Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΙ Ο ΑΡΑΠΗΣ

Τον ξέρετε όλοι θαρρώ το φίλο το Σωκράτη

έναν δανδή* εκλεκτικό, του sex αριστοκράτη.

Μα όταν κάποιος βρίσκεται σε κάποια ηλικία

από την χρήση την πολλή χαλνούν τα ¨εργαλεία¨.

Προχτές, λοιπόν, ο φίλος μας ήταν στο χειρουργείο

του βάζαν εμφυτεύματα στους όρχεις του τους δύο.

Την ώρα εκείνη μηχανή στην Τσιμισκή ανετράπη

σερνόμενη παρέσυρε και φόνευσε Αράπη.

Καρδιά, συκώτι και νεφρά πάν για μεταμοσχεύσεις

κι ενώ το πέος όδευε προς τις αποχετεύσεις,

¨φέρτε το εδώ¨ είπε ο γιατρός ενόσω χειρουργούσε

και στο Σωκράτη άλλαξε τ’ όργανο που πηδούσε.

Με αλλαγμένα ¨υδραυλικά¨ εξήλθε ο Σωκράτης

και ως προς την επίδοση πλέον σωστός Αράπης.

Κι ενώ πριν την επέμβαση γούσταρε μόνο φούστα

αδιακρίτως φύλου πια επέκτεινε τα γούστα.

Γι’ αυτό κι οι Σαββατιάτικοι οι φίλοι στο Πατάρι

τρέχουνε να προλάβουνε τοίχο και μαξιλάρι.

Και όποιος έρθει αργότερα και κάτσει σε καρέκλα

απ’ το Σωκράτη απόσταση αφήνει τρία μέτρα.

Όμως για να μην έχουμε συνέχεια αυτή την έγνοια

φοράμε πια γαλβανιζέ βρακιά λαμαρινένια.

*Δανδής = άνδρας με επιτηδευμένη κομψότητα στην ενδυμασία

                 και στον τρόπο συμπεριφοράς.

ΤΟ ΡΑΔΙΟ

Ένα κουτί, δύο κουμπιά

μια κάθετη βελόνα

    κι έγινε ο κόσμος γειτονιά

μέσα σ’ έναν αιώνα.

Κλείσε τα μάτια κι άκουσε

στα μεσαία, στα  FM και στα βραχέα

δες με τα μάτια σφαλιστά

τις εικόνες που σου φέρνει μια κεραία.

Το ράδιο, ερτζιανών

κυμάτων, είναι δέκτης

μα ονειρικών και μαγικών

σκέψεων αναφλέκτης.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 16-12-2015

Εμείς που στο σχολείο αυτό

είχαμε υπηρετήσει

και σ’ άλλη φάση είμαστε

τώρα σ’ αυτή τη ζήση,

καλούμε κι όσους είσαστε

στην τάξη ¨εν ενεργεία¨

να κλείσετε για μια βραδιά

λιγάκι τα βιβλία,

για μία συνεδρίαση

όχι βαθμολογίας

φοίτησης και διαγωγής

αλλά οινοποσίας.

Στις δεκαέξι (16) του μηνός

το βράδυ της Τετάρτης

ώρα οκτώ (8). Αχρείαστο

το G.P.S. κι ο χάρτης.

Απ’ τον Αϊ-Γιώργη απέναντι

εκεί στο ¨ΦΡΕΣΚΟ ΨΑΡΙ¨.

Info  (κρατήσεις κ.λ.π.)

θα πάρετε απ’ τον Άρη.

         

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

¨ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ¨  είναι ο τίτλος του υπό έκδοση βιβλίου μου που περιλαμβάνει σε ελεύθερη απόδοση τα επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας που αναφέρονται σε Εταίρες της αρχαιότητας.
Παραθέτω ένα επίγραμμα του Ασκληπιάδη.

V210   ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΟΥ

Μου έγνεψε με το κλαρί και μ’ άρπαξε η Διδύμη

οϊμένανε! Και μ’ έριξε επάνω στο κιλίμι.

Σαν το κεράκι στη φωτιά κι εγώ κοντά της λιώνω

το κάλλος της θαυμάζοντας όταν την ξεγυμνώνω.

Κι αν είναι μαύρη τι μ’ αυτό; Δες κάρβουνα σβησμένα,

μα αν ανάψουν λάμπουνε σα ρόδα ανθισμένα.

