ΑΝΗΣΥΧΩ

Μας έκλεισαν στα σπίτια μας μ' αυτή τη νέα νόσο

-είπαν μ' ευθύνη ατομική- περίπολα ωστόσο,

απ' το λουκέτο της ζωής κρατάνε το κλειδί μας

μετρούν τις αποστάσεις μας και την αναπνοή μας.

Κι ο φόβος μπήκε απ' το γυαλί, κάθισε στο σαλόνι

φώλιασε μέσα στην ψυχή κι ο τρόμος μας φιμώνει.

Όμως φοβάμαι το μετά, γιατί οι ταγοί που φταίνε

για του πλανήτη τις πληγές, ¨όλα θ' αλλάξουν¨ λένε.

Νοιώθω πως διολισθαίνουμε σε μία φάση νέα

σ' ένα νεοδεσποτισμό έντεχνα και λαθραία.

Άυλα και ανέπαφα θα 'ναι τα νταραβέρια

από το skype στο εξής θα σφίγγουμε τα χέρια.

Τηλεαγορές, τηλεπαφές και τηλεεργασία

προσομοιωτικά φιλιά και τηλεσυνουσία.

Ανησυχώ που χτίζεται αυτό το ¨κατά μόνας¨

και γίνεται ο άνθρωπος πλέον τηλεθαμώνας,

που εν δυνάμει θεωρεί ως μίασμα τον άλλο·

θα πείτε ¨είσαι καχύποπτος¨, μακάρι εγώ να σφάλλω.

Μα σε εποχή ατομικών λοιμοκαθαρτηρίων

πιστεύω ότι θα χαθεί η έννοια του πλησίον.