ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΣΩ

Χόρευε πάνω στο φτερό του καρχαρία

σαν ακροβάτης στο σχοινί σε ισορροπία.

Τη μια στο κόκκινο, ψηλά, η αδρεναλίνη

την άλλη μέρα η καρδιά της πλαστελίνη.

Θαρρείς εκεί βρισκότανε μα εδώ πατούσε

και πόσες νύχτες άγρυπνη συχνά περνούσε.

Τσιγάρο και τηλέφωνο η εξάρτησή της

αλλά και τόσα φάρμακα πάντα μαζί της.

Α! είχε και τετράποδα υιοθετήσει

έλεγε ότι για το στρες είναι μια λύση.

Μονάχα όταν στη σκηνή σκηνοθετούσε

το όμορφό της πρόσωπο τότε ηρεμούσε.

Μα της ζωής το θέατρο παίζει άλλα έργα∙

στην τελευταία πράξη της του χάρου η βέργα

τη Βάσω άγγιξε ψυχρά κι είπε: ¨προχώρα

η σκηνοθέτης του Θεού θα γίνεις τώρα¨.

Όμως δυο κόρες ορφανές έχει αφήσει

και τα πενήντα δύο της δεν τα ’χε κλείσει.

Μα αν δεν υπάρχει στη ζωή δικαιοσύνη

δεν έχει και ο θάνατος ντροπή κι ευθύνη.

Κι αν είναι έτσι όπως λεν, πως παίρνουν πάσο

και ζουν αιώνια οι ψυχές, τότε στη Βάσω

εύχομαι στον Παράδεισο να ταξιδέψει.

     Για μας θα είναι πάντοτε μέσα στη σκέψη.