ΜΕΛΙ ΟΧΡΙΔΑΣ

Απ’ της Οχρίδας τα βουνά είκοσι οκάδες μέλι

εφοδιάστηκαν εχθές του γκρουπ αυτού τα μέλη.

Κερήθρες αναμίχτηκαν με εκλεκτά καρύδια

και ύστερα αρχίσανε της κλίνης τα παιχνίδια.

Δε μ’ άφησαν να κοιμηθώ τα πέριξ μου δωμάτια

τρίζανε τα πατώματα, στέναζαν τα κρεβάτια.

Γέμισαν οι διάδρομοι απ’ τους πνιχτούς τους ήχους

για κάθε βόλι που ’πεφτε χτυπάγανε τους τοίχους.

Ακούω απ’ την απέναντι του δωματίου πόρτα:

¨αχ τι μου κάνες μάνα μου έλα από πάνω πρώτα¨.

Μία Βεροιώτισσα πιο κει: ¨άντρα μου βάλε χάντρα

μέλι δεν ήτανε αυτό αλλά ανθέων βιάγκρα¨.

Δίπλα μια Θεσσαλονικιά: ¨μπράβο, πασά μου, μπράβο

το μέλι το Οχριδιανό σε έχει κάνει ταύρο¨.

Κάποιον π’  αναρωτιότανε: ¨δικό μου αυτό το πράμα

Όσιε Ναούμ το μέλι σου το έκανε το θαύμα¨.

Θα πείτε ¨εσύ τι έφτιαχνες, το έκανες το άλμα;¨

αφήστε με, και της πληγής μην ξύνετε το τραύμα.

Ενώ οι άλλοι υψώνανε του έρωτα τα ξίφη

η σαύρα μου απ’ τη νάρκη της ουδόλως εδονήθη.

Δίπλα το υποτιμητικό της γυναικός μου βλέμμα,

καλύτερα ας με πάταγε του ελέφαντα το πέλμα.

Κι ο λόγος της σαν κεραυνός: ¨βρε τι αφηρημάδα

αντί για μέλι ψώνισες, άχρηστε, μαρμελάδα;¨.

Έτσι αντί για μια βραδιά να γίνω παλικάρι

όλη τη νύχτα κράταγα στους άλλους το φανάρι.