ΟΙ ΒΙΟΓΡΑ-ΦΙΝΕΣ

Είδα  εχθές τη σύζυγο

του στρατηγού Πετρέους,

μία παχύσαρκη γριά

σαν αδερφή του Ελέους.

Μα ο σπαθάτος στρατηγός

και διοικητής της ΣΙΑ

φοράδα ήθελε ατίθαση

να κάνει ιππασία.

Την κλίνη τη συζυγική

την έβλεπε σαν τάφο

γι’ αυτό και τα τακίμιασε

με μία βιογράφο.

Μ’ εκείνη που του έκανε

το βίο του βιβλίο,

fit σαραντάρα δροσερή.

Της είπε: ¨έλα στο θείο¨.

Πάλι το βράδυ στην TV

τους είχε πρώτο πλάνο

κι η ευκαιρία δόθηκε

για να επισημάνω,

`

στη Δέσποινα, πως αν τυχόν

και άλλο θα παχύνει

κι ότι σαν της Πετρέαινας

το σώμα της αν γίνει,

μοιραία θα αναγκαστώ

να στρέψω αλλού το βλέμμα∙

για τις βιογρα-φίνες μου

αρκεί μόνο ένα νεύμα.

ΤΟ ΠΑΠΛΩΜΑ

                

Όταν γερνά ο άνθρωπος πίσω το νου γυρίζει

και τα ανεξιχνίαστα απ’ την αρχή σκαλίζει.

Τριάντα δύο χρόνια πριν -ήτανε καλοκαίρι-

την προηγούμενη άνοιξη της ζήτησα το χέρι,

της Δέσποινας, κι ήρθα ξανά πίσω στη Σαλονίκη∙

γεύματα, δείπνα, πρωινά, ζεστός καφές στο μπρίκι.

Μου στρώσανε και μου ’δωσαν της προίκας το σεντόνι

μα ήτανε πολύ κοντό, μου ’φτανε ως το γόνυ.

Το μήκος δε σχολίασα, τότε, του σεντονιού μου

άλλωστε μόνο στο κεχρί είχα εγώ το νου μου.

Όμως εγκαταστάθηκα σώγαμπρος το χειμώνα

κι από το γίκο ρίξανε το πάπλωμα στο στρώμα.

Πάω λοιπόν να σκεπαστώ τα πόδια μείναν έξω,

διπλά τσουράπια φόρεσα το κρύο να αντέξω.

Το γίκο ανακάτεψα, όλα το ίδιο μέτρο,

τα μπινελίκια ακούστηκαν μέχρι τον Άγιο Πέτρο.

Μου δικαιολογήθηκαν πως το πατρόν είναι ένα

τάχα όλες οι πόντιες έτσι τα ’χουν ραμμένα.

Χρόνια πολλά περάσανε ώσπου να αλλαχτούνε,

τα πόδια μου με υπέρδιπλα πλέον να σκεπαστούνε.

Μα άργησε στη θέση του να έρθει το μυαλό μου∙

σαν Πόντιος την έπαθα γαμώ το κέρατό μου.

Για κάποιον πόντιο κοντό τα ’χαν προορισμένα∙

σεντόνια και παπλώματα στα μέτρα του ραμμένα.

Τώρα, αν συναντώ κοντούς θαρρώ πως με κοιτάνε

και πίσω από την πλάτη μου νομίζω πως γελάνε.

Για κοίτα, τόσα τέρμινα μετά τον Ησαΐα

που ήρθε και καρφώθηκε σφήνα η αμφιβολία.

Και ψάχνω ψύλλους στ’ άχυρα εις τας δυσμάς του βίου.

Μετά την απομάκρυνση  όμως εκ του ταμείου

ουδέν αναγνωρίζεται λάθος,  ούτε και πλάνη∙

τουτέστιν αφού μού ’βαλε η πόντια στεφάνι.

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΤΡΑ

¨Τα μέτρα αυτά που παίρνουμε

πρώτα και τελευταία¨

έτσι μας είπε του ΠΑΣΟΚ

η τσογλανοπαρέα,

ο Γιώργος ο Μνημόνιος

κι ο Παπακωνσταντίνου.

Τα ίδια ο Μπένι ύστερα

μετά του Παπαδήμου.

Κι ο Σαμαράς που έσκιζε

πρώτα τα ιμάτιά του

με τ’ αντιμνημονιακά

επιχειρήματά του,

τώρα του αναθέματος

την έκρυψε την πέτρα

και ανακοίνωσε κι αυτός

τα τελευταία μέτρα.

Μαζί του για ξεκάρφωμα

πήρε και τον  Κουβέλη

που εντός εγχώριας Τρόικας

το ’πνιξε το κουνέλι.

Συμπέρασμα: όσοι κυβερνούν

ξηγήθηκαν λαθραία∙

γιατί δεν είπαν πως αυτά

είν’ τα προτελευταία.

Μα εμείς  απ’ το ξανά-μανά

το πάθαμε το ποίημα

πως τελευταία παίρνονται

τα μέτρα για το μνήμα.

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Με τη φρεγάτα ¨Αρματολός¨

ήρθε στη Σαλονίκη

η εικόνα ¨ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ¨

σαν άσος στο μανίκι.

Παραμυθία, και έσχατο

κατά της κρίσης όπλο.

¨ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ¨

δοκιμασμένο κόλπο.

Γι’ αυτό και κάθε Αμαρτωλός

και αίτιος της κρίσης

σταυροκοπιέται να τον δουν

το βράδυ στις ειδήσεις.

Ευλάβειας εκθεατρισμός

στου κιτς φτάνει τα όρια,

η εξουσία δεν ορρωδεί

αν δει πως έχει ζόρια.

Μα η Παναγιά δεν κλείνεται

στα πλαίσια μιας κορνίζας∙

αποτελεί όμως καμουφλάζ

για το Θεό της Μίζας.

Πολιτική εκμετάλλευση

γίνεται του θρησκεύειν

αμάσητο να φαγωθεί

το διαρκές νηστεύειν.

Αντέχουν ο παγανισμός

κι η ειδωλολατρία,

συναρθρωμένα άρρηκτα

είναι με τη θρησκεία.

Κι αν κάνει ο δούλος του Θεού

κεφάλι πως σηκώνει

τον δένουν χειροπόδαρα

με κάποια ¨ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ¨.