ΤΑ ΤΑΚΟΥΝΙΑ

Δε θέλω το πρωί καφέ
τα μάτια μου ν’ ανοίξω
ούτε τσιγάρου σέρτικου
ντουμάνι να ρουφήξω.

Φτάνει να έρθει στα αυτιά
ήχος από τακούνια
και γυναικείο άρωμα
ν’ αγγίξει τα ρουθούνια.

Κάθε πρωί ώρα επτά
έξω απ’ τα γραφεία
με μία γόβα αιχμηρή
περνάει μια κυρία.

Κι ακολουθούν ως συνειρμοί
μαστίγιο και ζαρτιέρα
κι αυτή η φαντασίωση
μου έφτιαξε τη μέρα.

Μα ο γιατρός ο φίλος μου
λέει -καλά και σώνει-
πως πάσχω από το γνωστό
¨σύνδρομο Παπαχρόνη¨.

ΣΤΗΝ ΚΑΙΤΗ

Νύφη ήρθε η Καίτη στο χωριό
από τη Μυτιλήνη
μα απ’ τις Μπαμπινιώτισσες
πιο ντόπια είχε γίνει.

Πολλές φορές κατέφθανε
απ’ τον Αλέκο πρώτη•
αυτή το Χρήστο έκανε
γνήσιο Μπαμπινιώτη.

Πρόσχαρη, καταδεχτική
με το χαμόγελό της•
φιλόξενο και ανοιχτό
ήταν το σπιτικό της.

Τις εκδηλώσεις του χωριού
πάντοτε τις τιμούσε,
πολλές φορές και ο χορός
μ’ εκείνη ξεκινούσε.

Μα όμως η επάρατος
μισεί την ευτυχία
και ρίχτηκε επάνω της
μ’ ανείπωτη κακία.

Εκείνη στάθηκε όρθια
στο μαρμαρένιο αλώνι,
πάλεψε, κι ας την έζωναν
αφόρητα οι πόνοι.

Αγώνας μακροχρόνιος,
εκεί που ’ταν να πέσει
το χάρο κάτω έβαζε
του δίπλωνε τη μέση.

Όμως σ’ αγώνα άνισο
όσο και να παλέψεις
λίγα απ’ το χρόνο τέρμινα
μόνο μπορείς να κλέψεις.

Μα ας γραφτεί έστω κι αργά
μες στην εφημερίδα:
¨η Καίτη ήταν της ζωής
μεγάλη ηρωίδα¨.

Να τη σκεπάζει ανάλαφρα
το χώμα στη Μπαμπίνη
σ’ άντρα και γιο τώρα η ζωή
υγεία να τους δίνει.

21-2-2011 Άρης Μπιτσώρης

ΦΙΛΙ ΖΩΗΣ

Λαχτάρα πήραμε ξανά
απ’ την ωραία Ελένη
όταν σε μία αίθουσα
βρέθηκε ξαπλωμένη.

Μπροστά σ’ αυτό το θέαμα
είναι να μην τρομάξεις;
Πέσαμε όλοι επάνω της,
της κάναμε μαλάξεις.

Όμως δε συνερχότανε
απ’ της καρδιάς τους πόνους
κι ήρθε αμέσως το ΕΚΑΒ
με δύο νοσοκόμους.

Στο Ιπποκράτειο οι γιατροί
όντως τα βρήκαν σκούρα
αξονικές, μαγνητικές
δείγμα από αίμα και ούρα.

Δεν ήταν εγκεφαλικό
ούτε ζαχάρου αιτία•
συνήλθε, μα επέμενε
μια ύποπτη ναυτία.

Και τότε βγήκε θετικό
το τεστ εγκυμοσύνης
κι ανεζητήθη ο αίτιος
για ανάληψη ευθύνης.

Με πήραν στο τηλέφωνο
και το και το μου είπαν.
-Εσείς είστε ο σύντροφος;
Τα πόδια μου κοπήκαν.

