ΤΟ ΚΑΤΩΪ ΤΟΥ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ

Στου Μεταξιού τη γειτονιά απ’ το σταθμό πιο κάτω

καμιά εικοσαριά σκαλιά σε οικοδομής τον πάτο,

υπόγειο, με οικόσημο ένα κλαρί από Δάφνη∙

εκεί πατριώτες γνώρισα που ’ταν αφρός και άχνη.

Έγραψα και παλιότερα για τούτο το κατώι

που αν και κάτω απ’ τη γη κάποτε ρίχνει μπόι.

Μα πριν ακόμα φτιάξει ιστούς της κρίσης η αράχνη

ήδη και στο κατώι αυτό είχε καθίσει πάχνη.

Μα τώρα επιβάλλεται να ξαναρίξει μπόι

σαν αγωγιάτης όρθιος που κάρου σέρνει αγώι,

να βγάλει απ’ το καβούκι τους έξω τους πατριώτες

που η κρίση απομόνωσε μέσα από τις πόρτες.

Να πιούνε τσάι και καφέ από το ίδιο μπρίκι

τη θλίψη ας μην αφήσουνε να πάρει ούτε μια νίκη

και να σταθούν αλληλέγγυα ένας δίπλα στον άλλο

γιατί χειμώνα έχουμε, μπρος μας, βαρύ, μεγάλο.

Μπορεί εκεί μέσα να στηθεί στέκι δημιουργίας

μια έκθεση ζωγραφικής μα και φωτογραφίας∙

κάποιος που έχει στη γραφή ταλέντο και μεράκι

να αναγνώσει μια βραδιά ένα αποσπασματάκι.

Ακόμα και να ακουστούν κάποιου ή κάποιας στίχοι

ή από άλλους η φωνή ή και οργάνων ήχοι,

να γίνονται και σοβαρές κι εύθυμες συζητήσεις

που είναι αντιβιοτικά, χάπια κατά της κρίσης.

Ίσως και κάποιος θίασος μπορεί να ξεπηδήσει∙

στα δύσκολα, στο παρελθόν, το θέατρο είχε ανθίσει.

Και σίγουρα με ρεφενέ και σπιτικούς μεζέδες

είναι εφικτό να στήνονται συλλογικοί μπουφέδες.

Κι όλα υπό του Ξηρόμερου τη σκέψη και τη σκέπη

κι ο Μπούμιστος από ψηλά καμαρωτός να βλέπει.

Πρωτίστως απευθύνομαι σε σένα, φίλε Χρήστο

κι αν είμαι αιθεροβάμονας από τη μνήμη σβήστο.