Η ΘΕΙΑ ΜΑΣ

 ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Με χρόνια πάνω από εκατό στην πλάτη φορτωμένη

σήμερα μας χαιρέτησε για πάντα η θείτσα Λένη.

Γύρω στα ογδόντα πέντε της, μέσα στο μαγαζί της

πέρασα ένα πρωινό ολάκερο μαζί της.

Θεώρησε πως ζύγωνε προς τη στερνή της ώρα

και μου ’πε: ¨επικήδειο, ποίημα, γράψε τώρα¨.

Το έγραψα και το ’βαλα μέσα σ’ ένα συρτάρι

όμως κι οι δυο ξεχάσαμε το μαύρο καβαλάρη.

Γιατί όσο κι αν λυγίζανε οι αδύναμοί της ώμοι

χρόνια πολλά της χρώσταγε αυτή η ζωή ακόμη.

Σήμερα βγάζω το χαρτί που έχει κιτρινίσει

ο στίχος μου στο ξόδι της να την ξεπροβοδίσει.

Η  ΘΕΙΑ  ΛΕΝΗ - Καλοκαίρι 2004

Δάσκαλου Γιαννακόπουλου λέγεται η πλατεία

και γύρω-γύρω έξι εφτά υπήρχαν καφενεία.

Μα ήρθαν δύσκολοι καιροί και χρόνια αλλαγμένα

και τα ρολά στα μαγαζιά κλείσανε ένα-ένα.

Στου Τάκια Τσώλη μοναχά η πόρτα ανοιγμένη

πάνω στο μπρίκι του καφέ σκυμμένη η θείτσα Λένη.

Αυτή η παλιά επονίτισσα, μπροστάρισσα, γενναία∙

στην κατοχή της λευτεριάς σήκωσε τη σημαία.

Τώρα χιονάτο το μαλλί, μαύρο το φόρεμά της

για τη Μπαμπίνη φάρος της κι άγγελος φύλακάς της.

Είχε για όλα άποψη, νέα και περασμένα

μας έλεγε: ¨ορέ παιδιά ακούστε με κι εμένα¨.

Μα απόψε η καρδούλα της έπαψε να χτυπάει

ποιους θα ορμηνεύει τώρα πια και πού θα διδαχάει;

Η βρύση πάει, στέρεψε, κι ο πλάτανος βουρκώνει

την όμορφη πλατεία μας ποιος θα τηνε σαρώνει;

Κι εκείνα τα λουλούδια της πλέον ποιος θα ποτίζει

του παρτεριού τ’ αγριόχορτα ποιος θα ξεβοτανίζει;

Να είσαι καλοτάξιδη εκεί που πας θεια Λένη

να ’ναι το χώμα ελαφρύ που σ’ έχει σκεπασμένη.

Όπως κυρά κι αρχόντισσα ήσουνα στην πλατεία

και στην πλατεία τ’ ουρανού να έχεις τα πρωτεία.

Στη φωτογραφία η θεία Λένη την ημέρα του γάμου της το 1959. 

Μετά τη στέψη το ζεύγος και οι καλεσμένοι κατευθύνονται προς το σπίτι

των νεονύμφων. Το στιγμιότυπο είναι στην πλατεία, σήμερα πλατεία δάσκαλου Γιαννακόπουλου.

Η φωτογραφία περιέχεται στο βιβλίο ¨ΣΑΝ ΝΕΡΟ ΚΥΛΟΥΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ¨-

-η Μπαμπίνη μιας άλλης εποχής