ΣΚΕΨΕΙΣ-ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ-ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

 

Μια τράπεζα στον τόπο μας έψαχνα απεγνωσμένα

μα βρήκα πόρτες σφαλιστές, ρολά κατεβασμένα.

 

Προσπάθησα στο ΑΤΜ να πάρω ένα εικοσάρι

και βγήκε ένα μήνυμα: ¨στέγνωσε το παγκάρι¨.

 

Στο πρακτορείο ύστερα πήγα για εφημερίδα

όμως, αντί για έντυπα, άδεια τα ράφια είδα.

 

Πήρα λοιπόν των ομματιών και πήγα στη Λευκάδα

οι τράπεζες και τα ΑΤΜ καμιά δεκαπεντάδα.

 

Οι εφημερίδες ήτανε στα πεζοδρόμια χύμα

έκανα μία σύγκριση και σκέφτηκα ¨τι κρίμα¨.

 

Είδα γαλάζιες θάλασσες κι άπειρα ιστιοφόρα

χωρίς σκουπίδια οι δρόμοι τους και άστραφτε η Χώρα.

 

Πέρασα πάλι απέναντι για να κατηφορίσω

κι όσο πιο κάτω πήγαινα, πώς ήθελα να βρίσω.

 

Κι έρχονται τα χειρότερα, τα προσχεδιασμένα

(χωρίς εμάς), τα δύστοπα, πιο υποβαθμισμένα.

 

Θάλασσα, γη σε εκποίηση, ¨δώσε κι εμένα μπάρμπα¨∙ 

στάθηκα να συλλογιστώ, μες στο μυαλό μου κράμπα.

 

Τι παίχτηκε, πού φταίξαμε, τι ερμηνεία να δώσω;

Κι αυθόρμητα τη μούρη μου έσπευσα να μουντζώσω.

ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ, ΔΕ ΡΩΤΑΓΕΣ;

 

Ντύθηκε κορονοϊός ο χάρος ένα βράδυ

και στη Μπαμπίνη ύστερα έστησε παραγάδι.

 

Έξω απ' τα Μασσαλέικα έβαλε το δοκάνι

γιατί στο μάτι από καιρό είχε τον Μπαρμπαγιάννη.

 

Σκέφτηκε: ¨αυτός εμβόλιο έκανε το Φλεβάρη¨

κι είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα για να σαλτάρει.

 

Πεσμένα τ' αντισώματα και πρέπει να προκάνει

προτού την αναμνηστική τη δόση, ο γέρος, κάνει.

 

¨Δεν ήξερες, δε ρώταγες;¨ λέει η σοφή η ρήση

κι αυτός βράχο ακλόνητο θέλησε να κυλήσει.

 

Πού πας ρε κορονοϊέ, πού πας βρε παλιο-covid

γκρεμίζεται ο Μπούμιστος*, καθόλου δε σου κόβει;

 

Πλάτη με πλάτη πιάστηκαν ο ιός και το θηρίο

κι αρένα πάλης κάνανε ένα νοσοκομείο.

 

Τον κρέμασε, ο γέροντας, εντέλει στο μουστάκι

τον έστειλε στ' απόβλητα, τράβηξε καζανάκι.

 

Ήρεμος έπιασε μετά τα κλέφτικα τραγούδια

γιατροί, ασθενείς, νοσηλευτές του στέλνανε λουλούδια.

 

Σμήνος απάνω του φιλιά από τις νοσοκόμες·

τις είπε: ¨όχι όλες μαζί, να 'ρχεστε μέσα μόνες¨.

*Μπούμιστος ή Μπούμστος: βραχώδης κορυφή των Ακαρνανικών Ορέων

παρα-ΤΡΥΓΙΣΜΑΤΑ

 παρα-ΤΡΥΓΙΣΜΑΤΑ, όπως παραπολιτικά, συμβάντα στο περιθώριο του τρύγου

1. Προσφάτως κάπου στο Ξηρόμερο, ήμουν αυτόπτης μάρτυς

Ο  ΟΛΙΓΑΡΚΗΣ

Από ένα κλήμα γέμισε ως πάνω το καλάθι

κι εκείνος χοροπήδαγε, θαρρείς πως ετρελάθη.