Τῷ θαλλῷ Διδύμη μὲ συνήρπασεν· ὤμοι, ἐγὼ δὲ
τήκομαι, ὡς κηρὸς πὰρ πυρί, κάλλος ὁρῶν.
Εἰ δὲ μέλαινα, τὶ τοῦτο; καὶ ἄνθρακες· ἀλλ’ ὅτε
κείνους θάλψωμεν,λάμπουσ’ ὡς ῥόδεαι κάλυκες.

Παρασυρμένος  από αυτή την ¨εταιρική ατμόσφαιρα¨

έγραψα το παρακάτω ποίημα:

ΓΙΑ  ΜΙΑ  ΕΤΑΙΡΑ

Το αντίτιμο ακούμπησα πάνω στο κομοδίνο

και στο βελούδο της κορμί τα ίχνη μου αφήνω.

Βγήκε η αυγή, ντύνομαι αργά, κι ακόμα τη θαυμάζω

σκέφτομαι, υπάρξεις σαν κι αυτή δεν κλείνονται σε βάζο.

Πως είναι αναμάρτητη, του Έρωτα ιέρεια

δώρο στους ευσεβείς θνητούς απ’ τη θεά Κυθέρεια.

Πως τάχτηκε τα μέλη της να αγκαλιάζουν οι άντρες

σαν ακριβές να ψηλαφούν κεχριμπαρένιες χάντρες.

Όχι ξετσίπωτη, θαρρείς φορά παρθένας στέμμα

αφού όταν γυμνώνεται ντύνεται με το βλέμμα.

ΦΙΛΙΑ ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΚΡΑΣΙ

Ήρθε η Χρυσούλα, η Ζακλίν

η Γιάννα κι η Ελπινίκη

και τους περίμενε ζεστός

ένας καφές στο μπρίκι.

Του Μήτσου έλαμψε η ματιά

σαν μια χρυσή ηλιαχτίδα

τα δάκρυά του κύλισαν

μέχρι την Τριχωνίδα.

Κάποτε σπούδασαν μαζί

δημοσιογραφία

και αν στα χρόνια χάθηκαν

κρατά γερά η φιλία.

Φιλία σαν παλιό κρασί

νέκταρ είναι στα χείλη

και για του Μήτσου την καρδιά

τέτοιοι αρμόζουν φίλοι.

Κι εγώ το ’χω καμάρι μου

τιμή μου και σιρίτι

που έχω φίλο της καρδιάς

το Ντόκα το Δημήτρη.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Πρεμιέρα ¨Ξορκίζονας το ΚΟΡΑΚΙ

ΔΗΜΟΣ  ΚΟΡΔΕΛΙΟΥ - ΕΥΟΣΜΟΥ

Παύλου Μελά 24 & Ευαγγελισμού της Θεοτόκου • 562 24 Εύοσμος •

Τηλ. 2313302163 • Fax. 2313302223 • E-mail : press@kordelio-evosmos.gr

23/11/2015

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

“Ξορκίζοντας το Κοράκι”: Θριαμβευτική Πρεμιέρα

            Θριαμβευτική υποδοχή επεφύλαξε το κοινό κατά το πρώτο διήμερο παρουσίασης της παράστασης της Ομάδας Πολιτισμού του Δήμου Κορδελιού Ευόσμου “Ξορκίζοντας το Κοράκι”, σε απόδοση Άρη Μπιτσώρη.

            Περισσότεροι από 600 θεατές κατέκλυσαν το Σάββατο 21 και την Κυριακή 22 Νοεμβρίου το θέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου Ευόσμου για να παρακολουθήσουν τη μουσική χοροθεατρική παράσταση, η οποία προσέφερε μια αξέχαστη και ιδιαίτερα συγκινητική θεατρική εμπειρία, μεταφέροντας δραματουργικά επί σκηνής το αριστουργηματικό ποίημα του Edgar Allan Poe  “Το Κοράκι”.

            Πρόκειται για μια ξεχωριστή και ιδιαίτερα προσεγμένη θεατρική παραγωγή η οποία απέσπασε τα διθυραμβικά σχόλια των θεατών που χειροκρότησαν με θέρμη την πρωτοποριακή καλλιτεχνική απόπειρα, συνδυάζοντας μουσική, χορό, κίνηση και έμμετρο λόγο.

