ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ

 

Πολλοί χαρήκαν που άκουσαν

το ράδιο αρβύλα

άλλοι αντιθέτως ένιωσαν

θλίψης ανατριχίλα.

 

Φήμη ήταν πως δεν είμαι πια

του κόσμου αυτού νοικάρης

ότι στ' αγώι με φόρτωσε

ο μαύρος ο βαρκάρης.

 

Μα όπως βλέπετε είμαι εδώ

έξω από τον τάφο

λιάζω στον ήλιο τ' αχαμνά

κι αυτούς τους στίχους γράφω.

 

Ο χάρος θα δυσκολευτεί

για να με κάνει ζάφτι

¨δεν είμαι λεία εύκολη

κουφάλα νεκροθάφτη¨ .

 

Κι αν κάποτε ακούσετε

πως έχω πάθει κάτι

θα ’ναι από μάτι βάσκανο

ή γυναικός γινάτι.

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

 

Το ήλιο αντάρα τον καταπίνει,

νωρίς τ' απόσκια τέτοια εποχή

σύννεφο μαύρο το νου σου ντύνει

που σου τυλίγει και την ψυχή.

 

Χρονιάρες μέρες κι είσαστε μόνοι

στο χωριουδάκι το ταπεινό

κοιτάς το δρόμο απ' το μπαλκόνι

κι εκεί σε βρίσκει το δειλινό.

 

¨Θέλω το γιο μου το Ανεστάκι

που λείπει χρόνια στην ξενιτιά¨

παίζει το ράδιο, κι εσύ στο τζάκι

βλέπεις την άδεια την πυροστιά.

 

Κρύβεις το δάκρυ απ' τη γριά σου

κι εσένα ο γιος σου δεν είναι εδώ

όμως προδότης είν' η ματιά σου

ας λες πως βλέπεις για τον καιρό.

 

Ξίδι το πιόμα, άγγιχτο πιάτο

ούτε εγγόνια ούτε παιδιά

¨ίσως να έρθουνε το Σαββάτο¨

στον εαυτό σου παρηγοριά.

PENSALO BIEN

 Με αφορμή το tango pensalo bien (σκέψου καλά)

Orquesta: Juan D'Arienzo Canta: Alberto Echague Musica: J. Visciglio Letra: N. Lopez

Βλέπω στα μάτια σου φυγή

-το βλέμμα της εξόδου-

στο σώμα αχνό της Δαμασκού

το άρωμα του ρόδου.

 

Μα σκέψου το πολύ καλά

προτού κάνεις το βήμα

γιατί να ξέρεις δεν υπάρχει γυρισμός

κομμένο της επιστροφής είναι το νήμα.

 

Νοιώθω πως ετοιμάζεσαι

να πάρεις τα μπαγκάζια

στους ώμους σου βάζεις φτερά

και στα τακούνια γκάζια.

 

Σκέψου καλά γιατί πολύ

σε έχω αγαπήσει

κι αυτό το αίσθημά μου μην περιφρονείς

για μια παρόρμηση που σ’ έχει αιχμαλωτίσει.

ακολουθείστε στο  http://arisbitsoris.blogspot.com/

ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ-ΕΝΑΣ ΕΠΙΓΕΙΟΣ ΘΕΟΣ

 

Τον κλαίει η Νάπολη κι η  Μπόκα

δάκρυσε η γη κι ο ουρανός

ήταν ο βασιλιάς της μπάλας

άγιος και αμαρτωλός.

 

Έφυγε ο Ντιέγκο Μαραντόνα

ο Πίμπε ντ’ Όρο -παιδί χρυσό-

όλος ο κόσμος ξεπροβοδίζει

έναν επίγειο Θεό.

 

Σαν τον Ολύμπιο το Δία

ταλέντο άφταστο, αρετές,

με ζαβολιές και αλητείες∙

πλευρές με φως και σκοτεινές.

 

Απέναντι στην εξουσία

σε Πάπα τα ’χωσε και Μπους

δεν ξέχασε ποτέ τη φτώχεια

και στάθηκε στους ταπεινούς.

 

Με μόνο εφόδιο δυο πόδια

κατέκτησε την κορυφή

μα μόνο η ψυχή του ξέρει∙

 το τίμημα πολύ βαρύ.

 

Τώρα ψηλά σ’ εκείνο τ’ Άστρο

που οι προβολείς του λούζουν τη γη

μοχίτο πίνει με τον Κάστρο

και τους Αγγέλους προπονεί.

ακολουθείστε στο  http://arisbitsoris.blogspot.com/

ΡΟΥΦΙΑΝΕ ΚΟΡΟΝΟΪΕ

 

Έστειλα ένα sms και πάτησα το έξι

η ώρα είναι οκτώμισι κι ακόμα είμαι στην ¨έτσι¨

και στα λευκά σεντόνια της γίναμε κοκορέτσι.

