Γ.Α.Κ. ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

 

Μέσα στα Αρχεία του Κράτους έχω γίνει τακτικός

επισκέπτης, αναγνώστης∙ ερευνώ ενδελεχώς

 

του Νομού την Ιστορία, ντοκουμέντα και χαρτιά

ό,τι οι πρόγονοι αφήσαν απ’ τα χρόνια τα παλιά.

 

Τα κιτάπια αυτού του τόπου, όλος ο πολιτισμός

σ’ ένα κτήριο κλεισμένα, φωτισμένα αμυδρώς.

 

Τρείς Κυρίες!, Κεφαλαίο, Κάπα με Θαυμαστικό

δίνουν όλο τους το είναι για να μείνει ανοικτό.

 

Η Μαρία και η Ρούλα και η τρίτη η Λαμπρινή

διαφυλάττουν Θερμοπύλες μ’ ένα σώμα, μια ψυχή.

 

Είν’ το δεύτερό τους σπίτι, πρώτο θα ’λεγα εγώ

πρόθυμες βοηθούν τους πάντες, μα το κράτος είναι αργό.

 

Δεν υπάρχουν πια κονδύλια, αλλά και η υπουργός

και τη γραφική την ύλη έχει κόψει δια παντός.

 

Για τη θέρμανση ούτε λόγος∙ πώς, αλήθεια, να εργαστείς;

Κινδυνεύεις στήλη πάγου εκεί μέσα να βρεθείς.

 

Πρόσφατα που είχα πάει φόρεσα δύο μπουφάν

και σκεφτόμουν τις Κυρίες, τι τραβούν δε μαρτυράν.

 

Είδα και το κορυφαίο, δέκα η ώρα το πρωί

παραμάσχαλα απ’ το σπίτι ήρθε σόμπα ηλεκτρική.

 

Κι όλα αυτά στο Μεσολόγγι, στο Ναό της Λευτεριάς

Αχ! Ελλάδα που χορεύεις στο ρυθμό της λησμονιάς.

 

Σκέφτομαι τους βουλευτάδες, έχει τόσους ο νομός

αλλά και επτά δημάρχους μα δε βλέπω –δυστυχώς-

 

για την ιστορία του τόπου να ιδρώσουν, να νοιαστούν

μόνο λόγια, λόγια, λόγια για να φωτογραφηθούν.

 

Φέτος για το εικοσιένα γίναν τόσες τελετές,

πατριωτικές κορόνες απ’  τους φαρισαϊστές.

 

Και στον Κήπο των Ηρώων μαζευτήκαν κουστουμιές

να τιμήσουν της Εξόδου τις ηρωικές στιγμές.

 

Λίγα μέτρα παραπέρα η ιστορία ζωντανή

μα δεν έριξε κανένας ένα βλέμμα προς τα εκεί.

 

Όπου υπάρχει φλυαρία λόγων πανηγυρικών

κι όσο πιο πυκνά τα δάση των σημαιοστολισμών

 

να ’σαι υποψιασμένος, κρύβονται υποκριτές

κάποιοι επαγγελματίες κι άνοοι χειροκροτητές

 

μας μιλούν για ιστορία που ουσιαστικά αγνοούν

και του κράτους τα αρχεία δεν τους νοιάζει αν χαθούν.