            Για την πραγματοποίηση του φιλόδοξου αυτού εγχειρήματος ένωσε τις δυνάμεις της μια πολυπληθής ομάδα καλλιτεχνών, η οποία  εργάστηκε εθελοντικά παρουσιάζοντας για πρώτη φορά στο κοινό τη δραματοποιημένη θεατρικά εκδοχή του     ποιήματος που σφράγισε την παγκόσμια λογοτεχνία.

            Σημειώνεται πως το “Ξορκίζοντας το Κοράκι” θα παρουσιαστεί στο κοινό και την επόμενη βδομάδα, το Σάββατο 28 και την Κυριακή 29 Νοεμβρίου στις 9 μ.μ. στο  Πολιτιστικό Κέντρο Ευόσμου (Μ. Αλεξάνδρου 57). Η είσοδος είναι ελεύθερη.

            Οι παραστάσεις είναι αφιερωμένες σε μαθητή του 3ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Ευόσμου που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας. Για τις ανάγκες στήριξης του μαθητή και την κάλυψη των αναγκών νοσηλείας του, ο Δήμος Κορδελιού Ευόσμου απευθύνει κάλεσμα  προς τους θεατές, προκειμένου να συμβάλλουν προαιρετικά στην οικονομική ενίσχυση του μικρού παιδιού.

Η “ταυτότητα” της παράστασης

               Το Ξορκίζοντας “το Κοράκι” του Edgar Allan Poe, σε απόδοση Άρη Μπιτσώρη, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το Τμήμα Πολιτισμού και αποφασίστηκε  η θεατρική μεταφορά του.

               Στόχος αυτής της πειραματικής καλλιτεχνικής “απόπειρας” είναι η προαγωγή του πολιτισμού,  η ενίσχυση της συλλογικότητας, η καλλιέργεια και η ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης  αλλά και η δημιουργία προϋποθέσεων ώστε ο Δήμος Κορδελιού Ευόσμου να γίνει πυρήνας καλλιτεχνικών-πειραματικών δραστηριοτήτων.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ρίτσα Γεωργιάδου - Ραχήλ Θεοφάνους - Λία Παπαθανασίου

Κίνηση - Χορογραφία: Ραχήλ Θεοφάνους                                                                           Σύνθεση και παραγωγή Μουσικής: Νίκος Πανδής                                                                  
Σκηνικά - κοστούμια: Χριστίνα Μανώλα

Παίζουν

Δραματοποιημένη αφήγηση (Πόε): Μάριος Βουτυράκης

Κοράκι: Αντώνης Τσοτουλίδης

Λενώρα: Ραχήλ Θεοφάνους

Δραματοποιημένη αφήγηση (Ψυχή): Δόμνα Κατσουπάκη, Σοφία Πιλπιλίδου

Μελοποιημένη απόδοση (Ψυχή): Κωνσταντίνα Γαλάνη και Νίκος Πανδής

Χορός

Ερατώ - Κατερίνα Ακρίβου , Μάριος Βουτυράκης, Κωνσταντίνα Γαλάνη, Γιώτα Ζαραλή, Δόμνα Κατσουπάκη, Μανώλης Λιόλιος, Ντίνος Μπαϊραμπάς, Ανέστης Παπαδόπουλος, Ευρώπη Παπαδοπούλου, Σοφία Πιλπιλίδου, Βασίλης Σαρίκος, Ελένη Σδούκου,

Μάγδα Χάιτα και Δέσποινα Χατζηαποστόλου.

Τεχνική υποστήριξη

Φώτα: Κούλης Λαζαρίδης - Νίκος Χριστοφορίδης
Ήχος: Απόστολος Κύρου

Επιμέλεια παραγωγής

Ρίτσα Γεωργιάδου

Στο σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?v=r4eib_EfXvY υπάρχει video με αποσπάσματα της παράστασης από τις δοκιμές.

EDGAR ALLAN POE η παράσταση: ¨ξορκίζοντας ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ¨

ΠΙΚΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

                                                               Στην Κούλα Κατσίγιαννη

Γύρω μου πλήθος άστεγοι, εγώ έχω οικία

άρρωστοι δίχως φάρμακα πολλοί, κι εγώ με υγεία.

Βγάζω το μεροκάματο∙ άνεργοι εκατομμύρια

αιτήσεις βιογραφικά, ουρές μπροστά από κτήρια.

Ήρθε ο χειμώνας ο βαρύς, πήρα ομπρέλα, τζάκετ

και το καρότσι γέμισα μέσα στο σούπερ μάρκετ.