Ωχ!, είπα, τη ζημιά αλλουνού
εγώ θα την πληρώσω
που μόνο ένα φιλί ζωής
πρόλαβα να της δώσω;

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Σχετικά με την παρουσίαση του βιβλίου μου "ΡΕΝΤΙΦΗΣ, ο λαϊκός ποιητής του Ξηρομέρου"
στη ΣΤΟΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ( Παρασκευή 11-2-2011)δες τις σχετικές αναρτήσεις στο xiromeronews

ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ

Μες στο xiromero-το-news
πρωί-πρωί σαν μπήκα
φίλοι μου το ομολογώ
ότι την καταβρήκα.

Διάβασα ένα δοκίμιο
του Χρήστου Κλαδευτήρα
γράφει γιατί θερίζουμε
αντί σιτάρι ήρα.

Νυστέρι έβαλε βαθιά
στο άρρωστο κορμί μας
και δίχως αναισθητικό
να δούμε την πληγή μας.

-Χρήστο συγχαρητήρια
για αυτό το νέο άρθρο
μα ξέρεις που το γράφουνε
αυτοί που ’ναι στο ¨βάθρο¨.

Κι εμείς του κόσμου οι ¨γραφικοί¨
όσο καιρό θα ζούμε,
σκόνη θα είμαστε στη γη
όταν δικαιωθούμε.

Ο ΑΡΓΑΛΕΙΟΣ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ

Απόσπασμα από την Έμμετρη Διαχρονική Επιθεώρηση που γράψαμε μαζί με τον Ηλία Κουτσονικόλα.

............................................................................
Οδυσσέας:
καλά για ποιον με πέρασες και λες αυτές τις πίπες
σ’ εμένα που εβούλωσα τόσων Κυκλώπων τρύπες;

Και ποιο το αποτέλεσμα που πήγα εγώ στην Τροία;
Εσείς εδώ σκεφτόσασταν μόνο τη συνουσία.

Τέρμα αυτά που ξέρατε εδώ θα μπει μια τάξη
κι όποιος του νόμους μου αψηφά να ξέρει θα βελάξει.

Πηνελόπη:
σιγά βρε Οδυσσέα μου πήρες μεγάλη φόρα
και μη φωνάζεις δυνατά σ’ ακούει όλη η χώρα.

Οδυσσέας:
τότε που έφυγα εγώ να πάω εκεί που πήγα
τον Έλληνα άφησα άρχοντα τον βρήκα όμως κολήγα.

Κολήγα μα και είλωτα των δήθεν αναγκών του
θύμα της κατανάλωσης,των ανασφαλειών του

Τον άφησα εργατικό και σπίρτο αναμμένο•
τεμπέλη τον αντάμωσα και αποχαυνωμένο.

Είδα ακάμωτη τη γη και στράτες λογγομένες
τις στέρνες μέχρι το λαιμό να ’ναι ξεχειλισμένες.

Μηδέ ζευγάς και θεριστής, αμπέλι, καπνοτόπι
κι είπα: « χωρίς τον ίδρωτα ζούνε αυτοί οι ανθρώποι;».

Είδα στομάχια φουσκωτά, μάγουλα τσιτωμένα
κοιτούσα αν τα χέρια τους τα ’χουνε ροζιασμένα.

Είδα οικογένειες πολλές να είναι χρεωμένες
πολλές σπατάλες κρατικές δανειοδοτημένες.

Κόκια:
Οι νέοι κι οι μεσόκοποι παίζουν ΠΡΟΠΟ και ΚΙΝΟ
στους καφενέδες αραχτοί φρέντο και καπουτσίνο.

Δουλεύουν μόνο Αλβανοί Πακιστανοί και μαύροι
σα σπόρια τα ναρκωτικά μπορεί καθένας να ’βρει.

Τα σύνορα κατάντησαν σαν ξέφραγο αμπέλι
όποιος γουστάρει έρχεται και ό,τι ώρα θέλει.

Τότε κανείς δεν κλείδωνε και έφευγε για βόλτα
τώρα διπλά τα μάνταλα και σιδεριές στην πόρτα.

Οδυσσέας:
τ’ άσχημο είναι πως κάνουνε κουμάντο κέντρα ξένα,
τα παντελόνια οι άρχοντες τα ’χουν κατεβασμένα

Γι’ αυτό λοιπόν εγύρισα από την εξορία
να καθαρίσω για καλά την κόπρο του Αυγεία.

