ΠΙΚΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

                                                               Στην Κούλα Κατσίγιαννη

Γύρω μου πλήθος άστεγοι, εγώ έχω οικία

άρρωστοι δίχως φάρμακα πολλοί, κι εγώ με υγεία.

Βγάζω το μεροκάματο∙ άνεργοι εκατομμύρια

αιτήσεις βιογραφικά, ουρές μπροστά από κτήρια.

Ήρθε ο χειμώνας ο βαρύς, πήρα ομπρέλα, τζάκετ

και το καρότσι γέμισα μέσα στο σούπερ μάρκετ.

Έξω στο δρόμο ένας παππούς κι αυτός καρότσι σέρνει

ανακυκλώσιμα υλικά από τους κάδους παίρνει.

Ένα παιδάκι το παρμπρίζ  σκουπίζει μες στο χιόνι

όμως το λίπος του οδηγού πιέζει το τιμόνι.

Συσσίτια στις εκκλησιές κι αλληλεγγύης  κουζίνες

για πέντε χρόνια συναπτά έτσι κυλούν οι μήνες.

Ψηφίστηκαν λιτότητας, σήμερα, νέα μέτρα

σ’ αυτόν που βάλαν τη θηλιά κρεμούν στα πόδια πέτρα.

Μα εγώ έχω στέγη, φαγητό, είμαι καλά ντυμένος

αρχίζω, όμως, να ντρέπομαι που είμαι βολεμένος.

ΦΙΛΙ ΖΩΗΣ

                                     στο φίλο Θ. Ν.

Πήγα προς τις Κουκουναριές

 σ’ ένα μικρό ακρογιάλι

κι από την άμμο ξέθαψα

ένα παλιό μπουκάλι.

Τ’ άνοιξα κι ήπια δυο φιλιά

που μέσα είχα κλεισμένα∙

από εκείνη τη βραδιά

τα είχα κρατημένα.

Θυμάμαι η πανσέληνος

φιλιόταν με το κύμα

κι εγώ σε είχα αγκαλιά

κι απάγγελνα ένα ποίημα.

Ήμουνα άντρας ώριμος

κι εσύ μπουμπούκι ακόμα∙

έσκυψες κι άσβεστη φωτιά

μου έβαλες στο στόμα.

Με καίει ως τώρα που μαλλιά

έχω αραιά με χιόνια∙

εκείνο το φιλί ζωή

μου πρόσθεσε στα χρόνια.

ΛΕΒΕΝΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗ

Απ’ το Γενάρη, Αλέξη μου, πολλά έχουνε γίνει

έφερες πρώτα σώβρακο, τώρα φοράς μπικίνι.

Κι ο αντιμνημόνιος λαός που έκανε το μάγκα

αμέσως προσαρμόστηκε κι έχει φορέσει τάνγκα.

Γι’ αυτό το κοινοβούλιο έβγαλε και Λεβέντη

ν’ αποτελεί το άλλοθι του κάθε πισωγλέντη.

Αφού, όντως, μνημονιακοί γίναμε πλέον όλοι

σε μια Λεβέντικη Βουλή δεν τσούζουνε οι κώλοι.

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ

Αλέξη, σ’ εμπιστεύτηκαν

ούτε στιγμή δε σκέφτηκαν

σκυμμένοι να βαδίσουνε στο δρόμο

την πλάτη τους γυρίσανε στο τρόμο.

Έχει τριπλή ανάγνωση το ΟΧΙ τους το λάβρο:

στους αίτιους της κρίσεως, στην κάλπη, ρίξαν μαύρο.

Όρθωσαν στην ταπείνωση αγέρωχα τα στήθια,

μα και από σένανε ζητούν να τους μιλάς μ’ αλήθεια.

Σ’ αλαζονεία κι αυταρχισμό τη ζυγαριά μη γύρεις

της εξουσίας –να σκέφτεσαι- πως είσαι μουσαφίρης.

Κι ετούτη την πρωτοφανή ενότητα της βάσης

φρόντισε ως κόρη οφθαλμού να τη διαφυλάξεις.

Στο διχασμό οι σκοτεινοί, οι κύκλοι, θα επενδύσουν

την προπαγάνδα προς τα εκεί θα προσανατολίσουν.

Κονδυλοφόροι πρόθυμοι θα ρίξουν καταιγίδες

και στους δικούς σου μήνυσε μην πέσουν στις παγίδες.

