ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗΣ

Φόρεσαν τα πουκάμισα με το μακρύ μανίκι

γιατί βαρδάρης φύσαγε προχτές στη Σαλονίκη.

Με το ’να χέρι βάσταγαν μια μικρή βαλίτσα

με τ’ άλλο τη γυναίκα τους κρατούσαν αγκαλίτσα.

Κάλεσαν ραδιοταξί να έλθει μάνι-μάνι

γιατί το πλοίο θα ’φευγε νωρίς απ’ το λιμάνι.

Εγκαίρως, όμως, φτάσανε και μπήκαν στην καμπίνα

κι ατμόσφαιρα τους γύρισε πίσω στα χρόνια εκείνα,

που κάνανε νεόνυμφοι του μέλιτος το μήνα,

ξάπλωσαν στις κουκέτες τους κι όλα πηγαίναν πρίμα.

Νέες εκείνες ένιωσαν κι εκείνοι παλικάρια

αγκομαχούσαν άγκυρες και τρίζαν παλαμάρια.

Στην Τήνο θα ξημέρωναν που ‘χανε κάνει τάμα

μα αλλού ήταν το όνειρο κι αλλού έγινε το θάμα,

γιατί πριν ξεκινήσουνε βγήκαν εννιά μποφόρια

κι έτσι απαγορεύτηκε ο απόπλους στα βαπόρια.

Όμως οι φίλοι ευτυχείς δεν πήρανε χαμπάρι

γιατί όταν έγινε αυτό,  ύπνο βαθύ είχαν πάρει.

Ξυπνάει ο Μήτσος το πρωί, κοιτάει στο φινιστρίνι

του φάνηκε πως φτάσανε έξω απ’ τη Σαντορίνη,

κι η Καίτη που ήταν δίπλα του αγουροξυπνημένη

«στην Πάρο είμαστε Μήτσο μου» του λέει η καημένη.

«Πάω στον κουμπάρο Καίτη μου», της λέει, «να τον φωνάξω»,

τότε ο Βασίλης φάνηκε και λέει «βλέπω τη Νάξο».

Μα σίγουρη η Αγγελική, στη γεωγραφία ατσίδα

τους λέει: «λάθος κάνετε, εδώ είναι η Χαλκίδα».

Και τότε για να λύσουνε αυτή τη διαφωνία

βγήκανε στο κατάστρωμα κοιτώντας μ’ αγωνία.

Κι όταν το Πύργο το Λευκό είδανε απ’ την πλώρη

είπαν: «Τη Σαλονίκη μας τραβάει το βαπόρι».

Μα στο καράβι όμως ψυχή δεν ήτανε καμία

ψύλλοι στ’ αυτιά τους μπήκανε που λέει η παροιμία.

Μάθαν για την αναποδιά που έφερε ο βαρδάρης

κι είπανε: «Τώρα τσιμουδιά να μην το μάθει ο Άρης».

Πληρώσανε λογαριασμό πλωτού ξενοδοχείου

και βιαστικά κατέβηκαν απ’ τα σκαλιά του πλοίου.

Στον Αϊ Δημήτρη  ύστερα άναψαν το κερί τους,

μετάλαβαν κι ευχήθηκαν η Παναγιά μαζί τους.

Όταν τους είδα απόρησα, πότε γυρίσαν πίσω

κι ευθύς το χέρι έδωσα να τους καλωσορίσω.

Κι ύστερα όταν ρώτησα: «πήρατε αεροπλάνο;»

«Πίστευε και μην ερευνάς» μου λένε κι αυτό κάνω.

Κι ενώ ήμουν πρώτα άπιστος, μόνο από αυτό το πράγμα

μ’ έπεισε η Μεγαλόχαρη πως είχε γίνει θαύμα,

αφού γοργά τους έφερε με Άγγελο εκείνο

τον ίδιο που στην Παναγιά παλιά πήγε τον κρίνο.

Πραγματικό γεγονός που συνέβη τον Ιούνιο του 2000, 

τότε γράφτηκαν και οι στίχοι