ΖΟΧΑΔΕΣ

Πρόσεχα τα οπίσθια όπως τους οφθαλμούς μου

τοίχο με τοίχο βάδιζα και άγρυπνος ο νους μου.

Από μικρός δεν έσκυβα να πιάσω το σαπούνι

στο στρώμα πάντα ανάσκελα ποτέ με το πηγούνι.

Μα οι αιμορροΐδες μου φύτρωσαν σαν τα σκόρδα

στο ύφασμα του δέρματος μόνιμη γίναν φόδρα.

Πήρα χιλιάδες αλοιφές και χάπια ένα φορτίο

κι απ’ τα παγάκια έγινε ο πισινός ψυγείο.

Πήρα μαντζούνια, βότανα μα οι ζοχάδες βράχοι

κι οι πόνοι οι ατέλειωτοι μου κύρτωσαν τη ράχη.

Μοιραία η επέμβαση η έσχατη ελπίδα

τη λύση θα την έδινε του χειρουργού λεπίδα.

Μπήκα μ’ ασήκωτη καρδιά μες στο νοσοκομείο

και μπρούμυτα με ξάπλωσαν σε ένα χειρουργείο.

Κι ενώ περίμενα ο γιατρός να ’ρθει με το νυστέρι

μπήκε αράπης δίμετρος με τ’ όργανο στο χέρι.

Πέρασε από πάνω μου σαν τον οδοστρωτήρα

που μες στα τούνελ προχωρά και ισοπεδώνει σκύρα.

Κι είχε μαζί του για βοηθούς πέντ’ έξι αραπάδες

που κονιορτοποίησαν αμέσως τις ζοχάδες.

Πήρα το εξιτήριο με τη σφραγίδα του ΙΚΑ

με ακριβό αντίτιμο του ανδρισμού την προίκα.

Θα πείτε, ότι στη ζωή προέχει η υγεία

μα ομολογώ τη γούσταρα  τη ¨διαδικασία¨

που ήτανε η αφορμή ένα ταμπού να πέσει

κι εκείνο που απέφευγα  εντέλει να μ’ αρέσει.

Ποιο τ’ όφελος που έδενα σφιχτά τα παντελόνια;

Σκέφτομαι τώρα τι έχασα όλα αυτά τα χρόνια.