Τους άνομα πλουτίσαντες τους φαύλους τραπεζίτες
των ΔΕΚΟ τους διοικητές όλους τους λωποδύτες.

Στον κόσμο να απολογηθούν τι κάναν τόσα χρόνια
που έτρωγαν τον άμπακο με τέσσερα σαγόνια.

Ήρθε επιτέλους ο καιρός που ο λαός θα κρίνει
ποιοι μένουν και ποιοι φεύγουνε, σε ποιους κλωτσιές θα δίνει.

Το «πόθεν έσχες» θα ελεγχθεί και όσοι αποδειχτούνε
καταχραστές, σφετεριστές ευθύς θα κρεμαστούνε.

Είν’ έγκλημα που αφήσανε τον κόσμο να πεινάει
κι ούτε ένα ξεροκόμματο δεν έχει για προσφάι.

..............................................................................
Τυπώθηκε σε βιβλιαράκι με ISBN: 978-960-92817-5-1

Ο ΙΟΣ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ

Όταν τα καπνοχώραφα
ήτανε στα ντουζένια
οι γεωργοί για πότισμα
είχαν μεγάλη έγνοια.

Φτιάξανε λούτσες, της βροχής
το ύδωρ να μαζεύουν
κι ύστερα τα χωράφια τους
στοιχειωδώς ν’ αρδεύουν.

Τώρα που χέρσεψε η γη
κι οι γεωργοί φευγάτοι
οι λούτσες μέσα στους αγρούς
μείνανε αμανάτι.

Είναι γεμάτες με νερό,
τοπίο ελώδες μοιάζει
και τα κουνούπια στα αυτιά
μας τραγουδούν με νάζι.

Εμείς αυτά τα έντομα
δεν τα ’χαμε γνωρίσει∙
δεν είχα ακούσει στο χωριό
κάποιον να ’χαν τσιμπήσει.

Μα τώρα τα τσιμπήματα
δεν είναι τόσο αθώα
γιατί απ’ το Νείλο ήρθανε
και άλλα τέτοια ζώα.

Που μεταφέρουν τον ιό
του Δυτικού του Νείλου
και κάποιοι απ’ όσους νόσησαν
¨τέθηκαν¨ επί ξύλου.

Να ξέρετε ότι η λοίμωξη
δεν παίρνει θεραπεία
και εμβόλιο δεν έβγαλε
καμία εταιρία.

Τρία είναι τα φάρμακα
γι’ αυτή την ιστορία
ώστε η μολυσματική
να εξαλειφθεί εστία.

Ή κάθε λούτσα να κλειστεί
ή το νερό να αδειάσει
-που ’ναι κομμάτι ασύμφορο
κι ανέφικτο στην πράξη-

ή, τρίτον, που ’ναι τελικά
η μόνη μας ελπίδα
να ανοίξει πάλι εξαρχής
του αγρότη η μερίδα.

Ν’ αρχίσουν τα οργώματα
σε κάθε χωραφάκι,
μοτέρ ν’ ακούσουμε ξανά,
νερό να μπει στ’ αυλάκι.

Με νέες καλλιέργειες
νέοι να ασχοληθούνε
τ’ άδεια σχολειά με μαθητές
γεμάτα να τα δούμε.

Αυτό κι αν είναι όραμα,
το όνειρο ενός γέρου,
να δει ότι ζωντάνεψε
η γη του Ξηρομέρου.

Μα ένας πόνος διέλυσε
την οπτασία ετούτη
τον ύπνο μου διέκοψε
κεντρί από κουνούπι.

Με μια σχετική καθυστέρηση δημοσιεύω αυτούς τους στίχους οι οποίοι περιέχονται σ' ένα από τα τελευταία μου βιβλιαράκια με τίτλο: ¨ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΣΤΙΧΟΣ¨

ΕΠΙΒΑΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ

Ως τα προχτές χιλιόμετρα
αβέρτα περπατούσα
στα μέσα δε μεταφοράς
χειρολαβές κρατούσα.

Άφηνα τα καθίσματα
λεία της γερουσίας
και γενικώς στα άτομα
¨χρήζοντα βοηθείας¨.

Εγώ το ’παιζα τζόβενο
σχεδόν παλικαράκι
κι αν το ’φερνε η περίσταση
έκανα και καμάκι.

