Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

ΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΩΝ 15-6-2011


Τι μέρα αυτή η χτεσινή, τι ήταν αυτό το πράγμα;

Ισοπαλία ήρθανε το γέλιο με το κλάμα.


Ονείρατα πληρώσαμε κι αγρύπνιες του Γιωργάκη

που είδε πως ζητιάνευε με πλαστικό πιατάκι.


Πως πήραν τα παιχνίδια του, ως και την περπατούρα

και ξύπνησε μεσάνυχτα μούσκεμα απ’ τα ούρα.


Το χώνεψε πως δε μπορεί μόνος να κυβερνήσειουχτα

μεσ κλα

κι απ’ το πρωί συνέταιρους έσπευσε να ζητήσει.


Συζήτησε, από Σαμαρά μέχρι και τον Κουβέλη

και πρόσφερε απλόχερα φέτες απ’ το καρβέλι.


Μαθαίνοντάς τα, ανάποδες πήρε η Μαργαρίτα,

θέλει χορτάτο το ..παιδί κι ολάκερη την πίτα.


Κι είπε για άλλη μια φορά: ¨μα την Αγία Θέκλα

δεν πρόκειται ο Γιωργάκης μου να χάσει την καρέκλα¨.


Και άλλαξε τη γνώμη του για να συγκυβερνήσει

και του ’πε την κυβέρνηση να ανασχηματίσει.


Να αλλάξει τον Πεταλωτή ας πούμε με το Δρούτσα

που ’ναι κι οι δυο εκλεκτικοί κι έχουν τα ίδια γούστα.


Στο κάθισμα του Πάγκαλου να βάλει Βενιζέλο

που ’χει κι εκείνος κυβικά και νου μες στο τσερβέλο.


Να βάλει στα οικονομικά το φίλο Γερουλάνο

που ’ναι από οικογένεια με γαλλικά και πιάνο.


Τέτοιο τερτίπι σκέφτηκε, ο χρόνος να κυλήσει

μπας και το μεσοπρόθεσμο μνημόνιο να ψηφίσει.


Τζάμπα λοιπόν απ’ το πρωί παίζανε τα κανάλια

και οι ρεπόρτερς μάζευαν των βουλευτών τα σάλια.


Το είχα πει δυο χρόνια πριν κι απόλυτα είχα δίκιο,

με τα δικά του ελληνικά: ¨μηδέν εις το πηλήκιο¨.

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΕΣ ΣΑΤΙΡΕΣ

ΑΣΠΡΟ ΜΟΥ ΝΥΧΙ

Σ’ ένα γραφείο μπήκα χτες

και βλέπω δυο κυρίες

που με σπουδή επιδίδονταν

σε ονυχοβαφίες.

Όμως δεν τα γαρνίρανε

με πούλιες και με άστρα

αλλά περιφερειακά

τα ’χανε βάψει άσπρα.

Στο στόμα τους την είχανε

τη δικαιολογία

και πριν συνέλθω απ’ το σοκ

μου λέει η μια κυρία:

¨Τα ενισχύουμε μπροστά

πολύ σκληρά να γίνουν

βοήθεια να προσφέρουμε

αφού όλοι τα ξύνουν¨.

Και στο καπάκι η δεύτερη

με νάζι ξεροβήχει

λέγοντας: ¨το γουστάρετε

το κάτασπρό μου νύχι;¨.



ΟΙ ΜΠΑΛΚΟΝΑΤΕΣ

Αυτές οι δυο που έβαψαν

λευκά τα ακρονύχια

τις βλέπω εσχάτως ζωηρές∙

αυτή ’ναι η αλήθεια.

Η Άνοιξη η φετινή

τις έχει αναστατώσει

κι όλη τη γκαρνταρόμπα τους

έχουν ανανεώσει.

Ρούχα πολύ στενά φορούν

τονίζουν τις καμπύλες

κι αφήνουν λεπτομέρειες

να φαίνονται ποικίλες.

Προχτές από τα ψώνια τους

γυρίσανε κεφάτες,

δυο κουμπιά παρέλειψαν

και γίναν μπαλκονάτες.





ΚΟΥΛΑ ΜΕΛΕΤΗ

Φέτος αυτή η Άνοιξη

μπήκε πολύ φορτσάτη

και οι πιο πολλές μου έρχονται

με διάθεση φευγάτη.

Τους στίχους για τις άλλες δυο

μόλις είχα τελειώσει

και το μελάνι στο χαρτί

δεν είχε καν στεγνώσει,

όταν με μια εμφάνιση

πιο εξεζητημένη

πρωί-πρωί ώρα οκτώ

η χήρα βλέπω μπαίνει.

