ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 3

Φτωχόπαιδο απ’ τον Αλμυρό ήρθε στη Σαλονίκη

Σχολή Υπαξιωματικών, σαρδέλα στο μανίκι.

Η Βιομηχανική,  μετά, η δεύτερη σχολή του

και όταν κάποτε ένιωσε άβολα στη στολή του,

την πέταξε και στης ζωής περπάτησε την πιάτσα

που ευκαιρίες υπόσχεται μα κρύβει και στραπάτσα.

Στη FINA πήγε λογιστής και σ’ άλλες εταιρίες

κι όταν στην πόλη άνθιζαν οι κλωστοϋφαντουργίες,         

μέσα στη Φράγκων άνοιξε μία βιοτεχνία,

στη Σίνδο έστησε μετά μικρή βιομηχανία.

Μα ένας Βαρδάρης σκόρπισε το εργοστάσιό του

και σε μια ώρα αφάνισε ολάκερο το βιος του.

Να τρέχουνε τα δάνεια, χρέη, υπερημερίες

όμως σ’ αυτόν δεν ταίριαζαν κλάψες, μοιρολατρίες.

Ας είχε πέσει απότομα απ’ τον αφρό ως τον πάτο

μάζεψε τα κομμάτια του και δεν το ’βαλε κάτω.

Είχε και οικογένεια, στόματα για να θρέψει˙

σήκωσε τα μανίκια του αμέσως να παλέψει.

Ως άνθρωπος που έφτασε ως του γκρεμού την κόχη

σε οποιαδήποτε δουλειά ποτέ δεν είπε όχι.

Ως λογιστής ή πωλητής, δάσκαλος ή χαμάλης˙

εγώ με ένα μπαγλαμά τον γνώρισα υπό μάλης.

Γεύτηκε απ’ την παλιοζωή πίκρες με το κουτάλι

φίλοι πιστοί ελάχιστοι, το έστριψαν οι άλλοι.

Αγωνιστής, κατόρθωσε πάλι να ορθοποδήσει

μέσα από βάτα αγκαθωτά σαν ρόδο να ανθίσει.

Στα ογδόντα περιουσία του η πείρα αυτής της ζήσης 

ένας Διογένης σύγχρονος, που θα τον συναντήσεις

Βαρδάρι, Ειρήνης, Λαγκαδά γωνία Μοναστηρίου

και στο syllomesour.blogspot.gr του διαδικτύου.

Μαθαίνω απ’ τη σοφία του και φίλο μου τον έχω

μα ως τώρα δεν τον σύστησα, τον λένε:  Γιώργο Στέφο. 

Τον λέγανε γιατί από χτες (14/11) την έκανε κοπάνα

πάει να βρει τη σύζυγο των τέκνων του τη μάνα.

Να ευχηθούμε ελαφρύ χώμα να τον σκεπάσει

μα αν στο Βαρδάρι φτάνουμε ας κάνουμε μια στάση.

Θα ’ναι η καρέκλα του εκεί κάτω απ’ το πλατάνι

εκεί η τραγιάσκα, η μυρωδιά από καπνού χαρμάνι.

Κι αυτός απ’ το αστρολογικό το μεσουράνημά του

θα μας χαρίζει το γλυκό το υπομειδίαμά του.