ΓΙΩΡΓΟΥΛΗΣ - ΣΤΕΛΙΟΣ

Απ’ την παιδική ηλικία // έμπαινα στα καφενεία

συζητήσεις να ακούω απ’ τους παλιούς

ιστορίες που ’χουν δόξα // και για της φυλής τη λόξα

τα αδέρφια να χτυπούν τους αδερφούς.

Στο ¨ΠΑΛΙΟ ΤΟ ΞΥΛΟΥΡΓΕΙΟ¨ // που ’ναι τώρα καφενείο

πήγαμε με τον Αντώνη πάλι χτες

και περάσαμε σπουδαία // γιατί είχαμε παρέα

δυο υπερήλικες σοφούς συζητητές.

Το Γιωργούλη και το Στέλιο // που κρατάνε το βαγγέλιο

για Χαρμάνκιοϊ-Κορδελιό και Κουκλουτζά

του μεσοπολέμου γέννα // ήταν το σαράντα ένα

συνομήλικα δεκάχρονα παιδιά.

Τέρατα κι οι δύο μνήμης // και με αίσθημα ευθύνης

ξεδιπλώσαν ντοκουμέντα φοβερά

για της κατοχής τα χρόνια //  την εμφύλια διχόνοια

για τα πέτρινα τα έτη τα μετά.

Σκέφτομαι τι έχει βιώσει // τι σταυρούς έχει σηκώσει,

σκληροτράχηλη ετούτη η γενιά

μια απίστευτη εμπειρία // και απέραντη σοφία

πίσω αφήνει σε εμάς κληρονομιά.

Να μην κάνουμε ίδια λάθη // ν’ αποφύγουμε τα πάθη

συνετά να πορευτούμε στη ζωή.

Βλέπω όμως τα εγγόνια // ξαπλωμένα στα σαλόνια

αποχαύνωση σπουδάζουν στην T.V.

ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ

Τα πάνω κάτω ήρθανε σ’ ετούτο τον αιώνα

γκρεμίζουν ό,τι χτίσαμε μ’ ελπίδα και αγώνα.

Και όσα θεωρούσαμε ως τώρα δεδομένα

σαν τα τσουράπια τα παλιά ξηλώνονται ένα ένα.

Μα ο ανεξέλεγκτος θυμός και η τυφλή η βία

κι ο άκρατος ατομισμός τρέφουν την εξουσία.

Κι αντί να την κλονίσουμε θα βγει ενισχυμένη

θα υποδαυλίζει διχασμούς κι εμείς ξανά χαμένοι.

Κανείς μη μείνει μόνος του, στα μάτια ας κοιταχτούμε

ο ένας για τον άλλονε είν’ ώρα να νοιαστούμε.

Τόσα τραγούδια το ’πανε κι απ’ τους σοφούς τ’ ακούμε

πως μέσα απ’ τις κοινότητες ξανά θ’ αναστηθούμε.

Ούτε σταγόνα αίματος, ούτε ένα κόμπο δάκρυ

το πρώτο βήμα ας κάνουμε και θα βρεθεί η άκρη.

ΤΟ ΚΑΤΩΪ ΤΟΥ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ

Στου Μεταξιού τη γειτονιά απ’ το σταθμό πιο κάτω

καμιά εικοσαριά σκαλιά σε οικοδομής τον πάτο,

υπόγειο, με οικόσημο ένα κλαρί από Δάφνη∙

εκεί πατριώτες γνώρισα που ’ταν αφρός και άχνη.

Έγραψα και παλιότερα για τούτο το κατώι

που αν και κάτω απ’ τη γη κάποτε ρίχνει μπόι.

Μα πριν ακόμα φτιάξει ιστούς της κρίσης η αράχνη

ήδη και στο κατώι αυτό είχε καθίσει πάχνη.

Μα τώρα επιβάλλεται να ξαναρίξει μπόι

σαν αγωγιάτης όρθιος που κάρου σέρνει αγώι,

να βγάλει απ’ το καβούκι τους έξω τους πατριώτες

που η κρίση απομόνωσε μέσα από τις πόρτες.

Να πιούνε τσάι και καφέ από το ίδιο μπρίκι

τη θλίψη ας μην αφήσουνε να πάρει ούτε μια νίκη

και να σταθούν αλληλέγγυα ένας δίπλα στον άλλο

γιατί χειμώνα έχουμε, μπρος μας, βαρύ, μεγάλο.

Μπορεί εκεί μέσα να στηθεί στέκι δημιουργίας

μια έκθεση ζωγραφικής μα και φωτογραφίας∙

κάποιος που έχει στη γραφή ταλέντο και μεράκι

να αναγνώσει μια βραδιά ένα αποσπασματάκι.

Ακόμα και να ακουστούν κάποιου ή κάποιας στίχοι

ή από άλλους η φωνή ή και οργάνων ήχοι,

να γίνονται και σοβαρές κι εύθυμες συζητήσεις

που είναι αντιβιοτικά, χάπια κατά της κρίσης.

Ίσως και κάποιος θίασος μπορεί να ξεπηδήσει∙

στα δύσκολα, στο παρελθόν, το θέατρο είχε ανθίσει.

Και σίγουρα με ρεφενέ και σπιτικούς μεζέδες

είναι εφικτό να στήνονται συλλογικοί μπουφέδες.

Κι όλα υπό του Ξηρόμερου τη σκέψη και τη σκέπη

κι ο Μπούμιστος από ψηλά καμαρωτός να βλέπει.

Πρωτίστως απευθύνομαι σε σένα, φίλε Χρήστο

κι αν είμαι αιθεροβάμονας από τη μνήμη σβήστο.