Πέντε-έξι χρόνια συναπτά δεινοπαθεί η
Ελλάδα
η κρίση την κατάντησε, πλέον, ισχνή
αγελάδα.
Η ξενιτιά τα πιο καλά της παίρνει
παλικάρια
κι οι δανειστές τα ξεπουλούν σα σκλάβους
στα παζάρια.
Ο Κώστας την Παρασκευή φεύγει για
Γερμανία
ενώ πρώτα μας έλεγε θα πάει στην
Αυστραλία.
Μείναμε την όρεξη γιατί μας είχε τάξει
ότι εκεί θα πήγαινε τα καγκουρό να
σφάξει,
κι ως αλληλέγγυος θα ’στελνε σ’ εμάς τα
εντόσθιά τους
μα τώρα δε θα λάβουμε ούτε τα κάκαλά
τους.
Πάει λοιπόν στο Μόναχο όχι για να
μονάσει
αλλά το νήμα της ζωής απ’ την αρχή να
πιάσει.
Ο Αντώνης που ’ναι ως γνωστόν μεγάλο
πειραχτήρι
του λέει: ¨ Κώστα ώρα καλή μα θέλω ένα
χατίρι.
Μη στείλεις, ξάδερφε οπίς ούτε μια
σοκολάτα
το ποντιακό φιλότιμο, όμως, για πάντα
κράτα.
Εκεί στα ξένα που θα πας το Σόιμπλε να
πνίξεις
και άμα σου σηκώνεται τη Μέρκελ να
πηδήξεις¨.