Απ' τη χαρά που πλούσια θα 'ταν η προκοπή του

πήγε στο σπίτι γρήγορα ν' αλλάξει το βρακί του.

Όμως, όταν γεμίσανε οι είκοσι οι κλούβες

είπε: ¨με φτάνει, ως εδώ, τραβάτε μασ' τε βρούβες¨

κι όλους τους ευχαρίστησε που 'ρθανε να τρυγήσουν·

έτσι είναι οι φίλοι οι καλοί, σπεύδουν για να βοηθήσουν.

Τους φίλεψε και μπόλικα σταφύλια βρώσης μέλι

¨καλά κρασιά¨του ευχήθηκαν, ¨και καρπερό τ' αμπέλι¨.

Σε μια σανίδα ύστερα με μαρκαδόρο γράφει:

¨σταφύλια τζάμπα χωριανοί, μπήτε μες στο χωράφι¨.

2. Παλαιότερα, τον 6ο αιώνα μ. Χ. επίγραμμα του Βυζαντινού ποιητή και ιστορικού Αγαθίου του Σχολαστικού, σε δική μου έμμετρη ελεύθερη απόδοση 

Η ΡΟΔΑΝΘΗ ΣΤΟ ΛΗΝΟ

Του Ιάκχου με τα πόδια μας μύριους καρπούς πατώντας

δεν πάψαμε τον βακχικό ρυθμό μας τραγουδώντας.

Ο μούστος έρεε άφθονος και επέπλεαν τ’ αγγεία

σαν βάρκες πάνω στη γλυκιά παχύρρευστη μαγεία.

Αντλούσαμε, ρουφούσαμε άπληστα και συνάμα

μ’ ύδωρ Ναϊάδων χλιαρό σμίγαμε αυτό το νάμα.

Στο πατητήρι έσκυψε η ωραία η Ροδάνθη

κι αυτό το νάμα έλαμψε από του κάλλους τ’ άνθη.

Όλοι σαλέψαμε ευθύς, αυτή ζαλίζει βράχο

ουδείς εστάθη αδάμαστος στη Κύπρη και στο Βάκχο.

Ταλαίπωροι, ως τα πόδια μας με οίνο μουσκεμένοι

κι η Αφροδίτη μάταια ήλπιζε η καημένη.

ΟΙΝΟΣ ΚΑΙ ΑΜΠΕΛΟΣ

Ο μύθος λέει, στα μέρη μας πως έζησε ο Οινέας

του Δία ήταν απόγονος κι έγινε βασιλέας.

Ο Στάφυλος που ήταν βοσκός στου παλατιού τα γίδια

είδε έναν τράγο που ’φευγε πίσω απ’ τα φτελίδια.

Πίσω χορτάτος γύριζε και στάζανε τα χείλια

από χυμούς ευωδιαστούς που έχουν τα σταφύλια.

Έτσι ανακαλύφθηκε το ευλογημένο αμπέλι,

ρόγες ο Οινεύς κι ο Στάφυλος πρωτόφαγαν εντέλει.

Το Βάκχο ο Οινέας κάποτε είχε φιλοξενήσει

και του εκμυστηρεύτηκε για να τον ’φχαριστήσει,

ότι εκείνοι οι καρποί που τρώει το τραγί του

έχουν χυμό που αν τον πιει θα ευφρανθεί η ψυχή του.

Ήπιε ο Θεός, κι ως κοινωνός του μυστικού εκείνου

προστάτης πλεον του αμπελιού έγινε, και του οίνου.

Ιδού πως πρωτοφτιάχτηκε ο οίνος, το κρασί μας

κι έδωσε πλέον νόημα στην άχαρη ζωή μας.

Το λένε άλλωστε οι γραφές: ευφραίνει την καρδίαν

και οι ευσεβείς τσουγγρίζουνε και λένε: εις υγείαν.

Κι έτσι γινήκαν ξακουστές στον κόσμο οι Οινιάδες

από φτωχούς και πλούσιους, αφέντες, βασιλιάδες.

Κι αφού ο Οινέας συγγενής ήταν με τον Φοιτία

που την αρχαία ίδρυσε του κάστρου πολιτεία

φυτεύτηκε ο τόπος μας τότε με αμπελώνες

που αντέξαν ως τον εικοστό κοντά τριάντα αιώνες.

