ΝΑ ’ΧΑΜΕ ΝΑ ΛΕΓΑΜΕ

Οι Έλληνες μιλούν πολύ και βέβαια συζητούνε

περί παντός επιστητού ρητά γνωμοδοτούνε.

Λαμπρές ιδέες, ενίοτε, ρίχνονται στην κουβέντα

συχνά με αδιάσειστα στοιχεία και ντοκουμέντα,

μα η σοβαρή συζήτηση εκτρέπεται ευκόλως

από διαρκείς παρεμβολές πλαγίως ή ευθυβόλως.

Άλλοτε στην κορύφωση πέφτει μία ατάκα

κι αμέσως η συζήτηση γίνεται πλέον πλάκα.

Άλλες φορές σε κρίσιμη, πάνω, διαφωνία

ρίχνει ένα αστείο εμβόλιμα κάποιος απ’ τη γωνία,

κι εκεί που η μία η πλευρά προβάδισμα είχε πάρει

γίνεται η ανατροπή κι η έκβαση μπατάρει.

Θέματα που ανοίγονται αφήνονται στη μέση

σπανίως μια κατάληξη, μια πρόταση, μια θέση.

Φτάνει ως τον ντελβέ ο καφές ή το ποτό στον πάτο

μα από εκεί που αρχίσανε δεν πήγαν παρακάτω.

Κι αυτό επαναλαμβάνεται για μέρες, μήνες χρόνια

προπάππων μας συνήθεια που ’φτασε ως τα εγγόνια.

Κι έτσι η Ελλάς σημειωτόν από γεννησιμιού της

επιρρεπής στα άλλοθι, μα θύμα του εαυτού της.