Ξέρω πως δύσβατα βουνά έχεις απέναντί σου

μ’ αν πορευτείς υπεύθυνα θα ’χεις κι εμάς μαζί σου.

Αλλιώς αν δε συνάδουνε οι πράξεις με τα λόγια

θα μπεις στο χρονοντούλαπο με τ’ άλλα τα λαμόγια.

ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΙΧΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ

Φίλε μην τρέφεις ψευδαισθήσεις,

ΟΧΙ ή ΝΑΙ αν θα ψηφίσεις

μες στα μνημόνια θα ζεις

στους ξένους χρόνια θα σαι υποτελής.

Όμως το ΝΑΙ αν επιλέξεις

θα σου το πω με δύο λέξεις

το βιαστή σου προσκυνάς

του λες ¨γουστάρω που ’γινα ραγιάς¨.

Αν ρίξεις στο κουτί το ΟΧΙ

κι ας είσαι στου γκρεμού την κόχη

σημαίνει υπάρχει άμυνα

κρατάς βολβούς για τα κυκλάμινα.

Απ’ την πείρα των προγόνων

μία ρήση επισημαίνει:

¨ο ραγιάς που όλο σκύβει

τόσο πιο βαθιά του μπαίνει¨.

Το δρόμο της ταπείνωσης

άρα, το ΝΑΙ μας δείχνει

το ΟΧΙ λίγα συγκρατεί

αξιοπρέπειας ίχνη.

Υ.Γ.

Μη σε πλανέψουν κόμματα

κι αναστημένα πτώματα

έξωθεν προπαγανδιστές

και φαύλοι παρουσιαστές.

Βάλε: το χέρι στην καρδιά,

το καθαρό μυαλό σου

κι έμπα μες στο παραβάν

με το φιλότιμό σου.

ΟΙ ΝΥΦΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ

Από εχθές τα μάτια μου ακόμα βγάζουν σπίθες

γιατί σαν πήγα στο σχολειό είδα ένα μάτσο νύφες.

Πέντ’  έξι καθηγήτριες στα κάτασπρα ντυμένες

μ’ αρώματα, με μακιγιάζ και φρεσκοχτενισμένες.

Η libido με ώθησε γαμπρός για να το παίξω

μα απέτυχα παταγωδώς κι έμεινα στην απέξω.

Τότε που ήμουν διευθυντής, γύρω μου ήταν σμήνος

και είχα την ψευδαίσθηση πως είμαι ο Βαλεντίνος.

Μα γοητεία δανεική μου ’δινε η εξουσία

γι’ αυτό και χτες δε μου ’δωσαν καμία σημασία.

Μαθαίνω τις πολιορκούν τώρα πολλοί μνηστήρες

άλλοι ως σωτήρες έρχονται κι άλλοι ως προικοθήρες.

Ελπίζω ότι θα φερθούν όπως η Πηνελόπη

και δε θα λύσουν εύκολα της ζώνης τους την πόρπη.

Κι όταν ξανάρθω να τις δω ντυμένες με πορφύρες

κι όχι τα μαύρα να φορούν σαν τις θλιμμένες χήρες.

ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΣ

Έχει η ζωή γυρίσματα

φουρτούνες, τραμπαλίσματα

κι εκεί που είναι στον αφρό

βυθίζεται απ’ τα κύματα.

Όμως, μοιάζει με φοίνικα

-δεν πίπτει τελεσίδικα-

και απ’ τη στάχτη της φωτιάς

βγάζει φτερά καλλίνικα. 

Μα θέλει ρίσκο η ζωή

κι όχι στο τέλμα να πνιγεί∙

άρα αδέρφια δίδυμα

είναι η ζωή κι η ανατροπή.

Η ανατροπή δεν έρχεται

όμως, απλώς αν εύχεσαι∙

κόντρα θέλει στον άνεμο

και στη βροχή να βρέχεσαι.

Κι αν πέφτεις και αγκομαχάς

ποτέ να μην τα παρατάς

μη σκιάζεσαι αν τσαλακωθείς

φίλε, εμπρός και μη μασάς.

Ξορκίζοντας ¨ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ¨

Ο Γιώργος Χαλβατζόγλου και ο Άρης Μπιτσώρης μέλη της παρέας Jordanistas που συχνάζει κάθε σαββατιάτικο πρωινό στο πατάρι του ¨ΕΥΟΙ ΕΥΑΝ¨ στη Θεσσαλονίκη, αποπειράθηκαν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να αποδώσουν στα ελληνικά ¨ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ¨  του Edgar Allan Poe.