Αυτά τ’ αμπέλια, το λοιπόν, κάρπιζαν στη Μπαμπίνη

που, ως πρόσφατα, ως μακρινή ανάμνηση είχαν μείνει.

Μα ευτυχώς μια άνθιση υπάρχει τελευταία

πρέμνα παλιά μπολιάστηκαν, μπήκαν αμπέλια νέα.

Είναι ο Γιώργος Μασσαλής εις εκ των πρωτοπόρων

νέας γενιάς καλλιεργητής των βακχικών των σπόρων.

Εχθές κι εγώ αξιώθηκα να τον ακολουθήσω

και μες στον αμπελώνα του πήγα για να τρυγήσω.

Θαρρείς σε ιερό ναό μπήκα του Διονύσου

στήθη τσαμπιά, ρώγες στιλπνές, τα ουρί του παραδείσου.

Κι οι τρυγητές ως ιερείς ή ως θνητοί μυημένοι

δρέπαν τον θεϊκό καρπό ευλαβικά σκυμμένοι.

Και στου Κατερινόπουλου, τρίτης γενιάς αμπέλι

πήγα προχθές στον τρύγο του, κι εκεί σταφύλια μέλι.

Τρύγησαν, όπως έμαθα, κι οι άλλοι Μπαμπινιώτες

πολλά κρασιά, καλά κρασιά, κρασιά να πιούν κι οι κότες.

Και για του χρόνου εύχομαι καλύτερα ακόμα

κι αν περισσέψει τίποτα στείλ' τε μου κάνα πιόμα.

Ας είναι κι απ' τα δεύτερα, ας είναι από βοτρύδια

ας είναι από σώσματα, τα πίνω και τα ξίδια.

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΑΛΟΛΑΚΗΣ ΠΟΔΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

Φόρτωσε στο ποδήλατο τα χρειαζούμενά του

κι άφησε πίσω τα Χανιά, πόλη γενέτειρά του.

Και με του Δήμου την ευχή, των φίλων το κουράγιο

την Τρίτη τέσσερις Μαγιού, σάλπαρε απ' το μουράγιο.

Στόχος του την Ελλάδα μας να την ποδηλατήσει

από το Νότο σε Βορρά, Ανατολή και Δύση.

¨Πρώτη ημέρα¨ γράφει στο σημειωματάριό του·

το κάθε δρομολόγιο παίρνει τον αριθμό του.

Και στο κοντέρ χιλιόμετρα θα γράψει εφτά χιλιάδες

σε εικοσιέξι συνεχείς, με το πεντάλ, βδομάδες.

Ρύπος ουδείς και ενέργεια μηδέν καταναλώνει,

τη μπαταρία του κινητού ο ήλιος τη φορτώνει.

Μ' αυτό δίνει ανταπόκριση στη βάση, στην πατρίδα

εκεί που μια ψηφιακή στήσαν ¨εφημερίδα¨.

Την επομένη αναρτούν πολλές φωτογραφίες

και εντυπώσεις, σχόλια κι άλλες πληροφορίες.

Στήνει τα βράδια τη σκηνή σ'ακρογιαλιά ή σε ράχη

δίπλα σε κρήνη που νερό πίναν παλιά οι ξωμάχοι.

Εκατονεικοστέσσερα στο ημερολόγιό του

σήμερα ήταν Δυτικά το δρομολόγιό του.

Σταμάτησε στη Μαχαιρά, ήρθε και στη Μπαμπίνη

κι αυτή η γνωριμία μας μες στην καρδιά έχει μείνει.

Κάτω απ' τον ίσκιο, στην αυλή, κάθισε να τα πούμε

σαν φίλοι που είχαμε πολλά χρόνια να ιδωθούμε.

Γνώρισα έναν μαχητή και οικολόγο πρώτης·

παράδειγμα προς μίμηση είναι ο Παναγιώτης.

Οκτώ βδομάδες μείνανε ωσότου να γυρίσει·

το όνειρό του σίγουρα θα πραγματοποιήσει.

Εύχομαι αυτός ο άξιος, ο πρεσβευτής της Κρήτης

να ζήσει σαν ψηλό βουνό όπως ο Ψηλορείτης.

                                                                      Άρης 5-9-2021