Προχτές μ’ ένα βαρύ παλτό
τρέμοντας απ’ το κρύο
μετά από ώρα αναμονής
μπήκα στο λεωφορείο.

Μια δεσποινίς καθήμενη
ευθύς χαμογελάει•
το αίμα μου σαν χείμαρρος
στις φλέβες μου κυλάει.

Μετά η μικρή σηκώθηκε
και κλείνοντας το μάτι
μ’ έκανε τον πιο ευτυχή
στον κόσμο επιβάτη.

Μα αυτό που μου ’πε πώς μπορεί
ο νους να το χωρέσει;
¨Γέροντα έλα κάθισε
για σένα είναι η θέση¨.

ΕΥΧΕΣ ΠΡΟΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ

Συνάδελφοι, καλή χρονιά
χρόνια καλά, με υγεία
τα δύσκολα ας παλέψουμε
με αισιοδοξία.

Η κρίση και οι περικοπές
άγγιξαν τα σχολεία•
θέλει σωστή διαχείριση
σύνεση, φαντασία.

Οικονομία σε στυλό,
ΧΑΡΤΙ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑΣ
σε φως, νερό, τηλέφωνο
μέχρι χαρτί υγείας.

Μα όχι στα αισθήματα
αυτά να είναι λάσκα
ζεστή ας μείνει η καρδιά
κι όχι ψυχρή, Αλάσκα.

Κουράγιο και υπομονή
να βγει ο μακρύς χειμώνας
μα με συντροφικότητα
και όχι κατά μόνας.

ΕΒΙΤΑ

Λατινική Αμερική,
πάνε πενήντα χρόνια
τότε που του περονισμού
ανθίζανε τα κλώνια.

Οι Αργεντίνοι τον Περόν
φορτώθηκαν σαμάρι•
τον γούσταραν, τον ψήφισαν
και το ’χανε καμάρι.

Δεν κυβερνούσε μόνος του
αυτός την Αρζεντίνα
η Εβίτα ήταν πλάι του
η Κυρά-Περοντίνα.

Κι όταν ο πρόεδρος Περόν
έγινε μακαρίτης
η Εβίτα την Αργεντινή
έβαλε στο βρακί της.

Τους στίχους μου διαβάζοντας
ευλόγως θα ρωτήσεις
¨ο λόγος ποιος στο παρελθόν
τη σκέψη να γυρίσεις;¨.

Γιατί επαναλαμβάνεται
ως φάρσα η ιστορία
σ’ Αμερική, σε Αφρική
Ασία, Ακαρνανία.

Αν τύχει όμως και συμβεί
συντόμως εν Ελλάδι
μην πεις ότι κοιμόσουνα
πως ήσουν στο σκοτάδι.

Γι’ αυτό μη βιάζεσαι να πεις
πως είναι φαντασίες•
αν κάνεις κάποιους συνειρμούς
θα βρεις αντιστοιχίες.

Βάλε στις σκέψεις σου πανιά
και τότε μάνι-μάνι
ο νους θα ρίξει άγκυρα
σε Ιονίου λιμάνι.

Η ΓΑΪΔΟΥΡΑ

Στη Μπαμπίνη όταν ερχόσουν
πλησιάζοντας στα ¨Αχούρια¨
τα γκαρίσματα αρχίζαν
τα διακόσια της γαϊδούρια.

Μα περάσανε τα χρόνια
ήρθανε τρακτέρ και ντάτσουν
γρήγορα οι Μπαμπινιώτες
τα υποζύγια θα ξεχάσουν.

Μάλιστα οι πλέον νέοι
δε γνωρίζουν τι είναι οι όνοι
απ’ το γκάρισμα πιο οικεία
είναι η λαλιά του γκιώνη.

Μα το δυο χιλιάδες δέκα
με της κρίσεως τη δίνη
μια αδέσποτη γαϊδούρα
άραξε μες στη Μπαμπίνη.

Και το Φώτη το Μπενέκο
έχει Άγιο και προστάτη
άχυρο-σανό της δίνει
την κοιμίζει σε χαγιάτι.