Ο Γιώργος είναι βαθύς γνώστης της αγγλικής και ταυτόχρονα χειρίζεται άριστα την ελληνική γλώσσα, όμως,  για να μεταφράσεις το ¨ΚΟΡΑΚΙ¨ με τέτοιο τρόπο ώστε η μετάφραση να είναι πιστή και ταυτόχρονα ελκυστική  χρειάζεται και κάτι παραπάνω, πρέπει να διαθέτεις  λογοτεχνική στόφα, ίσως να είσαι και ο ίδιος ποιητής, γιατί, όπως πολλοί ισχυρίζονται, ένα μεταφρασμένο ποίημα είναι ένα καινούργιο έργο.

Ο Άρης με στίχο δεκαπεντασύλλαβο και ομοιοκατάληκτο προσπάθησε -σε έμμετρη ελεύθερη διασκευή- να ¨ξορκίσει¨ το ΚΟΡΑΚΙ, αποδίδοντάς το σε φόρμα που είναι οικεία στο ευρύτερο κοινό.

Σήμερα παρουσιάζονται οι δύο από τις δεκαοκτώ στροφές του πλέον μεταφρασμένου ποιήματος παγκοσμίως.

Η εικόνα που κοσμεί και το εξώφυλλο του βιβλίου, το οποίο θα κυκλοφορήσει τον άλλο μήνα, είναι του δημοσιογράφου και λογοτέχνη Ηλία Κουτσούκου, επίσης μέλους του Παταριού.

Μια νύχτα μελαγχολική που ήταν και η ώρα περασμένη

τη σκέψη μου απασχόλησε γνώση παλιά, παράξενη, απολησμονημένη.

Έτσι αποκαμωμένος με γερμένο το κεφάλι σχεδόν 

μισοκοιμισμένος χτύπο ανάλαφρο άκουσα ξαφνικά

όπως όταν κάποιος την πόρτα μου χτυπά διακριτικά.

¨Θα ’ναι επισκέπτης που την πόρτα μου χτυπά¨ μουρμούρισα.

Μονάχα αυτό, τίποτε άλλο.

Α! πολύ καλά θυμάμαι, ήταν κρύος κι άχαρος Δεκέμβρης

κι όπως τα κάρβουνα μεσ’ τη φωτιά σιγοσβήναν ένα ένα

λες και γινόταν φάντασμα στο πάτωμα η λάμψη τους ολοένα, 

ολόψυχα ποθούσα το ξημέρωμα να ’ρθεί

και μάταια προσπάθησα να πάρω απ’ τα βιβλία αυτό

που θα μου έδιναν και θα έβαζε στη θλίψη μου τελεία,

θλίψη για τη Λενώρ τη χαμένη κόρη δυσεύρετη και 

λαμπροφορεμένη που οι άγγελοι τη φώναζαν Λενώρ.

Εδώ δεν έχει πια όνομα για πάντα.

Γιώργος Χαλβατζόγλου

Μία φορά, αργά πολύ, κοντά στο μεσονύχτι

που ’χε, το μελαγχολικό, ρίξει, η βραδιά, το δίχτυ

ένα βιβλίο σπάνιο στα χέρια μου κρατούσα

γνώσεις παλιές, αλλόκοτες, άγνωστες μελετούσα.

Κι ως ήμουνα κατάκοπος και μισοκοιμισμένος

ριγμένος σ’ έναν καναπέ σε σκέψεις βυθισμένος

ξάφνου μου εφάνη, υπόκωφο, πως άκουσα ένα κρότο

χτύπο απαλό, διακριτικό στης πόρτας μου το ρόπτρο.

Και σκέφτηκα όπως σκέφτεται τέτοιων θορύβων δέκτης

μουρμούρισα από μέσα μου: ¨θα είναι επισκέπτης¨.

Αυτό μόνο μουρμούρισα, αυτό και τίποτε άλλο.

Δριμύς Δεκέμβρης, θλιβερός, δε με απατά η μνήμη

και στη φωτιά τα κάρβουνα ελάχιστα είχαν μείνει

κι η φλόγα που τρεμόπαιζε σκιές μετακινούσε

κι η αιθάλη στα πατώματα φαντάσματα ξυπνούσε.

