Ξορκίζοντας ¨ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ¨

Ο Γιώργος Χαλβατζόγλου και ο Άρης Μπιτσώρης μέλη της παρέας Jordanistas που συχνάζει κάθε σαββατιάτικο πρωινό στο πατάρι του ¨ΕΥΟΙ ΕΥΑΝ¨ στη Θεσσαλονίκη, αποπειράθηκαν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να αποδώσουν στα ελληνικά ¨ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ¨  του Edgar Allan Poe.

Ο Γιώργος είναι βαθύς γνώστης της αγγλικής και ταυτόχρονα χειρίζεται άριστα την ελληνική γλώσσα, όμως,  για να μεταφράσεις το ¨ΚΟΡΑΚΙ¨ με τέτοιο τρόπο ώστε η μετάφραση να είναι πιστή και ταυτόχρονα ελκυστική  χρειάζεται και κάτι παραπάνω, πρέπει να διαθέτεις  λογοτεχνική στόφα, ίσως να είσαι και ο ίδιος ποιητής, γιατί, όπως πολλοί ισχυρίζονται, ένα μεταφρασμένο ποίημα είναι ένα καινούργιο έργο.

Ο Άρης με στίχο δεκαπεντασύλλαβο και ομοιοκατάληκτο προσπάθησε -σε έμμετρη ελεύθερη διασκευή- να ¨ξορκίσει¨ το ΚΟΡΑΚΙ, αποδίδοντάς το σε φόρμα που είναι οικεία στο ευρύτερο κοινό.

Σήμερα παρουσιάζονται οι δύο από τις δεκαοκτώ στροφές του πλέον μεταφρασμένου ποιήματος παγκοσμίως.

Η εικόνα που κοσμεί και το εξώφυλλο του βιβλίου, το οποίο θα κυκλοφορήσει τον άλλο μήνα, είναι του δημοσιογράφου και λογοτέχνη Ηλία Κουτσούκου, επίσης μέλους του Παταριού.

Μια νύχτα μελαγχολική που ήταν και η ώρα περασμένη

τη σκέψη μου απασχόλησε γνώση παλιά, παράξενη, απολησμονημένη.

Έτσι αποκαμωμένος με γερμένο το κεφάλι σχεδόν 

μισοκοιμισμένος χτύπο ανάλαφρο άκουσα ξαφνικά

όπως όταν κάποιος την πόρτα μου χτυπά διακριτικά.

¨Θα ’ναι επισκέπτης που την πόρτα μου χτυπά¨ μουρμούρισα.

Μονάχα αυτό, τίποτε άλλο.

Α! πολύ καλά θυμάμαι, ήταν κρύος κι άχαρος Δεκέμβρης

κι όπως τα κάρβουνα μεσ’ τη φωτιά σιγοσβήναν ένα ένα

λες και γινόταν φάντασμα στο πάτωμα η λάμψη τους ολοένα, 

ολόψυχα ποθούσα το ξημέρωμα να ’ρθεί

και μάταια προσπάθησα να πάρω απ’ τα βιβλία αυτό

που θα μου έδιναν και θα έβαζε στη θλίψη μου τελεία,

θλίψη για τη Λενώρ τη χαμένη κόρη δυσεύρετη και 

λαμπροφορεμένη που οι άγγελοι τη φώναζαν Λενώρ.

Εδώ δεν έχει πια όνομα για πάντα.

Γιώργος Χαλβατζόγλου

Μία φορά, αργά πολύ, κοντά στο μεσονύχτι

που ’χε, το μελαγχολικό, ρίξει, η βραδιά, το δίχτυ

ένα βιβλίο σπάνιο στα χέρια μου κρατούσα

γνώσεις παλιές, αλλόκοτες, άγνωστες μελετούσα.

Κι ως ήμουνα κατάκοπος και μισοκοιμισμένος

ριγμένος σ’ έναν καναπέ σε σκέψεις βυθισμένος

ξάφνου μου εφάνη, υπόκωφο, πως άκουσα ένα κρότο

χτύπο απαλό, διακριτικό στης πόρτας μου το ρόπτρο.

Και σκέφτηκα όπως σκέφτεται τέτοιων θορύβων δέκτης

μουρμούρισα από μέσα μου: ¨θα είναι επισκέπτης¨.

Αυτό μόνο μουρμούρισα, αυτό και τίποτε άλλο.

Δριμύς Δεκέμβρης, θλιβερός, δε με απατά η μνήμη

και στη φωτιά τα κάρβουνα ελάχιστα είχαν μείνει

κι η φλόγα που τρεμόπαιζε σκιές μετακινούσε

κι η αιθάλη στα πατώματα φαντάσματα ξυπνούσε.

Να έρθει το ξημέρωμα διακαώς ποθούσα

και μάταια στα βιβλία μου να βρω αναζητούσα

κάτι που θα μου έδιωχνε τη λύπη αυτήν την ώρα

τη θλίψη για την πρόωρα χαμένη τη Λενώρα.

Σπάνια κόρη, έμφορτη της ομορφιάς τα δώρα

που ακόμα και οι Άγγελοι τη φώναζαν Λενώρα.

Μα εδώ στη γη δε θ’ ακουστεί αυτό το όνομα άλλο.