Ημέρα διαγωνισμών

για σκέψη και μελέτη

κι αυτή πιστό αντίγραφο

εκείνης της Μελέτη.

Θαρρείς στο dancing with the stars

στροβίλιζε στην πίστα,

ή ακόμη πως ξημέρωσε

στα μπαρ όλη τη νύχτα.

Μαλλί αγορέ και φόρεμα

με …πλούσιο background

που όλα τα …επίμαχα

τόνιζε τ’ underground.

Της λέω: ¨dancing in the school

εγώ δεν επιτρέπω

άφησε που κολάζομαι

τ’ ακάλυπτα να βλέπω.

Μα, φίλοι μου, τη σκέψη μου

τη λέω νέτα-σκέτα

προβλέπω ότι σύντομα

θα έχουμε κουφέτα.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑ

ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑ

Σάββα, από μικρό παιδί

βίωσες την ορφάνια

μα πάλεψες μες στη ζωή

πάντα με περηφάνια.


Από τη Φύσκα έφυγες

στην πόλη για τσαγκάρης

ήσουνα σβέλτος, δυνατός

Σαλονικιός βαρδάρης.


Μες στου ¨ΚΑΡΑΣΣΟ¨ έπειτα

μια εικοσπενταετία

με διπλοβάρδιες συνεχώς

δούλευες στα βαφεία.


Καθημερνά στα χημικά

επί δεκάξι ώρες

για την καλή γυναίκα σου

και για τις δυο σου κόρες.


Συνταξιούχος ύστερα

όλα αυτά τα χρόνια

ήσουνα φύλαξ Άγγελος

και για γαμπρούς κι εγγόνια.


Κι όταν ο χάρος κόκκινο

σου άναψε λαμπιόνι

λεβέντικα τον πάλεψες

στο μαρμαρένιο αλώνι.


Σ’ αυτό, λοιπόν, τον ύπουλο

και άνισο αγώνα

δεν έσκυψες τη μέση σου

δε λύγισες το γόνα.


Όρθιος τον πυρρίχιο

χόρεψες μέχρι τέλους

και τώρα αναπαύεσαι

μαζί με τους Αγγέλους.

2-6-2011


ΠΡΩΙΝΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Κατέβαινα χαράματα

τη σκάλα κάθε μέρα

ξύπναγες, άνοιγες το φως

κι έλεγες καλημέρα.


Ένα καρβέλι ολικής

σου κρέμαγα στην πόρτα

την ώρα εσύ που έπαιρνες

τα χάπια σου τα πρώτα.


Τώρα το φως είναι σβηστό,

ατράβηχτη η κουρτίνα

κι ένα καντήλι αμυδρά

φωτίζει την κουζίνα.

4-6-2011


ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΑ ΛΟΓΙΑ

Σε μία δύσκολη στιγμή

που κάτω μ’ είχαν ρίξει

και παραλίγο το ντουνιά

τον ψεύτη θα ’χα αφήσει,


μου είπες πως για πάρτη μου

εσύ θα καθαρίσεις

αφού λίγα τα τέρμινα

σου μένουν για να ζήσεις.


Τώρα ήρθα στο ξόδι σου

να σ’ αποχαιρετήσω

και να σου πω τα λόγια σου

δε θα τα λησμονήσω.

6-6-2011




Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

ΟΙ ΝΕΟΙ ΦΕΥΓΟΥΝ


Σ’ Αθήνα και Θεσσαλονίκη

αυτές της μέρες τριγυρνώ

με τρόλεϊ, με λεωφορεία

με τραμ, με τρένο και μετρό.


Πλευρίζω νεαρών παρέες

κάθομαι δίπλα, δε μιλώ

στήνω αυτί και τις κουβέντες

στο νου μου μαγνητοφωνώ.


Όλοι μιλάνε γι’ αποδράσεις

-όχι ταξίδια αναψυχής-

για δρόμους που δεν επιστρέφουν

και μ’ ένα πλάκωμα ψυχής.


Και βλαστημάνε την πατρίδα

που φέρθηκε σαν μητριά

τόσες σπουδές, τόσες ελπίδες

κι αυτή τους στέλνει μακριά.


Ρίχνω στο πάτωμα το βλέμμα

νιώθω ένα αίσθημα ντροπής

ξάγρυπνο με κρατούν τις νύχτες

κάτι εφιάλτες ενοχής.


Γιατί κι εγώ είμαι οικοδόμος

-κι όλη η δική μου η γενιά-

που έχτισε πάνω στην άμμο

κάλπικων ιδεών γιαπιά.