PENSALO BIEN

 Με αφορμή το tango pensalo bien (σκέψου καλά)

Orquesta: Juan D'Arienzo Canta: Alberto Echague Musica: J. Visciglio Letra: N. Lopez

Βλέπω στα μάτια σου φυγή

-το βλέμμα της εξόδου-

στο σώμα αχνό της Δαμασκού

το άρωμα του ρόδου.

 

Μα σκέψου το πολύ καλά

προτού κάνεις το βήμα

γιατί να ξέρεις δεν υπάρχει γυρισμός

κομμένο της επιστροφής είναι το νήμα.

 

Νοιώθω πως ετοιμάζεσαι

να πάρεις τα μπαγκάζια

στους ώμους σου βάζεις φτερά

και στα τακούνια γκάζια.

 

Σκέψου καλά γιατί πολύ

σε έχω αγαπήσει

κι αυτό το αίσθημά μου μην περιφρονείς

για μια παρόρμηση που σ’ έχει αιχμαλωτίσει.

ακολουθείστε στο  http://arisbitsoris.blogspot.com/

ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ-ΕΝΑΣ ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΘΕΟΣ

 

Τον κλαίει η Νάπολη κι η  Μπόκα

δάκρυσε η γη κι ο ουρανός

ήταν ο βασιλιάς της μπάλας

άγιος και αμαρτωλός.

 

Έφυγε ο Ντιέγκο Μαραντόνα

ο Πίμπε ντ’ Όρο -παιδί χρυσό-

όλος ο κόσμος ξεπροβοδίζει

έναν επίγειο Θεό.

 

Σαν τον Ολύμπιο το Δία

ταλέντο άφταστο, αρετές,

με ζαβολιές και αλητείες∙

πλευρές με φως και σκοτεινές.

 

Απέναντι στην εξουσία

σε Πάπα τα ’χωσε και Μπους

δεν ξέχασε ποτέ τη φτώχεια

και στάθηκε στους ταπεινούς.

 

Με μόνο εφόδιο δυο πόδια

κατέκτησε την κορυφή

μα μόνο η ψυχή του ξέρει∙

 το τίμημα πολύ βαρύ.

 

Τώρα ψηλά σ’ εκείνο τ’ Άστρο

που οι προβολείς του λούζουν τη γη

μοχίτο πίνει με τον Κάστρο

και τους Αγγέλους προπονεί.

ακολουθείστε στο  http://arisbitsoris.blogspot.com/

ΡΟΥΦΙΑΝΕ ΚΟΡΟΝΟΪΕ

 

Έστειλα ένα sms και πάτησα το έξι

η ώρα είναι οκτώμισι κι ακόμα είμαι στην ¨έτσι¨

και στα λευκά σεντόνια της γίναμε κοκορέτσι.

Μου λέει: ¨μείνε αγάπη μου να σε χαρεί το στρώμα¨

τηλεφωνεί η γυναίκα μου: ¨έξω είσαι ακόμα;¨

Μετέωρος στο δίστρατο κι έχω ένα μόνο σώμα.

 

Βαρίδι το ’να πόδι μου, τ’ άλλο μου λέει: ¨ξεκίνα,

της περιπόλου ο φρουρός κρατάει καραμπίνα

μπαίνει λουκέτο στις εννιά, lockdown, καραντίνα¨.

 

Ρουφιάνε κορονοϊέ, κουφάλα πανδημία

έβγα ψυχή, έμπα ψυχή∙ δε μου ’φτανε η μία

τώρα πρέπει να κρύβομαι κι απ’ την αστυνομία.

ακολουθείστε στο  http://arisbitsoris.blogspot.com/

Η ΜΑΥΡΗ ΣΙΝΙΕ ΜΑΣΚΑ

 

Το πρώτο το μνημόνιο δεν το ’χε καν διαβάσει

γι’ αυτό και ανταμείφτηκε κι έγινε υπουργός

και στα παλιά παπούτσια του το σύνταγμα έχει γράψει

αφού είναι ο νόμος του μη συνταγματικός.

 

Μα αυτοπαγιδεύτηκε στον ίδιο του το νόμο

ο κόσμος τα πρωτόκολλα τήρησε επαρκώς

αντίθετα τα όργανα αγέλη ήταν στο δρόμο

κανονικά θα έπρεπε να συλληφθεί αυτός.

 

Και αυτοακυρώθηκε που έκανε τον ξύπνιο

έξι χιλιάδες ένστολοι ντυμένοι αστακοί

από τους διαδηλωτές πιαστήκανε στον ύπνο

που στην πρεσβεία έκαναν πορεία συμβολική.

 

Κι όταν μετά από αυστηρή επίπληξη του ΣΚΑΪ

πως ο Μιχάλης δυστυχώς δεν έδειξε πυγμή

τη μπατσαρία χημικά τη βάζει ν’ αμολάει

μα κάτω από τη μάσκα του η ήττα του νωπή.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2020

 

Ημέρα μνήμης σήμερα

δεκαεπτά Νοέμβρη

φεύγουν τα χρόνια γρήγορα

ως που να πεις αλεύρι.

