ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΣΥΝΗΘΕΙΩΝ

 

Κατάλογο συνηθειών συντάσσω αυτές τις μέρες

που με τον κορονοϊό περάσαμε σαν βέρες.

 

Συνήθειες που επάνω μου κόλλησαν σαν τσιμπούρια

κι υπάρχει πλέον κίνδυνος ν’ αφήσουνε κουσούρια. 

 

Μετρώ τις ώρες καθισιού, πόσο έχω ξαπλώσει

και πόσο χρόνο στην TV έχω αφιερώσει.

 

Γράφω τα ρούχα που φορώ, αν και μικρή είναι η γκάμα

την γκρίνια της συμβίωσης στου εγκλεισμού το δράμα.

 

Μα σαν τελειώσει το locdown μία φωτιά θ’ ανάψω

παντόφλες, φόρμες, νυχτικά, προσκέφαλα θα κάψω.

 

Κι όλη όση σωρεύτηκε κατήφεια και μιζέρια

θα σβήσουνε διαπαντός στου νου μου τα τεφτέρια.

 

Όμως, ο φίλος μου ο σοφός μου λέει: ¨μη λογαριάζεις

μου φαίνεται πολύ ψηλά, Άρη, τον πήχη βάζεις

 

και όλα αυτά μην τα πετάς κάποια να τα κρατήσεις

γιατί προβλέπω πως ξανά θα χρησιμοποιήσεις.

 

Μπορεί το εμβόλιο να βγει, να λήξει η πανδημία

μα κάθε τόσο θα ’ρχεται και άλλη απ’ τη γωνία¨.

ΕΝΑΣ ΧΤΙΚΙΑΡΗΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

 

Πρώτα έστελνε η Κασκάρκα χάδια αύρας αλμυρά

κι ο καρντάσης ο Βαρδάρης τα λεβέντικα φιλιά.

Τώρα απ’ τις καμινάδες βγαίνουν γλώσσες μοχθηρές

και απόβλητα λιμνάζουν σε υγρές χωματερές.

 

Τους καπνούς πώς να τους διώξω

για να βρω τον ουρανό

το πολύχρωμό του τόξο

ν’ ανατέλλει να το δω.

 

Εδώ που ’στηναν παγίδες, δίχτυα, ξόβεργες, θηλιές

δε θα βρεις φτερά τρυγόνας κι ωδικών πτηνών φωλιές

μα εκείνες τις ταμπέλες με τη νεκροκεφαλή

και βυτία που βυζαίνουν από μάνικας θηλή.

 

Τι παιδιά να μεγαλώσω

με χτικιάρη ουρανό

και τι γάλα να του δώσω

στέρφο το βυζί, πικρό.

 

Κάρπιζαν εδώ αμπέλια με σταφύλια ζουμερά

και πιο πέρα οι μπαξέδες, περιβόλια, σιτηρά

τώρα φύτεψαν βαρέλια  σαν στρατιώτες σε σειρές

που περίφραξη τα ζώνει με μεταλλικές αιχμές.

 

Σύννεφα δεν έχει έξω

μα δε βλέπω ουρανό

και τα χείλη πώς να βρέξω

έχει οκτάνια το νερό.

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΟΥΜΠΑΪ

 

Κάθε χρονιά Πρωτοχρονιά πήγαινα Λαπωνία

στο Santa Village το χωριό, στα χιόνια και στα κρύα.

 

Πρώτη φορά δεν πήγα εκεί να δω τον Αϊ-Βασίλη

και στο ζεστό το τζάκι του να πιούμε χαμομήλι.

 

Πολύ απλά ο Άγιος έχει μετακομίσει

γέρασε, έχει αρθριτικά, ζεστή ζητούσε φύση.

 

Έψαχνε χώρα τροπική, μόνιμα εκεί να πάει

κι ο Santa Claus επέλεξε να ζήσει στο Ντουμπάι.

 

Εγώ τον ακολούθησα, πέταξα απ’ την Αθήνα

μαζί μ’ εκείνον άλλαξα το χρόνο στην πισίνα.

 

Μου ’πε μαγιό από δω κι εμπρός, κόκκινο, θα φοράει

καμήλα αντί για τάρανδο τώρα θα καβαλάει.

 

Παρεμπιπτόντως η showbiz ήτανε στο Ντουμπάι

σε party και σε happenings πέρασα όντως χάι.

 

Καθότι εμείς οι έχοντες δεν ξέρουμε από κρίση

κι ο covid πήρε μποναμά να μη μας ακουμπήσει.

 

Τι μας περάσατε εμάς πλέμπα και λαουτζίκο,

σε καραντίνα ας μείνει αυτός στον μίζερό του οίκο.

 

Υ.Γ.

 Ήπια και κάμποσα ποτά παρέα με τον Πέτρο

που πάντα είναι στον αφρό, στην άχνη, στο κουφέτο.

 

Ξέρει να ζει, και μια γενιά έτσι έχει αναθρέψει

καυχιέται πως τους Έλληνες τους έχει ξεβλαχέψει.