Μου λέει: ¨μείνε αγάπη μου να σε χαρεί το στρώμα¨

τηλεφωνεί η γυναίκα μου: ¨έξω είσαι ακόμα;¨

Μετέωρος στο δίστρατο κι έχω ένα μόνο σώμα.

 

Βαρίδι το ’να πόδι μου, τ’ άλλο μου λέει: ¨ξεκίνα,

της περιπόλου ο φρουρός κρατάει καραμπίνα

μπαίνει λουκέτο στις εννιά, lockdown, καραντίνα¨.

 

Ρουφιάνε κορονοϊέ, κουφάλα πανδημία

έβγα ψυχή, έμπα ψυχή∙ δε μου ’φτανε η μία

τώρα πρέπει να κρύβομαι κι απ’ την αστυνομία.

ακολουθείστε στο  http://arisbitsoris.blogspot.com/

Η ΜΑΥΡΗ ΣΙΝΙΕ ΜΑΣΚΑ

 

Το πρώτο το μνημόνιο δεν το ’χε καν διαβάσει

γι’ αυτό και ανταμείφτηκε κι έγινε υπουργός

και στα παλιά παπούτσια του το σύνταγμα έχει γράψει

αφού είναι ο νόμος του μη συνταγματικός.

 

Μα αυτοπαγιδεύτηκε στον ίδιο του το νόμο

ο κόσμος τα πρωτόκολλα τήρησε επαρκώς

αντίθετα τα όργανα αγέλη ήταν στο δρόμο

κανονικά θα έπρεπε να συλληφθεί αυτός.

 

Και αυτοακυρώθηκε που έκανε τον ξύπνιο

έξι χιλιάδες ένστολοι ντυμένοι αστακοί

από τους διαδηλωτές πιαστήκανε στον ύπνο

που στην πρεσβεία έκαναν πορεία συμβολική.

 

Κι όταν μετά από αυστηρή επίπληξη του ΣΚΑΪ

πως ο Μιχάλης δυστυχώς δεν έδειξε πυγμή

τη μπατσαρία χημικά τη βάζει ν’ αμολάει

μα κάτω από τη μάσκα του η ήττα του νωπή.

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 2020

 

Ημέρα μνήμης σήμερα

δεκαεπτά Νοέμβρη

φεύγουν τα χρόνια γρήγορα

ως που να πεις αλεύρι.

Πέρασαν σαράντα επτά

απ’ το Πολυτεχνείο

και όμως είμαστε ξανά

στο γύψο, στο ψυγείο.

ΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΕΙΔΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ

 

Χτες στον ύπνο μου, όλη νύχτα, όνειρο με απασχολούσε

μια δεκαετία και βάλε πίσω με στριφογυρνούσε.

 

Συζητούσα με το Χρήστο που προσφάτως έχει φύγει

-πώς περάσανε τρεις μήνες από το στερνό ταξίδι;-

 

Στο υπόγειο της Δάφνης κάτω στο Μεταξουργείο

μπρος στον υπολογιστή του, στο θεόστενο γραφείο.

 

Κι ήρθανε κι άλλες εικόνες -χρόνια μ’ όραμα, ωραία-

τότε ήταν που 'χα γράψει ¨στα υπόγεια είναι η θέα¨.

 

Και κατέβηκαν τη σκάλα οι Ξηρομερίτες φίλοι

ήρθε ο Άγγελος κι ο Μπάμπης με χαμόγελο στα χείλη.

 

Ήρθε ο Γιώργος με το Σπύρο, ήρθε ο Τσέλιος κι ο Βαγγέλης

να και του Αϊτού η παρέα και ο Λάκιας∙  κι ο Κουβέλης.

 

Παραγγείλαμε καφέδες, ύστερα ήρθαν οι πίτσες

λέγαμε για εφημερίδες, για βιβλία και αφίσες.

 

Για εκδηλώσεις στην Αθήνα αφενός και αφετέρου

-μόνιμη έγνοια μας- οι δράσεις στα χωριά του Ξηρομέρου.

 

Τ' όνειρο άλλαξε πλάνο, ήρθε η κρίση κι η μιζέρια

κι απ' τη θέα του υπογείου χάθηκαν όλα τ' αστέρια.

 

Σβήστηκε η εστία, κρίμα, ξετυλίχτηκε το νήμα

αντιστράφηκε το κλίμα κι ο πολιτισμός το θύμα.