Πέρασαν σαράντα επτά

απ’ το Πολυτεχνείο

και όμως είμαστε ξανά

στο γύψο, στο ψυγείο.

ΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΕΙΔΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ

 

Χτες στον ύπνο μου, όλη νύχτα, όνειρο με απασχολούσε

μια δεκαετία και βάλε πίσω με στριφογυρνούσε.

 

Συζητούσα με το Χρήστο που προσφάτως έχει φύγει

-πώς περάσανε τρεις μήνες από το στερνό ταξίδι;-

 

Στο υπόγειο της Δάφνης κάτω στο Μεταξουργείο

μπρος στον υπολογιστή του, στο θεόστενο γραφείο.

 

Κι ήρθανε κι άλλες εικόνες -χρόνια μ’ όραμα, ωραία-

τότε ήταν που 'χα γράψει ¨στα υπόγεια είναι η θέα¨.

 

Και κατέβηκαν τη σκάλα οι Ξηρομερίτες φίλοι

ήρθε ο Άγγελος κι ο Μπάμπης με χαμόγελο στα χείλη.

 

Ήρθε ο Γιώργος με το Σπύρο, ήρθε ο Τσέλιος κι ο Βαγγέλης

να και του Αϊτού η παρέα και ο Λάκιας∙  κι ο Κουβέλης.

 

Παραγγείλαμε καφέδες, ύστερα ήρθαν οι πίτσες

λέγαμε για εφημερίδες, για βιβλία και αφίσες.

 

Για εκδηλώσεις στην Αθήνα αφενός και αφετέρου

-μόνιμη έγνοια μας- οι δράσεις στα χωριά του Ξηρομέρου.

 

Τ' όνειρο άλλαξε πλάνο, ήρθε η κρίση κι η μιζέρια

κι απ' τη θέα του υπογείου χάθηκαν όλα τ' αστέρια.

 

Σβήστηκε η εστία, κρίμα, ξετυλίχτηκε το νήμα

αντιστράφηκε το κλίμα κι ο πολιτισμός το θύμα.

 

Ξύπνησα μέσα στο γκρίζο κι έχω στο λαιμό μια πέτρα

μέτρησα, έχουμε απόντες που ξαπλώσαν στα δυο μέτρα.

 

Και εμείς ωσεί παρόντες, στο κενό χωρίς πυξίδα

σε ξεθωριασμένη εικόνα η μικρή μας η πατρίδα.

 

Τα χωριά μας μαραζώνουν με γιαγιάδες και παππούδες

και σε λίγο στις πλατείες θα συχνάζουν αλεπούδες.

 

Στο μπαλκόνι αποκλεισμένος, ο καφές πικρός, καπνίζω

διυλίζω τ' όνειρό μου, γράφω στίχους και δακρύζω.

¨Ταξιδιώτες της σιωπής¨

 

Έχω ένα φίλο Δάσκαλο

με Δέλτα Κεφαλαίο

αθόρυβος και ταπεινός

με έργο, όμως, σπουδαίο.

 

Παιδαγωγός και ποιητής

και μουσικός συγχρόνως

τρίχορδα και τετράχορδα

μελέτησε ειδημόνως.

 

Ως  στιχουργός μες στο C.D.

¨Κανένας δεν το ξέρει….¨

-πριν έξι χρόνια- άριστα

τα είχε καταφέρει.

 

Με λόγια και με σύνθεση

σήμερα επιστρέφει∙               

στους ¨Ταξιδιώτες της σιωπής¨  

ο Βάγγος  συμμετέχει.

 

Εύχομαι  καλοτάξιδοι∙

ο δίσκος είναι  ¨πρώτης¨

 άλλωστε είναι εγγύηση

η υπογραφή Χανιώτης.

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑΓΑΛΟΥ

 

Έβαλα έναν παπαγάλο κάποτε σ’ ένα κλουβί

κι είχε τόσο συνηθίσει τη ζωή μες στο κελί,

που όταν άνοιξα μια μέρα το πορτάκι του να βγει

για να φύγει, ν’ αποδράσει και να ελευθερωθεί

πέταξε για λίγο έξω με φτερούγισμα νωθρό

κι ύστερα γύρισε πίσω, το βλαμμένο το πτηνό.

Τώρα με την πανδημία, με lockdown και λοιπά

που ο άνθρωπος φοράει μάσκες κι αντισηπτικά

σύνδρομο τον διακατέχει όντως παπαγαλικό·

απ’ τον καναπέ το σώμα έμεινε ανενεργό

κι άμα βγει πάει στα χαμένα, πλέον άνευ προορισμού

και ξενέρωτος τη στράτα παίρνει ευθύς του γυρισμού.

Ένα σώμα αγκυλωμένο στου σπιτιού τη φυλακή

κι ένα πνεύμα εγκλωβισμένο σε κομπιούτερ και Τ.V.

Του εσωτερικού του χώρου είναι και αυτός φυτό·

περιβάλλον δυστοπίας μ’ ένα μέλλον ζοφερό.