Έξω στο δρόμο ένας παππούς κι αυτός καρότσι σέρνει

ανακυκλώσιμα υλικά από τους κάδους παίρνει.

Ένα παιδάκι το παρμπρίζ  σκουπίζει μες στο χιόνι

όμως το λίπος του οδηγού πιέζει το τιμόνι.

Συσσίτια στις εκκλησιές κι αλληλεγγύης  κουζίνες

για πέντε χρόνια συναπτά έτσι κυλούν οι μήνες.

Ψηφίστηκαν λιτότητας, σήμερα, νέα μέτρα

σ’ αυτόν που βάλαν τη θηλιά κρεμούν στα πόδια πέτρα.

Μα εγώ έχω στέγη, φαγητό, είμαι καλά ντυμένος

αρχίζω, όμως, να ντρέπομαι που είμαι βολεμένος.

ΦΙΛΙ ΖΩΗΣ

                                     στο φίλο Θ. Ν.

Πήγα προς τις Κουκουναριές

 σ’ ένα μικρό ακρογιάλι

κι από την άμμο ξέθαψα

ένα παλιό μπουκάλι.

Τ’ άνοιξα κι ήπια δυο φιλιά

που μέσα είχα κλεισμένα∙

από εκείνη τη βραδιά

τα είχα κρατημένα.

Θυμάμαι η πανσέληνος

φιλιόταν με το κύμα

κι εγώ σε είχα αγκαλιά

κι απάγγελνα ένα ποίημα.

Ήμουνα άντρας ώριμος

κι εσύ μπουμπούκι ακόμα∙

έσκυψες κι άσβεστη φωτιά

μου έβαλες στο στόμα.

Με καίει ως τώρα που μαλλιά

έχω αραιά με χιόνια∙

εκείνο το φιλί ζωή

μου πρόσθεσε στα χρόνια.

ΛΕΒΕΝΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗ

Απ’ το Γενάρη, Αλέξη μου, πολλά έχουνε γίνει

έφερες πρώτα σώβρακο, τώρα φοράς μπικίνι.

Κι ο αντιμνημόνιος λαός που έκανε το μάγκα

αμέσως προσαρμόστηκε κι έχει φορέσει τάνγκα.

Γι’ αυτό το κοινοβούλιο έβγαλε και Λεβέντη

ν’ αποτελεί το άλλοθι του κάθε πισωγλέντη.

Αφού, όντως, μνημονιακοί γίναμε πλέον όλοι

σε μια Λεβέντικη Βουλή δεν τσούζουνε οι κώλοι.

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ

Αλέξη, σ’ εμπιστεύτηκαν

ούτε στιγμή δε σκέφτηκαν

σκυμμένοι να βαδίσουνε στο δρόμο

την πλάτη τους γυρίσανε στο τρόμο.

Έχει τριπλή ανάγνωση το ΟΧΙ τους το λάβρο:

στους αίτιους της κρίσεως, στην κάλπη, ρίξαν μαύρο.

Όρθωσαν στην ταπείνωση αγέρωχα τα στήθια,

μα και από σένανε ζητούν να τους μιλάς μ’ αλήθεια.

Σ’ αλαζονεία κι αυταρχισμό τη ζυγαριά μη γύρεις

της εξουσίας –να σκέφτεσαι- πως είσαι μουσαφίρης.

Κι ετούτη την πρωτοφανή ενότητα της βάσης

φρόντισε ως κόρη οφθαλμού να τη διαφυλάξεις.

Στο διχασμό οι σκοτεινοί, οι κύκλοι, θα επενδύσουν

την προπαγάνδα προς τα εκεί θα προσανατολίσουν.

Κονδυλοφόροι πρόθυμοι θα ρίξουν καταιγίδες

και στους δικούς σου μήνυσε μην πέσουν στις παγίδες.

Ξέρω πως δύσβατα βουνά έχεις απέναντί σου

μ’ αν πορευτείς υπεύθυνα θα ’χεις κι εμάς μαζί σου.

Αλλιώς αν δε συνάδουνε οι πράξεις με τα λόγια

θα μπεις στο χρονοντούλαπο με τ’ άλλα τα λαμόγια.

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΙΧΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Φίλε μην τρέφεις ψευδαισθήσεις,

ΟΧΙ ή ΝΑΙ αν θα ψηφίσεις

μες στα μνημόνια θα ζεις

στους ξένους χρόνια θα σαι υποτελής.