Το γαϊδουρινό της βίο
ζει αυτή ευτυχισμένη
φούσκωσε και η κοιλιά της
μιας και είναι γκαστρωμένη.

Μα ένα ερώτημα πλανιέται
σ’ όλους μέσα στη Μπαμπίνη:
δίχως σερνικό γαϊδούρι
γκαστριά πώς έχει γίνει;

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Για ¨ξεχασμένα¨ ιδανικά
πάντοτε βάζω πλάτη
μα στις πληγές μου οι σύντροφοι
μου ρίξανε αλάτι.

Αφού αυτό το σύστημα
τους πήρε υπό την σκέπη
γρήγορα προσαρμόστηκαν
γίνανε καθωσπρέπει.

Το σύστημα δεν τ’ άλλαξα
όπως του το ’χα τάξει
μα τώρα αγωνίζομαι
εκείνο μη μ’ αλλάξει.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ¨ΠΟΛΙΤΙΚΟ¨

Προχτές το βράδυ πέρασα
απ’ τη Φιλίππου Φλώρου
κι ένιωσα πως με τύλιξε
η αύρα του Βοσπόρου.

Πράγματι στο ¨ΠΟΛΙΤΙΚΟ¨
του Νίκου Αμερικάνου
ήχοι γλυκείς χαϊδέψανε
το νεύρο του τυμπάνου.

Στη σκάλα την πιο χαμηλή
του μαγαζιού τα φώτα
και το κλειδί μισή στροφή
μέσα από την πόρτα.

Πήγα στο τζάμι σα σκιά
κοίταξα εντός θαλάμου
νύμφες, νεράιδες και ξωθιά
πήρανε τα μυαλά μου.

Γοργόνες του ωκεανού
σειρήνες του πελάγου
λικνίζονταν, μου στέγνωσαν
το σάλιο του οισοφάγου.

Ένας μεθυστικός χορός
θαρρείς bachelor γάμου∙
μετέτρεψαν το ουζερί
σε βότσαλα της άμμου.

Παίρνω μολύβι και χαρτί
γράφω τα ονόματά τους
κι η κάμερα του κινητού
έγραψε τη ζημιά τους.

Κρατάω στο αρχείο μου
αυτά τα ντοκουμέντα
μα δε θα πω, ως εχέμυθος,
στους άντρες τους κουβέντα

Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ

Στα δέντρα επάνω τα πουλιά
χτίζουνε τη φωλιά τους
κι οι γάτες ανεβαίνουνε
με άδεια την κοιλιά τους.

Και στους κορμούς οι σκίουροι
μα και οι μπαμπουίνοι
και ο Ταρζάν ανέβαινε
την εποχή εκείνη.

Σε ένα δέντρο ανέβηκε
και ο Καρακατσάνης
όχι δεν ήταν κυνηγός
μα ούτε και τσομπάνης.

Ανέβηκε ως ακτιβιστής
τον πλάτανο να σώσει
προτού του Δήμου ερπύστρια
να τον ισοπεδώσει.

Άνδρες κατέφτασαν των ΜΑΤ
με κράνη και με μπότες
μα του συμπαραστάθηκαν
οι Αμπελοκηπιώτες.

Έτσι το δέντρο σώθηκε,
θεριεύει και ψηλώνει
κι οι οικολόγοι απέκτησαν
έναν Κολοκοτρώνη.

Μα η ιστορία προσπερνά
αυτά τα ντοκουμέντα
και μνημονεύει μόνο αυτούς
που ρίχνουνε τσιμέντα.

Εμείς καμάρι το ’χουμε
απάνω στο πατάρι
που είναι στην παρέα μας
αυτό το παλικάρι.

Χρέος μας είναι το λοιπόν
μία τιμή για εκείνον
αφού εναντιώθηκε
σε εξουσία κρετίνων.

Πλάκα πρέπει να στήσουμε
κάτω απ’ το πλατάνι•
πάνω να γράφει: ¨ΠΛΑΤΑΝΟΣ
ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ¨.

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ

ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΧΙ 56

Πίνε και ευφραίνου φίλε μου
τώρα είναι που γυρίζει
το μέλλον και το αύριο
κανένας δε γνωρίζει.