ΤΟ ΠΡΟΣΤΙΜΟ

 

Σας εύχομαι καλή χρονιά και προπαντός με υγεία,

να πάει στον αγύριστο αυτή η πανδημία.

 

Μακριά η θλίψη, διαυγής ο νους κι ο λογισμός μας

με θετική ενέργεια∙  το χιούμορ οδηγός μας.

 

(Στο χιούμορ και στη σάτιρα όποιος γυρνά την πλάτη

είναι σαν να μη γεύτηκε στο φαγητό το αλάτι.)

 

Και μιας κι η νέα η χρονιά μάς μπαίνει φορτισμένη

πρέπει με χιούμορ μπόλικο να ’μαστε οπλισμένοι.

 

Εγώ το ρόδι σπάζοντας, εύθυμα υπογράφω

κι αν κάποιος έχει αντίρρηση ξέρετε πού τον γράφω.

 

 ΤΟ  ΠΡΟΣΤΙΜΟ

 

Lockdown, με delivery, click-take away

τα άκουσε και σάστισε, μυαλό μπερδεγουέι.

 

¨Ντο εν ατό που λένε κλικ¨, ρωτάει την Κατίνα

¨Γιωρίκα μου, τα ψώνε φτας έξω ασι βιτρίνα¨.

 

Την άλλη μέρα στην Ερμού βλέπει μία κυρία,

γόβες εκεί δοκίμαζε μπρος απ’ τη τζαμαρία.

 

Σε πεζοδρόμιο μαγαζιού πιο πέρα απ’ το Βαρδάρι

είδε έναν νεαρό γυμνό μια μπλούζα να προβάρει.

 

Και σκέφτηκε ο Πόντιος ¨βγαίνω που βγαίνω βόλτα

σ’ ενός εσωρουχάδικου θ’ αράξω έξω απ’ την πόρτα,

 

μην έρθει κάποια για σουτιέν, κιλότα ν’ αγοράσει

κι απέξω απ’ το κατάστημα μήπως τα δοκιμάσει¨.

 

Μα μια περίπολος, εχθές,  έγραψε τον Γιωρίκα

αυτός τους δείχνει το χαρτί, ¨βόλτα¨, τους λέει, ¨βγήκα¨.

 

¨Μία βδομάδα, άνθρωπε, βγαίνεις μα δε βαδίζεις

σε βλέπουμε απέναντι κάθεσαι και μπανίζεις.

 

Και δεν εμπίπτεις σε καμιά από τις περιπτώσεις

τις έξι,  που δικαίωμα έχεις να σημειώσεις.

 

Πλήρωσε τα τριακόσια ευρώ -σε πιάσαμε πελάτη-

διότι δεν προβλέπεται έξοδος για το «μάτ黨

ΚΑΛΗ  ΧΡΟΝΙΑ

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

 

Γιορτάδες  μέρες  ήρθανε, ανοίχτε  τσι  αγκαλιές σας.

Το είχα διαβάσει στο διαδίκτυο και μου είχε αρέσει πολύ.

Με αυτόν τον ποιητικό τρόπο καλούσε πέρυσι τέτοιες μέρες ο Πολιτιστικός Σύλλογος ¨Μανώλιες¨ τους  Ζακυνθινούς αλλά και τους επισκέπτες του νησιού στις εκδηλώσεις του.

Μέσα σε ένα χρόνο έχουμε ολική ανατροπή. Από το δια ζώσης στο κατά μόνας και στο μακρόθεν. Από τη χαρούμενη διάθεση στη μελαγχολία. Από τις ζεστές αγκαλιές στα ψυχρά μηνύματα.

 Όμως, παρά την απομόνωση και την ¨αφωνία¨ οι καλλιτέχνες έχουν την ανάγκη να εκφραστούν και οι παρακάτω στίχοι γράφτηκαν για τη θεατρική και κινηματογραφική ομάδα του Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου και αποτέλεσαν το σενάριο για το ομώνυμο ταινιάκι(clickfilm ή filmaway με φρασεολογία πανδημίας) με  σκηνοθέτιδα τη Ρίτσα Γεωργιάδου που είναι και η ψυχή της ομάδας.

Φίλοι μου, έχουμε καιρό δια ζώσης να τα πούμε

με mail και με sms μόνο επικοινωνούμε.

Το κατά μόνας ποτέ ξανά.

 

Κοντεύουνε Χριστούγεννα κι ο χρόνος να γυρίσει

κι αυτός ο κορονοϊός  δε λέει να μας αφήσει.

Τέτοιες γιορτάδες ποτέ ξανά.

 

Εντάξει σπίτι μείναμε, κρατήσαμε αποστάσεις

και παραμείναμε ασφαλείς μα σου ’ρχεται να σκάσεις.

Να μη μας τύχει ποτέ ξανά.

 

Μάσκες διπλές φορέσαμε, νάιλον προσωπίδες

τα χέρια απ’ τ’ αντισηπτικά γεμίσανε φολίδες.

Αυτή η εικόνα ποτέ ξανά.

 

Οξύμετρα αγοράσαμε, φιάλες με οξυγόνο

και έχουμε για συντροφιά τον εαυτό μας μόνο.