Όμως το ΝΑΙ αν επιλέξεις

θα σου το πω με δύο λέξεις

το βιαστή σου προσκυνάς

του λες ¨γουστάρω που ’γινα ραγιάς¨.

Αν ρίξεις στο κουτί το ΟΧΙ

κι ας είσαι στου γκρεμού την κόχη

σημαίνει υπάρχει άμυνα

κρατάς βολβούς για τα κυκλάμινα.

Απ’ την πείρα των προγόνων

μία ρήση επισημαίνει:

¨ο ραγιάς που όλο σκύβει

τόσο πιο βαθιά του μπαίνει¨.

Το δρόμο της ταπείνωσης

άρα, το ΝΑΙ μας δείχνει

το ΟΧΙ λίγα συγκρατεί

αξιοπρέπειας ίχνη.

Υ.Γ.

Μη σε πλανέψουν κόμματα

κι αναστημένα πτώματα

έξωθεν προπαγανδιστές

και φαύλοι παρουσιαστές.

Βάλε: το χέρι στην καρδιά,

το καθαρό μυαλό σου

κι έμπα μες στο παραβάν

με το φιλότιμό σου.

ΟΙ ΝΥΦΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

Από εχθές τα μάτια μου ακόμα βγάζουν σπίθες

γιατί σαν πήγα στο σχολειό είδα ένα μάτσο νύφες.

Πέντ’  έξι καθηγήτριες στα κάτασπρα ντυμένες

μ’ αρώματα, με μακιγιάζ και φρεσκοχτενισμένες.

Η libido με ώθησε γαμπρός για να το παίξω

μα απέτυχα παταγωδώς κι έμεινα στην απέξω.

Τότε που ήμουν διευθυντής, γύρω μου ήταν σμήνος

και είχα την ψευδαίσθηση πως είμαι ο Βαλεντίνος.

Μα γοητεία δανεική μου ’δινε η εξουσία

γι’ αυτό και χτες δε μου ’δωσαν καμία σημασία.

Μαθαίνω τις πολιορκούν τώρα πολλοί μνηστήρες

άλλοι ως σωτήρες έρχονται κι άλλοι ως προικοθήρες.

Ελπίζω ότι θα φερθούν όπως η Πηνελόπη

και δε θα λύσουν εύκολα της ζώνης τους την πόρπη.

Κι όταν ξανάρθω να τις δω ντυμένες με πορφύρες

κι όχι τα μαύρα να φορούν σαν τις θλιμμένες χήρες.

ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ

Έχει η ζωή γυρίσματα

φουρτούνες, τραμπαλίσματα

κι εκεί που είναι στον αφρό

βυθίζεται απ’ τα κύματα.

Όμως, μοιάζει με φοίνικα

-δεν πίπτει τελεσίδικα-

και απ’ τη στάχτη της φωτιάς

βγάζει φτερά καλλίνικα. 

Μα θέλει ρίσκο η ζωή

κι όχι στο τέλμα να πνιγεί∙

άρα αδέρφια δίδυμα

είναι η ζωή κι η ανατροπή.

Η ανατροπή δεν έρχεται

όμως, απλώς αν εύχεσαι∙

κόντρα θέλει στον άνεμο

και στη βροχή να βρέχεσαι.

Κι αν πέφτεις και αγκομαχάς

ποτέ να μην τα παρατάς

μη σκιάζεσαι αν τσαλακωθείς

φίλε, εμπρός και μη μασάς.

Ξορκίζοντας ¨ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ¨

Ο Γιώργος Χαλβατζόγλου και ο Άρης Μπιτσώρης μέλη της παρέας Jordanistas που συχνάζει κάθε σαββατιάτικο πρωινό στο πατάρι του ¨ΕΥΟΙ ΕΥΑΝ¨ στη Θεσσαλονίκη, αποπειράθηκαν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να αποδώσουν στα ελληνικά ¨ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ¨  του Edgar Allan Poe.

Ο Γιώργος είναι βαθύς γνώστης της αγγλικής και ταυτόχρονα χειρίζεται άριστα την ελληνική γλώσσα, όμως,  για να μεταφράσεις το ¨ΚΟΡΑΚΙ¨ με τέτοιο τρόπο ώστε η μετάφραση να είναι πιστή και ταυτόχρονα ελκυστική  χρειάζεται και κάτι παραπάνω, πρέπει να διαθέτεις  λογοτεχνική στόφα, ίσως να είσαι και ο ίδιος ποιητής, γιατί, όπως πολλοί ισχυρίζονται, ένα μεταφρασμένο ποίημα είναι ένα καινούργιο έργο.