Γλέντα, σκόρπα, τρώγε, πίνε
πάντα να ’σαι γελαστός
δίχως βιάση, δίχως κόπο
σκέψου πάντα σαν θνητός.

Ο θάνατος απ’ τη ζωή
απέχει ένα βήμα
όλος ο βίος μια στροφή
και ύστερα ένα μνήμα.

Δικά σου είναι όσο ζεις
μα αν αποδημήσεις
εσύ δεν θα ’χεις τίποτα
σε άλλον θα τ’ αφήσεις.




ΠΑΛΛΑΔΑ
Απόλαυσε τη ζωή

Φίλε δεν είναι βέβαιο
πως κι αύριο θα υπάρχεις,
από το θάνατο κανείς
δεν είναι σκασιάρχης.

Αφού το ξέρεις άνθρωπε
ρίξ’ το στο παραμύθι
στο Βρόμιο αναζήτησε
του θάνατου τη λήθη.

Στο βίο τον εφήμερο
την Κύπρη απόλαυσέ τη
για τ’ άλλα μόνη να νοιαστεί
την τύχη άφησέ τη.

Επιγράμματα από την Παλατινή Ανθολογία σε ελέυθερη απόδοση.
Από το βιβλίο μου ΠΙΕ ΚΑΙ ΕΡΑ.
Σημείωση: Βρόμιος=Διόνυσος, Κύπρη=Αφροδίτη

ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Πήγα προχτές στη Γευγελή, βγήκα εκτός συνόρων
όχι ως τουρίστας τώρα πια μα ένεκα των όρων
-των δυσμενών- που επέβαλε το Δου.Νου.Του. στη χώρα
που πλήττουν κι όσους σύνταξη θέλουν να πάρουν τώρα.
Πήρα λοιπόν δυο φίλους μου που ξέρουνε τη γλώσσα
αφού να γίνω σκέφτομαι φόλι σε καμιά κλώσα.
Όταν θα βγει η σύνταξη το χρήμα εδώ δε φτάνει
γι’ αυτό θα ρίξω άγκυρα σ’ αλλοδαπό λιμάνι.
Όπως οι νέοι φεύγουνε γι’ αλλού να βρούνε μέλλον
πρέπει κάπως ανάλογα να σκέφτεται και ο γέρων.
Πάει λοιπόν στην ξενιτιά και ο συνταξιούχος
σε μέρη όμως πιο φτωχά κι είναι προνομιούχος.
Εκεί που ζεις σαν βασιλιάς ως Άναξ ή σαν Κράλης
αρκεί στο χρονοντούλαπο το παρελθόν να βάλεις.
Βρίσκουν εκεί στα Σκόπια και σ’ άλλα όμορα κράτη
σπίτι φτηνό, καλό φαΐ κι ένα ζεστό κρεβάτι.
Φιλόξενη νοικοκυρά για να τους περιθάλπει,
δίνει παράταση ζωής, τη libido εξάπτει.
Βρήκα κι εγώ ελεύθερες, χήρες, διαζευγμένες
που ένα μερίδιο ζητούν στη σύνταξη οι καημένες.
Μα έχω ένα δίλλημα ποια να πρωτοδιαλέξω•
πλούσια ¨βιογραφικά¨ και πως θα τα ξεμπλέξω;
Τώρα που έμαθα λοιπόν αυτά τα κατατόπια
θα οργανώσω εκδρομή, βγάλτε τα πασαπόρτια.
Να πάμε φίλοι μου καλοί και να σας ξεναγήσω
ίδια και σεις να πράξετε μ’ εμένα να σας ψήσω.
Σας εγγυώμαι είν’ άριστη αυτή η επιλογή μου
που συνδυάζει το τερπνόν μετά του ωφελίμου.
Το νου σας όμως, τσιμουδιά, να ’χετε εχεμύθεια
διότι οι γυναίκες μας δεν είναι κουτορνίθια.
Και προπαντός η Δέσποινα μην τύχει και το μάθει
γιατί μετά θα υποστώ του λιναριού τα πάθη.
Αν μάθει ότι ψάχνομαι για νέα κι ορθοβύζα
είναι ικανή το ¨επίμαχο¨ να κόψει απ’ τη ρίζα.

