Δε θέλω το πρωί καφέ
τα μάτια μου ν’ ανοίξω
ούτε τσιγάρου σέρτικου
ντουμάνι να ρουφήξω.
Φτάνει να έρθει στα αυτιά
ήχος από τακούνια
και γυναικείο άρωμα
ν’ αγγίξει τα ρουθούνια.
Κάθε πρωί ώρα επτά
έξω απ’ τα γραφεία
με μία γόβα αιχμηρή
περνάει μια κυρία.
Κι ακολουθούν ως συνειρμοί
μαστίγιο και ζαρτιέρα
κι αυτή η φαντασίωση
μου έφτιαξε τη μέρα.
Μα ο γιατρός ο φίλος μου
λέει -καλά και σώνει-
πως πάσχω από το γνωστό
¨σύνδρομο Παπαχρόνη¨.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου