ΒΛΑΚΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Με αφορμή την, προ ημερών, κοινοποίηση του φίλου Παναγιώτη Δραζινάκη στο facebook για τη Βλακεία
https://www.lecturesbureau.gr/1/human-stupidity-is-overwhelming-2096/?fbclid=IwAR3QDJczCZPzJHWd1-RAa3Wc_Tt2LXMklBp3zweAoEdw2catOEx6qlDFQDg ,

την πρόσφατη ανάγνωση του βιβλίου: ¨Περί της Βλακείας των Ανθρώπων¨ του Χρήστου Μελαδιανού

και την προσωπική μου εμπειρία από αυτή τη ¨συνομοταξία¨,

ανασύρω από το αρχείο μου τους παρακάτω ανέκδοτους στίχους:

ΒΛΑΚΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ

Μ' αυτά που εκστομίζουνε γελάς μέχρι δακρύων

φτάνουν μέχρι τα όρια της σκέψης ηλιθίων.

Επί παντός επιστητού έχουν κι εκφέρουν γνώμη

λάθος δεν παραδέχονται, άγνωστη η συγνώμη.

Βλέπουν τους μαύρους κόρακες πάλλευκα περιστέρια

μπρος τους ακόμα κι ο Θεός τα σήκωσε τα χέρια.

Κι όσοι αντιπαρατέθηκαν μέσα στο γήπεδό τους

-οι εύστροφοι, οι ευφυείς- βρήκαν το διάβολό τους.

Κατέχουν θέσεις καίριες μες στο Δημόσιο Βίο

γι' αυτό και είναι ο τόπος μας σωστό φρενοκομείο.

Ακλόνητοι, αλώβητοι ζουν, μακροημερεύουν

αντίθετα οι έξυπνοι μ' εμφράγματα παλεύουν.

Ατέλειωτη είναι τελικά κι ανίκητη η βλακεία

θα 'λεγα μέσα σε βλακών ζούμε δικτατορία.

ΑΝΗΣΥΧΩ

Μας έκλεισαν στα σπίτια μας μ' αυτή τη νέα νόσο

-είπαν μ' ευθύνη ατομική- περίπολα ωστόσο,

απ' το λουκέτο της ζωής κρατάνε το κλειδί μας

μετρούν τις αποστάσεις μας και την αναπνοή μας.

Κι ο φόβος μπήκε απ' το γυαλί, κάθισε στο σαλόνι

φώλιασε μέσα στην ψυχή κι ο τρόμος μας φιμώνει.

Όμως φοβάμαι το μετά, γιατί οι ταγοί που φταίνε

για του πλανήτη τις πληγές, ¨όλα θ' αλλάξουν¨ λένε.

Νοιώθω πως διολισθαίνουμε σε μία φάση νέα

σ' ένα νεοδεσποτισμό έντεχνα και λαθραία.

Άυλα και ανέπαφα θα 'ναι τα νταραβέρια

από το skype στο εξής θα σφίγγουμε τα χέρια.

Τηλεαγορές, τηλεπαφές και τηλεεργασία

προσομοιωτικά φιλιά και τηλεσυνουσία.

Ανησυχώ που χτίζεται αυτό το ¨κατά μόνας¨

και γίνεται ο άνθρωπος πλέον τηλεθαμώνας,

που εν δυνάμει θεωρεί ως μίασμα τον άλλο·

θα πείτε ¨είσαι καχύποπτος¨, μακάρι εγώ να σφάλλω.

Μα σε εποχή ατομικών λοιμοκαθαρτηρίων

πιστεύω ότι θα χαθεί η έννοια του πλησίον.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2020

Πολλοί αγώνες δόθηκαν για την ελευθερία

για την αξιοπρέπεια κι ενάντια στη δουλεία,

να πάψει η εκμετάλλευση το ενός από τον άλλο·

βαρύς ο φόρος του αίματος, το τίμημα μεγάλο.

Κι έγινε η Πρωτομαγιά σύμβολο και ελπίδα

και το σκοτάδι ράγισε μία αχνή ηλιαχτίδα.

Μα αν ρίξουμε μία ματιά στον κόσμο τι συμβαίνει

η Άνοιξη ακόμα αργεί, μπορεί να περιμένει.

Βλέπεις κι ο κορονοϊός φέρνει την ¨τάξη¨, το ¨ίσο¨

-κρυφό χαρτί των αγορών στου ημίψηλου το γείσο-

κι αν κάναμε ένα βήμα εμπρός δύο μας φέρνει πίσω.