Να έρθει το ξημέρωμα διακαώς ποθούσα

και μάταια στα βιβλία μου να βρω αναζητούσα

κάτι που θα μου έδιωχνε τη λύπη αυτήν την ώρα

τη θλίψη για την πρόωρα χαμένη τη Λενώρα.

Σπάνια κόρη, έμφορτη της ομορφιάς τα δώρα

που ακόμα και οι Άγγελοι τη φώναζαν Λενώρα.

Μα εδώ στη γη δε θ’ ακουστεί αυτό το όνομα άλλο.

Άρης Μπιτσώρης

ΑΓΙΟΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΣ 8-3-1953 8-3-2015

Προχθές μαζευτήκαμε απόμαχοι και ενεργοί και θυμηθήκαμε εκείνα τα γλέντια που κάναμε κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου τιμώντας την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και τον προστάτης τους, δηλαδή εμένα.  Με την ευκαιρία έγινε και η ¨αγιοποίησή¨ μου και η περιφορά της εικόνας μου που φιλοτέχνησε ο αγιογράφος Γιώργος Κουβέλης. Και βέβαια δεν ήταν δυνατόν να μην απαγγελθούν και οι κατάλληλοι στίχοι.

Να είμαστε καλά, να ανταμώνουμε και το χιούμορ να μη λείψει ποτέ.

Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως κάποτε θ’ αγιάσω

στο πάνθεον των εκλεκτών του Υψίστου να περάσω.

Μα Άνωθεν ο βίος μου είναι καθορισμένος

κι όχι τυχαία στις οκτώ του Μάρτη γεννημένος.

Την ώρα δε που μ’ έβγαζε η μάνα μου στον κόσμο

τρεις μάγοι δώρα μου ’φεραν∙ σμύρνα, χρυσό και δυόσμο.

Κι ως άντρα με προικίσανε με το καλό το δέκα

κι ορίσανε τη μέρα αυτή γιορτή για τη γυναίκα.

Γυναίκες ως προστάτη τους με τίμησαν δεόντως

αλλά και με λατρέψανε ως άγιό τους όντως.

Κι η Εκκλησία ύστερα εποίησεν φρονίμως

κι έτσι αναγνωρίστηκα ως Άγιος επισήμως.

Εντός των κατηχητικών και των κομμωτηρίων

πλέον το προσωνύμιο φέρω ¨ο      Φιλαιδοίων¨.

¨Άγιος Βελισσάριος¨ εις το εορτολόγιο

¨μεθ’ απασών των γυναικών¨, γράφει το ημερολόγιο.

Άγιος Βελισσάριος, ο κατά κόσμον Άρης

οκτώ Μαρτίου, έκτοτε, τιμάται εμού η Χάρις.

Και βέβαια την εικόνα του κάθε άγιος τη θέλει∙

το εικόνισμά μου: δια χειρός του Γιώργου του Κουβέλη.

ΣΚΑΣΙΑΡΧΕΙΟ

ΣΚΑΣΙΑΡΧΕΙΟ

Μπορεί να λείπουμε από δω κάνα-δυο-τρία χρόνια

όμως δεν εξατμίστηκε ακόμα η κολόνια.

Δε λησμονιούνται όλα αυτά που ζήσαμε αντάμα

πίκρες, χαρές, ευτράπελα∙ όλα μαζί ένα κράμα.

Μα προπαντός θυμόμαστε το όμορφα τα γλέντια

τα after, που ’ναι της ψυχής βοτάνια και ρεμέντια.

Μαζί μ’ εσάς που εργάζεστε ακόμα στο Σχολείο

ας κάνουμε, λοιπόν, ξανά ένα σκασιαρχείο.

Κι αν είναι η εσωστρέφεια παράγωγο της κρίσης

αντίδοτο είναι η έξοδος, σχέσεις και συναντήσεις.

Του Μάρτη στις εικοσιτρείς, την τσαγκαροδευτέρα

αφού η γιορτή η σχολική είναι την άλλη μέρα,

αρτύσιμοι, νηστεύοντες, έστω και δίχως λάδι

και εσείς οι Vegetarian, ελάτε οκτώ το βράδυ,

απ’ τον Αϊ Γιώργη απέναντι, όλοι, στο ¨ΦΡΕΣΚΟ ΨΑΡΙ¨.

Μενού πολύ οικονομικό ρυθμίστηκε απ’ τον Άρη.