 

Ξύπνησα μέσα στο γκρίζο κι έχω στο λαιμό μια πέτρα

μέτρησα, έχουμε απόντες που ξαπλώσαν στα δυο μέτρα.

 

Και εμείς ωσεί παρόντες, στο κενό χωρίς πυξίδα

σε ξεθωριασμένη εικόνα η μικρή μας η πατρίδα.

 

Τα χωριά μας μαραζώνουν με γιαγιάδες και παππούδες

και σε λίγο στις πλατείες θα συχνάζουν αλεπούδες.

 

Στο μπαλκόνι αποκλεισμένος, ο καφές πικρός, καπνίζω

διυλίζω τ' όνειρό μου, γράφω στίχους και δακρύζω.

¨Ταξιδιώτες της σιωπής¨

 

Έχω ένα φίλο Δάσκαλο

με Δέλτα Κεφαλαίο

αθόρυβος και ταπεινός

με έργο, όμως, σπουδαίο.

 

Παιδαγωγός και ποιητής

και μουσικός συγχρόνως

τρίχορδα και τετράχορδα

μελέτησε ειδημόνως.

 

Ως  στιχουργός μες στο C.D.

¨Κανένας δεν το ξέρει….¨

-πριν έξι χρόνια- άριστα

τα είχε καταφέρει.

 

Με λόγια και με σύνθεση

σήμερα επιστρέφει∙               

στους ¨Ταξιδιώτες της σιωπής¨  

ο Βάγγος  συμμετέχει.

 

Εύχομαι  καλοτάξιδοι∙

ο δίσκος είναι  ¨πρώτης¨

 άλλωστε είναι εγγύηση

η υπογραφή Χανιώτης.

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑΓΑΛΟΥ

 

Έβαλα έναν παπαγάλο κάποτε σ’ ένα κλουβί

κι είχε τόσο συνηθίσει τη ζωή μες στο κελί,

που όταν άνοιξα μια μέρα το πορτάκι του να βγει

για να φύγει, ν’ αποδράσει και να ελευθερωθεί

πέταξε για λίγο έξω με φτερούγισμα νωθρό

κι ύστερα γύρισε πίσω, το βλαμμένο το πτηνό.

Τώρα με την πανδημία, με lockdown και λοιπά

που ο άνθρωπος φοράει μάσκες κι αντισηπτικά

σύνδρομο τον διακατέχει όντως παπαγαλικό·

απ’ τον καναπέ το σώμα έμεινε ανενεργό

κι άμα βγει πάει στα χαμένα, πλέον άνευ προορισμού

και ξενέρωτος τη στράτα παίρνει ευθύς του γυρισμού.

Ένα σώμα αγκυλωμένο στου σπιτιού τη φυλακή

κι ένα πνεύμα εγκλωβισμένο σε κομπιούτερ και Τ.V.

Του εσωτερικού του χώρου είναι και αυτός φυτό·

περιβάλλον δυστοπίας μ’ ένα μέλλον ζοφερό.

ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ

 

Γλέζο, ως το τέλος πάλευες για αποζημιώσεις

και μέσα στην Ευρωβουλή πήγες να τους τα ¨χώσεις¨.

Μα οι Γερμανοί ξανάρθανε από την πίσω πόρτα

όμως με τα μαστίγια κρυμμένα στα καρότα.

Από τη μύτη σέρνουνε ολόκληρη Ευρώπη

κι η Ελλάδα υπό κατοχή, δικό τους βοσκοτόπι.

Με τους Σουλτάνους έχουνε διαχρονικό κοντράτο

κι εδώ οι Κοτζαμπάσηδες με τα κεφάλια κάτω.

Κι εμείς καθόμαστε ξανά στην αιχμηρή την κόχη,

όμως στην εποχή του ΝΑΙ αξία έχει το ΟΧΙ.

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ

  

Ξανά αποδειχτήκαμε ο αδύναμος ο κρίκος

και πάλι μας στριμώξανε ή κάνω λάθος μήπως;

 

Τη θάλασσά μας που ήτανε πιο καθαρή απ’ όλες

θέλουν να δηλητηριάσουνε με εμβόλια και φορμόλες.

 

Μεθοδικά απ’ το παρελθόν θολώνανε το τζάμι 

τώρα πάνε να κάνουνε τη θάλασσα κατράμι.

 

Και την παρθένα τη στεριά με τα περίσσια κάλλη

με προοπτική ο ήπιος ο τουρισμός να θάλλει,

 

κάποιοι άλλοι που χωρίς εμάς για εμάς αποφασίζουν

κρανίου τόπος να γενεί τη γη μας προορίζουν.