Άσχημες σκέψεις ποτέ ξανά.

 

Κάνουμε τηλεκπαίδευση και τηλεδιασκέψεις

μ’ αντί ν’ ανοίξει το μυαλό το τρώνε μαύρες σκέψεις.

Αυτό το μαύρο ποτέ ξανά.

 

Πόρτες μ’ αμπάρες σφαλιστές, άυλες οι αγκαλιές μας

βαριά συρματοπλέγματα ζώνουνε τις ψυχές μας.

Κλειστές οι πόρτες ποτέ ξανά.

 

Πολλοί από μας νοσήσανε, ήταν δοκιμασία

κάποιοι δικούς μας χάσαμε μέσα στην πανδημία.

Τέτοιες αρρώστιες ποτέ ξανά.

 

Ο φόβος κυριάρχησε και η αμφιβολία

αν δούμε φίλους και γνωστούς στρίβουμε στη γωνία.

Καχυποψία ποτέ ξανά.

 

Βιοτεχνίες κλείνουνε, οι άνεργοι αυγαταίνουν

οι σχέσεις οι εργασιακές σε συμπληγάδες μπαίνουν.

Σε ανεργία ποτέ ξανά.

 

Τα εμπορικά βιώνουνε  διάρκειας κεσάτια

αφού οι πελάτες βλέπουνε απ’ έξω την πραμάτεια.

Τα στόρια κάτω ποτέ ξανά.

 

Κλειστά τα μπαρ, τα ουζερί, μπιστρό και ταβερνεία

τα θέατρα, τα σινεμά, τα βιβλιοπωλεία.

Χωρίς τα στέκια ποτέ ξανά.

 

Δημιουργοί και δίπλα τους της τέχνης οι υπηρέτες

φιμώθηκαν, στραγγίξανε γίναν χρεοφειλέτες.

Άφωνη η τέχνη ποτέ ξανά.

 

Σενάρια μείναν στα χαρτιά και ρόλοι μοιρασμένοι

και δίχως φώτα οι προβολείς θαρρείς είναι θλιμμένοι.

Σβησμένη η ράμπα ποτέ ξανά.

 

Σκουριάζουν τα μικρόφωνα, ηχεία και κονσόλες

το παλκοσένικο διψά να το χαϊδέψουν σόλες.

Βουβά ηχεία ποτέ ξανά.

 

Μα αλίμονο αν η καταχνιά μας πάρει από κάτω

αν δούμε το ποτήρι αλλιώς είναι μισογεμάτο.

Πικρό ποτήρι ποτέ ξανά.

 

Τα όνειρα δε σβήσανε στη χόβολη λουφάζουν

τη στάχτη άμα σκαλίσουμε σπίθες ξανά θα βγάζουν.

Όνειρα γκρίζα ποτέ ξανά.

 

Δείτε, σκίζει το σύννεφο μία χλωμή ηλιαχτίδα

αγάντα και θα’ ρθει το φως, στο φως μας πάει η ελπίδα.

Χαμένη ελπίδα ποτέ ξανά.

 

Θα το περάσουμε κι αυτό και θα ξαναβρεθούμε

και τα κομμάτια που έσπασαν στη θέση τους θα μπούνε.

Εγκλωβισμένοι ποτέ ξανά.

 

Με άλλα μάτια τη ζωή τότε θα ξαναδούμε

θα πιούμε, θα χορέψουμε, και θα αγκαλιαστούμε.

Σε καραντίνα ποτέ ξανά.

 

Θα ’μαστε, όμως, πιο σοφοί, πιο υποψιασμένοι

για μια ζωή περίπλοκη παγκοσμιοποιημένη.

Πνεύμα σε νάρκη ποτέ ξανά.

 

Θα ανεβούμε στη σκηνή, θ’ ανοίξει η αυλαία

όνειρα θα πραγματωθούν που τώρα είναι λαθραία.

Κλειστή αυλαία ποτέ ξανά.

 

Τους θεατές κατάματα πάλι θα ξαναδούμε

και στα χειροκροτήματα βαθιά θα υποκλιθούμε.

Άδεια πλατεία ποτέ ξανά.

 

Θα ’μαστε εδώ, θα ’μαστε εκεί και όπου μας γουστάρει

γιατί μέρες καλύτερες θα ’ρθουνε που να πάρει.

Σε πανδημία ποτέ ξανά.

 

Καλά Χριστούγεννα, Καλή Χρονιά

Απαισιόδοξοι ποτέ ξανά.

Δεκέμβριος  2020

 

Η Θεατρική Ομάδα Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου σας εύχεται από ψυχής "Καλά Χριστούγεννα & Καλή Χρονιά" με τον δικό της τρόπο, σε μια προσπάθεια να ξορκίσει τα δεινά της πανδημίας που μας πλήγωσαν όλους.

Ευχαριστούμε θερμά τον φίλο και συνεργάτη Άρη Μπιτσώρη, για τους μοναδικούς στίχους του Ποιήματος "Ποτέ Ξανά". Ένα ποίημα που πρόσφερε - για μας - κίνητρο δημιουργίας για ακόμη μια φορά.