Η ΜΟΥΣΑ ΜΟΥ

 

Χρόνια πολλά, να ’στε καλά, φίλοι αγαπημένοι

σάτιρα αυτοδιοικητική σήμερα έχω γραμμένη,

 

με αφορμή πολιτικούς που κρέμασαν τα μούτρα

μα τι να πεις, τόση φαιά ουσία έχουν στην κούτρα.

 

Πολιτικός που κριτική-σάτιρα δεν αντέχει

τότε είναι ελάχιστος στ’ αξίωμα που κατέχει.

 

Ο γέρος ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Κύρκος

και ο Φλωράκης που ήτανε θυμόσοφος ο τύπος

 

γουστάρανε τη φάτσα τους στην γελοιογραφία

οι ελάχιστοι μηνύανε, χάναν την ψυχραιμία.

 

Όλοι δε οι δημιουργοί είχαν υιοθετήσει

πολιτικό που του ’κανε κλικ να τον σατιρίσει.

 

Θυμάμαι τον αείμνηστο Δημητριάδη-Φώκο

του Τσάτσου η κότα απέκτησε μερίδιο στον θώκο.

¨Γιατί με κότα αγκαζέ;¨ ο Τσάτσος λέει στον Φώκο

¨αυτό με ρώτησε, υπουργέ, κι εκείνη ρε γαμώτο¨.

 

Εγώ που ’μαι κατώτερος στο Δήμο ψάχνω λεία

και μου ’κατσε ένα πρόσωπο∙ του ’χω αδυναμία.

 

Αστείρευτη, έμπνευσης πηγή. Των στίχων μου είναι μούσα

δίχως εκείνον μια ζωή άνοστη ως τώρα ζούσα.

 

Όσο μου απευθύνεται γραπτώς ή κι αν μιλάει

κι αν βρίζει, ακόμα πιο καλά την πένα μου ξυπνάει.

 

Εκείνη όσο την τσιγκλάς φρουμάζει σαν κριάρι

σαν ποταμού κατεβασιά∙ πυρ και ορμή Βαρδάρη.

 

Βαδίζουμε για εκλογές, θα έχουμε δηλώσεις,

ατάκες του Αρμόδιου έτσι και απομονώσεις,

 

βιβλία τόσα θα γραφούν, τόμοι  αριθμημένοι

χαμόγελο στα χείλη τους να δουν οι πικραμένοι.