 

Μα αξίζει το Ξηρόμερο στο βούρκο να βουλιάξει

για κέρδη πολυεθνικών, για την απάνω τάξη;

 

Νομίζω το ποτήρι πια πως έχει ξεχειλίσει

κι είναι αφορμή η Π.Ο.Α.Υ. όλους μας να αφυπνίσει.

 

Κανείς μη μείνει αδρανής, κανείς να μην κιοτέψει

εν τη ενώσει είν’ η ισχύς, αρκεί να το πιστέψει,

 

ότι ο λαός στον τόπο του αφέντης να ’ναι πρέπει

και σε φυγή τους δόλιους επίβουλους να τρέπει.

 

Και βλέπω ότι ευνοϊκή είναι η συγκυρία

αφού απ’ όλες τις πλευρές υπάρχει ομοθυμία.

Δίπλα απ’ την επιτροπή όλοι να συνταχτούμε

και στους ιχθυοεισβολείς ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ να πούμε.

ΟΙ ¨ΚΥΡΩΣΕΙΣ¨

 

Είν' άνθρωποι πολύ καλοί

αυτοί οι Ευρωπαίοι

που στις Βρυξέλλες συζητούν

και ξύνουνε τα πέη.

Κρίσιμο το Συμβούλιο

προχτές για το Αιγαίο

όπου αλωνίζει ο Εντογάν

με τρόπο κραυγαλέο.

Μα απορώ που μήνες πριν

γινόταν τόσος ντόρος ·

η σύσκεψη έτεκεν μυν

ενώ ώδινεν όρος.

Η απόφαση αλώβητη

άφησε την Τουρκία

κι όμως ο Κούλης βγαίνοντας

μας είπε: ¨επιτυχία¨.

Σαν να εννοεί ότι εμείς

δεν είχαμε επιπτώσεις

πως η Ελλάδα απέφυγε

να υποστεί κυρώσεις.

ΕΦΥΓΕ Ο ΜΠΑΜΠΗΣ

 

- Ήλιε γιατί σκοτείνιασες

Ήλιε γιατί δε λάμπεις;

= Θάμπωσα γιατί έφυγε

ο Τσελεπής ο Μπάμπης.

Σπορά Ξηρομερίτικη

του Πρόδρομου βλαστάρι

με μπέσα, με φιλότιμο

γενναίο παλικάρι.

Τον έκλεισαν χρόνια εφτά

στης χούντας τα μπουντρούμια

κι άντεξε γιατί ήτανε

ήρωας από κούνια.

Αγωνιστής και της ζωής

πολλά είχε κατορθώσει

αλλά και το Ξηρόμερο

ψηλά το 'χει σηκώσει.

- Καλό ταξίδι, φίλε μας

αϊτέ, τ' αψήλου πέτα

κι εκεί που πας χαιρετισμούς

να δώσεις στον Γαζέτα.

ΕΦΥΓΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΤΑΞΙΔΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ

 

Η Μαχαλά σκοτείνιασε και έπεσε παγάδα

και στο Βελούχι, στο μηδέν του άνεμου τα γράδα.

Στέλνει η καμπάνα του χωριού το πένθιμό της σήμα:

¨έγραψε ο Γιώργος ο Βαρδής το τελευταίο ποίημα¨.

Ο δεκαπεντασύλλαβος με φάλτσο ρίμας ήχο

τώρα που ο Γιώργος έφυγε -ο μάστορας στο στίχο-.

Αληθινός, μ' ολάνθιστη καρδιά, σαν περιβόλι

πάντα με το χαμόγελο, καθημερνή και σχόλη.

Το βλέμμα του διεισδυτικό, τ' αυτί του τεντωμένο,

σχεδόν για κάθε χωριανό στιχάκι είχε γραμμένο.

Η σάτιρά του η εύστοχη χιούμορ λεπτό είχε ταίρι

ο λόγος του ευθύβολος, η πένα του νυστέρι.

Μα ο χάρος που ανέκαθεν τους ποιητές ζηλεύει

το Γιώργο κάτω απ' το φτερό ύπουλα σημαδεύει.

Σ' άνισο αγώνα τον αητό λάβωσε στο πλεμόνι

μα εκείνος πάλεψε όρθιος στο μαρμαρένιο αλώνι.

Είχε, όμως, δίπλα του αρωγό τη σύζυγό του Σπρέσα

προσκέφαλο, σεντόνι του και αγκαλιά κομπρέσα.

Να 'ναι το χώμα ελαφρύ που θα τονε σκεπάσει

όμως, το πνεύμα του θα ζει πάνω απ' αυτή την πλάση.

Στα καφενεία τ' ουρανού που πίνουν οι αγγέλοι

ο Γιώργος από δω και μπρος στιχάκια θ' απαγγέλλει.