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ;

Τι είναι λοιπόν η ποίηση
ποιος είναι ο ορισμός της
ποιος θα μου δώσει απάντηση
ποιος ο σοφός και γνώστης;

Λες να ’ναι ο προφορικός
λόγος συμπυκνωμένος,
μήπως ο αφαιρετικός
και καμουφλαρισμένος;

Είναι ιδέες ασύμπτωτες
εντός σύμμετρου λόγου
ή η ακατάληπτη γραφή
ασυναρτησιολόγου;

Ποιος είναι τάχα ποιητής;
Ποιεί ή προσποιείται;
Το ακανθώδες αίνιγμα
καλείστε να το βρείτε.

Απ’ τη στιγμή που χάθηκε
του στίχου το τερτσέτο
τότε το καραφλό αυγό
πιάστο και κούρεψέ το.

Μέτρο, αρμονία και ρυθμός
με μαστοριά δεμένα
αυτά είναι της αληθινής
ποίησης δεδομένα.

Ευθύβολοι και άμεσοι
θα πρέπει να ’ναι οι στίχοι
κι όχι σιβυλλικοί χρησμοί
ή της Πυθίας γρίφοι.

Ο ποιητής απ’ την αρχή
θέτει έντεχνα το στόχο
κι ο αναγνώστης πιάνεται
στο τέλος απ’ το βρόχο.

Αν απευθύνεται ο ποιων
μόνο στον εαυτό του
θεωρεί το σύμπαν πως γυρνά
γύρω απ’ το εγώ του.

Μα η ποίηση είναι Εμείς,
μέθεξη, κοινωνία
και ποιητής η χόβολη,
η εστία κι η λυχνία.

Αλλιώς η φράση η γνωστή
αν τον χαρακτηρίζει:
«τι εννοεί ο ποιητής»
Ε! τότε βράσε ρύζι.

ΨΥΧΙΚΗ ΠΟΡΝΕΙΑ

Με κάποιους πατριώτες μου
είχα επικοινωνία∙
όλοι τους βλαστημούσανε
αυτή την κοινωνία.

Τους πιο πολλούς τους έβλεπα
όλα αυτά τα χρόνια
Δημάρχων μα και βουλευτών
να κουβαλούν τα ψώνια.

Κι είπα σε έναν απ’ αυτούς
που πιότερο έχω θάρρος
τα λόγια αυτά που μέσα μου
αβάσταχτο ήταν βάρος:

¨Για πες μου, σ’ ένα σάτυρο
τ’ αγόρι, το παιδί σου
θα το ’δινες και ήσυχη
θα ’ναι η συνείδησή σου;

Θα άφηνες τον πορνόγερο
τα στήθη να θωπεύσει
της κόρης σου και ύστερα
να τη διακορεύσει;

Πες μου, μήπως θα δάνειζες
ποτέ τη σύζυγό σου
στον τοκογλύφο για έκπτωση
σε ένα δάνειό σου;

Θα επέτρεπες στο γείτονα
μήπως ν’ ασχημονήσει
στο σώμα σου, αν σου ’ταζε
ένα γερό μπαξίσι;

Ξέρω ότι εξεγείρεσαι
μ’ αυτά που ακούν τ’ αυτιά σου
όμως για δώσε προσοχή
κι άκου τα σχολιανά σου.

Φίλε γιατί στις εκλογές
πουλιέσαι για μια ψήφο
για μια ασαφή υπόσχεση
σε στήνουνε στον τοίχο;

Δεν ξέρεις πως στην κλίμακα
στην πτωτική πορεία
πιο κάτω είν’ απ’ του σώματος
η ψυχική πορνεία;

Η ηθική κατάπτωση
που δείχνει το ποιόν μας
λέγεται αλλιώς εκπόρνευση
των συνειδήσεών μας.

Μοιραίο επακόλουθο
του Δ.Ν.Τ. τα δώρα
αφού ένας οίκος ανοχής
κατάντησε η χώρα¨.

ΜΑΘΑΝΕ ΟΤΙ ΣΚΥΒΟΥΜΕ

Εχτές στο διαδίκτυο
διάβασα ένα άρθρο
που έγραψε ένας Δάσκαλος
όχι από το βάθρο,

μα ως πολίτης ενεργός
που βλέπει με αγωνία
ΚΑΤΑΡαμένες πρακτικές
σ’ αυτή την κοινωνία.