ΠΕΝΤΟΖΑΛΗΣ ΚΑΙ ΡΟΥΜΠΑ

Των νέων τρέχει πιο πολύ

από το νου η γλώσσα

λένε από ενθουσιασμό

αντί εκατό, τριακόσα. 

Κι αν είναι και πολιτικοί

 πλειοδοτούν σε λέξεις

κι απ’ το ολίσθημα αυτό

δεν ξέφυγε ο Αλέξης.

Στην Κρήτη προεκλογικά

με έμφαση μεγάλη

είπε ότι τους δανειστές

θα μάθει πεντοζάλη.

Μα αυτοί είναι ανεπίδεκτοι

στου ήχου αυτού το σήμα

με εμβατήρια, με μαρς

πηγαίνουνε το βήμα.

Προς το παρόν χορεύουμε

μαζί μ’ εκείνους ρούμπα

με κίνδυνο ολισθήματος

μη φάμε καμιά τούμπα.

21-2-2015  Άρης  Μπιτσώρης

Ο ΠΡΟΚΟΠΗΣ

Το όνομα του πρόεδρου

το παίξανε σαν τόπι

φαιά ουσία χάθηκε

γίνανε τόσοι κόποι.

Μα απορώ ειλικρινά

πώς σκέφτηκαν οι ανθρώποι;

Ίσως γιατί μπήκε βαθιά

τ’ αγγούρι απ’ την Ευρώπη.

Πριν λίγους μήνες να  ’λεγες

πως θα  ’βγαινε ο Προκόπης

πιστεύω θα γινότανε

-στα σίγουρα- της Πόπης.

Βαθιά παλαιοκομματικοί

είναι οι δικοί του τρόποι

κι αν το καινούργιο οικοδομείς

βάζεις και νέα μετόπη.

Δεν είναι, όμως, για κλάματα

ούτε για χαροκόπι

αρκεί να δούμε προκοπή

έστω και με Προκόπη.

ΠΩΣ ΣΚΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΜΝΗ-μόνιο

Στο Eurogroup είδε η Λαγκάρντ το Γιάννη Βαρουφάκη

κι η γυναικεία διαίσθηση χτύπησε καμπανάκι.

Είδε σαν ξερολούκουμο το γυμνασμένο σώμα

και τον φαντασιώθηκε, πάνω της, σ’ ένα στρώμα.

Του είπε συνωμοτικά: ¨πέρνα απ’ το γραφείο

στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπουμε κι οι δύο.

¨Αυτοί εδώ δεν πρόκειται να δώσουνε μια λύση

εγώ θα δώσω διέξοδο, έστω και παρά φύση¨.

Στη Σύνοδο της Κορυφής, η Μέρκελ, στις Βρυξέλλες

μόλις τον Τσίπρα αντίκρισε, τις χτύπησαν οι μπιέλες.

Της φέρανε λίγο νερό, τα χείλη της να βρέξει∙

¨μ’ αρέσουν τα σκληρά παιδιά¨ πέταξε στον Αλέξη.

Αυτή η διαπραγμάτευση την έχει εξιτάρει

γι’ αυτό και τόσα νούμερα κάνει στο παλικάρι.

Του λέει: ¨πέρνα μια βραδιά απ’ την καγκελαρία

και θα σου γίνω γέφυρα για νέα συμφωνία¨.

συμπέρασμα

Οπότε το μνη-μόνιο σκίζεται στο κρεβάτι

κι αν μη τι άλλο οι Έλληνες καυχώνται για βαρβάτοι.

Ο κλήρος έπεσε λοιπόν σ’ αυτούς τους δυο λεβέντες∙

¨εμπρός, ορμάτε μάγκες μου χωρίς πολλές κουβέντες,

η κρίση αν δε θέλετε ν’ ανοίξει άλλο ρουθούνι

εσείς πρέπει να παίξετε το ρόλο του Γκουσγκούνη¨.

Βέβαια μπρος στον κατιμά πώς γίνεσαι …¨εισακτέος¨;

Μα υπεράνω η πατρίς, ας όψεται το χρέος.

Για την πατρίδα εθελοντές πήγανε στην Κριμαία

κι άλλοι στην Άπω Ανατολή, στη μακρινή Κορέα.

Ξέρετε τι τραβήξανε σε νάρκες και κανόνια;

Ενώ για σας δυο φερμουάρ είναι στα παντελόνια.