Ο Άρης με στίχο δεκαπεντασύλλαβο και ομοιοκατάληκτο προσπάθησε -σε έμμετρη ελεύθερη διασκευή- να ¨ξορκίσει¨ το ΚΟΡΑΚΙ, αποδίδοντάς το σε φόρμα που είναι οικεία στο ευρύτερο κοινό.

Σήμερα παρουσιάζονται οι δύο από τις δεκαοκτώ στροφές του πλέον μεταφρασμένου ποιήματος παγκοσμίως.

Η εικόνα που κοσμεί και το εξώφυλλο του βιβλίου, το οποίο θα κυκλοφορήσει τον άλλο μήνα, είναι του δημοσιογράφου και λογοτέχνη Ηλία Κουτσούκου, επίσης μέλους του Παταριού.

Μια νύχτα μελαγχολική που ήταν και η ώρα περασμένη

τη σκέψη μου απασχόλησε γνώση παλιά, παράξενη, απολησμονημένη.

Έτσι αποκαμωμένος με γερμένο το κεφάλι σχεδόν 

μισοκοιμισμένος χτύπο ανάλαφρο άκουσα ξαφνικά

όπως όταν κάποιος την πόρτα μου χτυπά διακριτικά.

¨Θα ’ναι επισκέπτης που την πόρτα μου χτυπά¨ μουρμούρισα.

Μονάχα αυτό, τίποτε άλλο.

Α! πολύ καλά θυμάμαι, ήταν κρύος κι άχαρος Δεκέμβρης

κι όπως τα κάρβουνα μεσ’ τη φωτιά σιγοσβήναν ένα ένα

λες και γινόταν φάντασμα στο πάτωμα η λάμψη τους ολοένα, 

ολόψυχα ποθούσα το ξημέρωμα να ’ρθεί

και μάταια προσπάθησα να πάρω απ’ τα βιβλία αυτό

που θα μου έδιναν και θα έβαζε στη θλίψη μου τελεία,

θλίψη για τη Λενώρ τη χαμένη κόρη δυσεύρετη και 

λαμπροφορεμένη που οι άγγελοι τη φώναζαν Λενώρ.

Εδώ δεν έχει πια όνομα για πάντα.

Γιώργος Χαλβατζόγλου

Μία φορά, αργά πολύ, κοντά στο μεσονύχτι

που ’χε, το μελαγχολικό, ρίξει, η βραδιά, το δίχτυ

ένα βιβλίο σπάνιο στα χέρια μου κρατούσα

γνώσεις παλιές, αλλόκοτες, άγνωστες μελετούσα.

Κι ως ήμουνα κατάκοπος και μισοκοιμισμένος

ριγμένος σ’ έναν καναπέ σε σκέψεις βυθισμένος

ξάφνου μου εφάνη, υπόκωφο, πως άκουσα ένα κρότο

χτύπο απαλό, διακριτικό στης πόρτας μου το ρόπτρο.

Και σκέφτηκα όπως σκέφτεται τέτοιων θορύβων δέκτης

μουρμούρισα από μέσα μου: ¨θα είναι επισκέπτης¨.

Αυτό μόνο μουρμούρισα, αυτό και τίποτε άλλο.

Δριμύς Δεκέμβρης, θλιβερός, δε με απατά η μνήμη

και στη φωτιά τα κάρβουνα ελάχιστα είχαν μείνει

κι η φλόγα που τρεμόπαιζε σκιές μετακινούσε

κι η αιθάλη στα πατώματα φαντάσματα ξυπνούσε.

Να έρθει το ξημέρωμα διακαώς ποθούσα

και μάταια στα βιβλία μου να βρω αναζητούσα

κάτι που θα μου έδιωχνε τη λύπη αυτήν την ώρα

τη θλίψη για την πρόωρα χαμένη τη Λενώρα.

Σπάνια κόρη, έμφορτη της ομορφιάς τα δώρα

που ακόμα και οι Άγγελοι τη φώναζαν Λενώρα.

Μα εδώ στη γη δε θ’ ακουστεί αυτό το όνομα άλλο.

Άρης Μπιτσώρης