράδες

νοικοκυραίοι ανέκαθεν και με πολλούς παράδες.

 Εκτός από τις τράπεζες τα ’χουν παραχωμένα

μες σε δοχεία πλαστικά και σε γαλβανισμένα.

 

Δεν είναι αβάσιμα αυτά, φήμες κι επινοήσεις

το γράψανε τα έντυπα, το είπαν στις ειδήσεις.

 

Γι’ αυτό κι εσείς που ψάχνετε για λίρες στα σκοτάδια

κρατώντας μηχανήματα σε όρη και λαγκάδια,

 

τραβάτε στο Ξηρόμερο, ως το Καραϊσκάκη

θα βρείτε εκεί ξεκούραστα, σε ευρώ, το παραδάκι.

 

Σε στάνες ψάξτε, σε μαντριά, εκεί που βόσκουν γίδια

ρίξτε και ένα βλέφαρο σε κάδους με σκουπίδια.

 

Κάντε και μια γυροβολιά απ’ τα παντοπωλεία

σας εγγυώμαι, φίλοι μου, πλούσια θα ’ναι η λεία.

 

Κι όταν θα καίτε μες στα μπαρ χαρτιά κολλαρισμένα

ένα μπουκάλι Cutty Sark κεράστε με κι εμένα.

Γ.Α.Κ. ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

 

Μέσα στα Αρχεία του Κράτους έχω γίνει τακτικός

επισκέπτης, αναγνώστης∙ ερευνώ ενδελεχώς

 

του Νομού την Ιστορία, ντοκουμέντα και χαρτιά

ό,τι οι πρόγονοι αφήσαν απ’ τα χρόνια τα παλιά.

 

Τα κιτάπια αυτού του τόπου, όλος ο πολιτισμός

σ’ ένα κτήριο κλεισμένα, φωτισμένα αμυδρώς.

 

Τρείς Κυρίες!, Κεφαλαίο, Κάπα με Θαυμαστικό

δίνουν όλο τους το είναι για να μείνει ανοικτό.

 

Η Μαρία και η Ρούλα και η τρίτη η Λαμπρινή

διαφυλάττουν Θερμοπύλες μ’ ένα σώμα, μια ψυχή.

 

Είν’ το δεύτερό τους σπίτι, πρώτο θα ’λεγα εγώ

πρόθυμες βοηθούν τους πάντες, μα το κράτος είναι αργό.

 

Δεν υπάρχουν πια κονδύλια, αλλά και η υπουργός

και τη γραφική την ύλη έχει κόψει δια παντός.

 

Για τη θέρμανση ούτε λόγος∙ πώς, αλήθεια, να εργαστείς;

Κινδυνεύεις στήλη πάγου εκεί μέσα να βρεθείς.

 

Πρόσφατα που είχα πάει φόρεσα δύο μπουφάν

και σκεφτόμουν τις Κυρίες, τι τραβούν δε μαρτυράν.

 

Είδα και το κορυφαίο, δέκα η ώρα το πρωί

παραμάσχαλα απ’ το σπίτι ήρθε σόμπα ηλεκτρική.

 

Κι όλα αυτά στο Μεσολόγγι, στο Ναό της Λευτεριάς

Αχ! Ελλάδα που χορεύεις στο ρυθμό της λησμονιάς.

 

Σκέφτομαι τους βουλευτάδες, έχει τόσους ο νομός

αλλά και επτά δημάρχους μα δε βλέπω –δυστυχώς-

 

για την ιστορία του τόπου να ιδρώσουν, να νοιαστούν

μόνο λόγια, λόγια, λόγια για να φωτογραφηθούν.

 

Φέτος για το εικοσιένα γίναν τόσες τελετές,

πατριωτικές κορόνες απ’  τους φαρισαϊστές.

 

Και στον Κήπο των Ηρώων μαζευτήκαν κουστουμιές

να τιμήσουν της Εξόδου τις ηρωικές στιγμές.

 

Λίγα μέτρα παραπέρα η ιστορία ζωντανή

μα δεν έριξε κανένας ένα βλέμμα προς τα εκεί.

 

Όπου υπάρχει φλυαρία λόγων πανηγυρικών

κι όσο πιο πυκνά τα δάση των σημαιοστολισμών

 

να ’σαι υποψιασμένος, κρύβονται υποκριτές

κάποιοι επαγγελματίες κι άνοοι χειροκροτητές

 

μας μιλούν για ιστορία που ουσιαστικά αγνοούν

και του κράτους τα αρχεία δεν τους νοιάζει αν χαθούν.