Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ

  

Στον ένα ώμο ένα μπογαλάκι

στο στήθος της σφιχτά ένα μωρό

ο άντρας της θαμμένος στο χαντάκι

οι οβίδες γύρω έστησαν χορό.

Μέσα από μέρη δύσβατα πορεία

διαταγές στυγνών διακινητών

μεσάνυχτα σε μία παραλία

κι απέναντι τα φώτα των νησιών.

Σε βάρκα πλαστική πολλοί νομάτοι

ιδρώτας, δυσωδία, αχ και βαχ

με δάκρυα π’ αρμύρισε τ’ αλάτι

εκκλήσεις στο Θεό ή στον Αλλάχ.

Ύστερα κύματα φουρτουνιασμένα

παλεύουν σώματα με το νερό

κι η μάνα να φωνάζει απεγνωσμένα:

¨εμένα αφήστε, σώστε το μωρό¨.

Χωρίς ταυτότητα, θαμπή αχτίδα

μες στα ψυχρά hotspot της προσφυγιάς

χωρίς διεύθυνση, χωρίς πατρίδα

φλύαρες μέρες, νύχτες μοναξιάς.

Μ’ απ’ του μικρού μωρού της την ανάσα

παίρνει κουράγιο, δύναμη πολύ

κι αν η ζωή σ’ εκείνη έπαιξε φάρσα

πρέπει να δώσει ελπίδα στο παιδί.