ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ ΜΟΥ ΚΡΥΣΤΑΛΛΑΚΙ (τραγούδι)

Σε παρατηρώ να μπαίνεις,

ν’ ανεβαίνεις τα σκαλιά

να μετράς τα σκαλοπάτια,

να κρατάς τη σιδεριά.

Να πηγαίνεις τοίχο-τοίχο

κι η ανάσα σου βαριά

και να βγαίνει η καλημέρα

απ’ τα έγκατα βαθιά.

Εύθραυστό μου κρυσταλλάκι

μεταξένια μου κλωστή

τρέμω μήπως το κορμάκι

πέσει και μου τσακιστεί.

Ποιος σου μάρανε καρδιά μου

της καρδιάς σου το μπαχτσέ

και βαρύ πίνεις τσιγάρο

και διπλό, πικρό καφέ;

Δε σου αξίζει, πίστεψέ με,

σαν κεράκι να σβηστείς

και δοκίμασε καλή μου

να ξαναερωτευτείς.

Εύθραυστό μου κρυσταλλάκι

πορσελάνη μου ακριβή

χαμογέλασε λιγάκι

και ξεκίνα απ’ την αρχή.