Γνωρίζει το Ξηρόμερο
και τα προβλήματά του
κι ως κάτοικος του Αστακού
τα αδιέξοδά του.

Πολύ καλά τα έγραψες
αγαπητέ Ζαγκότα
το δόλιο το Ξηρόμερο
κάθησε σαν την κότα.

Είτε γιατί γυρεύοντας
βρήκε τον …κόκορά του
είτε σαν κλώσα λούφαξε
και έκατσε στ’ αυγά του.

Όπως και να ’χει, τα ’χασε
τ’ αυγά και τα πασχάλια
αφού γουστάρει να διοικούν
φελλοί από μπουκάλια..

Κι αν προς στιγμή οι Άραβες
φύγαν για χώρα άλλη
άλλοι ρυποεπενδυτές
θα ’ρθουν στο Πλατυγιάλι.

Η φήμη ανταπόκριση
σ’ όλο τον κόσμο θα ’βρει∙
μάθανε ότι σκύβουμε
και θα πλακώνουν Μαύροι.

ΔΙΣΚΙΑ HIMALAYA

Απ’ την παρέα τα ίχνη του καιρό αναζητούνται
και οι κλήσεις του στο κινητό συνέχεια προωθούνται.

Ο Φέκας πήγε στο Θιβέτ, μήπως στο Άγιο όρος,
ή στο ΠΡΟΠΟ της γειτονιάς έγινε τζογαδόρος;

Μα αυτήν την Τρίτη στο ουζερί ήρθε στα φιλαράκια
κομψός, ωραίος, ζωηρός• μάγουλα για φιλάκια.

Το τσιτωμένο φερμουάρ προδίδει την ορμή του
κι ένα βιβλίο πολύχρωμο κουβάλαγε μαζί του.

Μας είπε πως μελέταγε βότανα Ιμαλαΐων
γι’ αυτό και εμφανίστηκε δεκαοχτώ Μαΐων.

Βότανα για τα άλατα, για άγχη, για τοξίνες
χοληστερίνη, πίεση, για έλκη και ωδίνες.

Μα στα αφροδισιακά θαρρείς πήρε πτυχίο
σε λίγες μέρες έκανε turbo το εργαλείο.

Τέλος ο αθεόφοβος βρήκε μια εταιρία
που όλα αυτά τα βότανα τα φέρνει σε δισκία.

Και έτσι δεν καθυστερείς, ούτε νερά να βράζεις•
το χάπι το κατάλληλο στο στόμα σου το βάζεις.

Άφησε το βιβλίο του να βγει φωτοτυπία
να μελετήσει ο καθείς πως δρούνε τα δισκία.

Κάποιος που στα γεράματα θέλει να κάνει κόρτε
παράγγειλε της libido δισκία tentex forte.

Οι οδηγίες γράφανε: ¨πιες την ημέρα ένα
σε μια βδομάδα θα αισθανθείς τα γράδα ανεβασμένα¨.

Μα αντί ένα ένα να τα πιει -τα εφτά σε μια βδομάδα-
σε μία μέρα και τα εφτά τα πήρε στην αράδα.

Πήρε τους δρόμους παγανιά ως ταύρος σε αρένα
γριές και νέες να σωθούν τρέχαν απεγνωσμένα.

Οι φίλοι στέκια άλλαξαν σε άγνωστα σοκάκια
και φόρεσαν καλού κακού τσίγκινα σωβρακάκια.

Εκλήθη η πυροσβεστική που εκτόξευσε παγάκια
οι μάνικες σημάδευαν επάνω στα …μπαλάκια.

Τον βάλαν σε περιορισμό ως να περάσει η χρήση
αλλιώς τρύπα δε θ’ άφηνε που να μην είχε κλείσει.

Κι επάνω στην αρίδα του τού κρέμασαν βαρίδια
να ξεθυμάνει έσπασε δύο σακιά καρύδια.

Συμπέρασμα: ¨διαβάζετε καλά τις οδηγίες
φέρνουνε παρενέργειες λάθος δοσολογίες¨