ΠΡΟΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΕΣ

Εγώ πριν γίνω διευθυντής

είχα μαλλιά με φούντες.

Τώρα μου λέει η καράφλα μου

¨Άρη οι τρίχες πού ’ν’ τες¨;

Αλλά κι ένα κατάμαυρο

μουστάκι είχα Douglas.

Τώρα αν μείνω αξύριστος

παίρνω μορφή πανούκλας.

Έτσι με καταντήσατε

σε τούτο το σχολείο∙

στο σπίτι είχα μόνο μια

μα εδώ τριάντα δύο.

Μου ’χε κοπεί κι η όρεξη

και όντως είχα ρέψει.

Χίλιες φορές καλύτερα

να ’χα καλογερέψει.

Μου λέτε πως ομόρφυνα∙

σαφώς, κι αυτό διότι

πλέον δε μου το πρήζετε

κυρίες, το συκώτι.

Σκέφτομαι, όμως, το Μαλλιά

που διαθέτει κόμη.

Θα πέσετε επάνω του

σαν άλλες υλοτόμοι.

Στο ρούσο μούσι το πυκνό

βγάλτε φωτογραφία,

γιατί οσονούπω θα γενεί

αχνή χαλκομανία.

Μα την απώλεια κιλών

πώς θ’ αντιμετωπίσει;

Υπάρχουν περιθώρια

κι άλλο ν’ αδυνατίσει;

ΤΟΥ ΠΑΤΑΡΙΟΥ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΑ

Στο δρόμο της Αγιά Σοφιάς

στον αριθμό σαράντα

εγώ σε στάση προσοχής

εκεί στέκομαι πάντα.

Κρατώ ενός λεπτού σιγή

μπροστά απ’ τη βιτρίνα

κι αναπολώ τα Σάββατα,

τα πρωινά εκείνα,

τότε που λειτουργούσε εντός

το βιβλιοπωλείο

και το πατάρι το ’χαμε

σαν το κρυφό σχολείο.

Ήταν ζεστή η συντροφιά

σαν του καφέ φλιτζάνι    

κάτω απ’ τη φιλόξενη     

σκέπη του Ιορδάνη.        

Στέκι, πατάρι, άβατο

το είχαμε ονομάσει

κι οι JORDANISTAS ήτανε

κάθε βδομάδα εν δράσει.

Μα του λουκέτου η εποχή

δεν κάνει διακρίσεις

και το πατάρι έπεσε

θύμα κι αυτό της κρίσης.

Μα η κρίση είναι αδύνατο

παρέες να διαλύσει

και τη συντροφικότητα     

σίγουρα θα ενισχύσει.  

    

Οι JORDANISTAS το λοιπόν

συνέχεια  θα έχουν

σκληρά καρύδια όλοι τους

στα δύσκολα αντέχουν.

ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ

ΑΝΘΡΩΠΟΣ  ΘΕΟΣ

Είναι ο άνθρωπος Θεός

ή ον ιμιτασιόν του;

Ερώτημα υπαρξιακόν

και φιλοσοφικόν του.

Όμως ο άνθρωπος μπορεί

να σβήσει για μια αγάπη

πεθαίνει για ιδανικά

ή για μια αυταπάτη.

Για δείξτε μου ένα Θεό

γι’ αυτά να ’χει πεθάνει.

Το ξέρει πως θ’ αναστηθεί

αν τύχει και το κάνει.

Άρα ποιος είναι ο Θεός

αυτός που δεν πεθαίνει

ή ο θνητός που ζει ζωή

σε μια κλωστή δεμένη;

ΤΑΞΙΔΙ ΖΩΗΣ

Μες στη ζωή ταξίδια έκανα πολλά

όχι με τρένα, αεροπλάνα και με πλοία∙

διαδρομές σε μονοπάτια ταπεινά

σε γειτονιές, στην αγορά, στα καφενεία.

Μπήκα σ’ ανθρώπων τις ψυχές

κι έδωσα τη δική μου

με ουτοπίες κι όνειρα

γεμάτη η ζωή μου.

Τώρα γυρνώ από ταξίδι μακρινό

είναι το πιο όμορφο του ενεργού μου βίου

πίνω το δάκρυ κι έχω κόμπο στο λαιμό

δε θα ξαναδιαβώ τη  πόρτα του σχολείου.

ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ & ΑΝΘ’ ΗΜΩΝ

Χρόνια στο κυνοβούλιο,

ζαμάνια στα κουμάντα

δύσκολο να παραδεχτεί

πως έμεινε στην πάντα.

Είδε τους άλλους στη Βουλή

κι ένοιωσε ψωριάρης∙

προς άγρα ψήφων παγανιά

βγήκε σα διακονιάρης.

Παρόλο που το κόμμα του

πάσχει από κασίδα

αυτός απλώς τινάζεται

λες κι έχει πιτυρίδα.

Η υπογραφή του είναι νωπή

κι ήτανε ολετήρας∙

τώρα πως εμφανίζεται

Τρικούπειος  σωτήρας;

Το ¨ανθ’ ημών¨, ο καψερός

πώς του ’ρθε να εκστομίσει;

Μα στο τερέν ο ¨Γουλιμής¨

πλάτη θα τον κολλήσει.

Τι ήθελε και ξύθηκε

στη γκλίτσα του τσομπάνη;

Νόμιζε ότι ήτανε

της Μέρκελ το φουστάνι;

Αυτά παθαίνει όποιος ξεχνά

τη γνώση του χωριού του:

¨λαγός τη φτέρη κούναγε

κακό του κεφαλιού του¨.