Άρης Μπιτσώρης

ΑΓΙΟΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΣ 8-3-1953 8-3-2015

Προχθές μαζευτήκαμε απόμαχοι και ενεργοί και θυμηθήκαμε εκείνα τα γλέντια που κάναμε κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου τιμώντας την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και τον προστάτης τους, δηλαδή εμένα.  Με την ευκαιρία έγινε και η ¨αγιοποίησή¨ μου και η περιφορά της εικόνας μου που φιλοτέχνησε ο αγιογράφος Γιώργος Κουβέλης. Και βέβαια δεν ήταν δυνατόν να μην απαγγελθούν και οι κατάλληλοι στίχοι.

Να είμαστε καλά, να ανταμώνουμε και το χιούμορ να μη λείψει ποτέ.

Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως κάποτε θ’ αγιάσω

στο πάνθεον των εκλεκτών του Υψίστου να περάσω.

Μα Άνωθεν ο βίος μου είναι καθορισμένος

κι όχι τυχαία στις οκτώ του Μάρτη γεννημένος.

Την ώρα δε που μ’ έβγαζε η μάνα μου στον κόσμο

τρεις μάγοι δώρα μου ’φεραν∙ σμύρνα, χρυσό και δυόσμο.

Κι ως άντρα με προικίσανε με το καλό το δέκα

κι ορίσανε τη μέρα αυτή γιορτή για τη γυναίκα.

Γυναίκες ως προστάτη τους με τίμησαν δεόντως

αλλά και με λατρέψανε ως άγιό τους όντως.

Κι η Εκκλησία ύστερα εποίησεν φρονίμως

κι έτσι αναγνωρίστηκα ως Άγιος επισήμως.

Εντός των κατηχητικών και των κομμωτηρίων

πλέον το προσωνύμιο φέρω ¨ο      Φιλαιδοίων¨.

¨Άγιος Βελισσάριος¨ εις το εορτολόγιο

¨μεθ’ απασών των γυναικών¨, γράφει το ημερολόγιο.

Άγιος Βελισσάριος, ο κατά κόσμον Άρης

οκτώ Μαρτίου, έκτοτε, τιμάται εμού η Χάρις.

Και βέβαια την εικόνα του κάθε άγιος τη θέλει∙

το εικόνισμά μου: δια χειρός του Γιώργου του Κουβέλη.

ΣΚΑΣΙΑΡΧΕΙΟ

ΣΚΑΣΙΑΡΧΕΙΟ

Μπορεί να λείπουμε από δω κάνα-δυο-τρία χρόνια

όμως δεν εξατμίστηκε ακόμα η κολόνια.

Δε λησμονιούνται όλα αυτά που ζήσαμε αντάμα

πίκρες, χαρές, ευτράπελα∙ όλα μαζί ένα κράμα.

Μα προπαντός θυμόμαστε το όμορφα τα γλέντια

τα after, που ’ναι της ψυχής βοτάνια και ρεμέντια.

Μαζί μ’ εσάς που εργάζεστε ακόμα στο Σχολείο

ας κάνουμε, λοιπόν, ξανά ένα σκασιαρχείο.

Κι αν είναι η εσωστρέφεια παράγωγο της κρίσης

αντίδοτο είναι η έξοδος, σχέσεις και συναντήσεις.

Του Μάρτη στις εικοσιτρείς, την τσαγκαροδευτέρα

αφού η γιορτή η σχολική είναι την άλλη μέρα,

αρτύσιμοι, νηστεύοντες, έστω και δίχως λάδι

και εσείς οι Vegetarian, ελάτε οκτώ το βράδυ,

απ’ τον Αϊ Γιώργη απέναντι, όλοι, στο ¨ΦΡΕΣΚΟ ΨΑΡΙ¨.

Μενού πολύ οικονομικό ρυθμίστηκε απ’ τον Άρη.

ΠΕΝΤΟΖΑΛΗΣ ΚΑΙ ΡΟΥΜΠΑ

Των νέων τρέχει πιο πολύ

από το νου η γλώσσα

λένε από ενθουσιασμό

αντί εκατό, τριακόσα. 

Κι αν είναι και πολιτικοί

 πλειοδοτούν σε λέξεις

κι απ’ το ολίσθημα αυτό

δεν ξέφυγε ο Αλέξης.

Στην Κρήτη προεκλογικά

με έμφαση μεγάλη

είπε ότι τους δανειστές

θα μάθει πεντοζάλη.

Μα αυτοί είναι ανεπίδεκτοι

στου ήχου αυτού το σήμα

με εμβατήρια, με μαρς

πηγαίνουνε το βήμα.

Προς το παρόν χορεύουμε

μαζί μ’ εκείνους ρούμπα

με κίνδυνο ολισθήματος

μη φάμε καμιά τούμπα.

21-2-2015  Άρης  Μπιτσώρης

Ο ΠΡΟΚΟΠΗΣ

Το όνομα του πρόεδρου

το παίξανε σαν τόπι

φαιά ουσία χάθηκε

γίνανε τόσοι κόποι.

Μα απορώ ειλικρινά

πώς σκέφτηκαν οι ανθρώποι;

Ίσως γιατί μπήκε βαθιά

τ’ αγγούρι απ’ την Ευρώπη.

Πριν λίγους μήνες να  ’λεγες

πως θα  ’βγαινε ο Προκόπης

πιστεύω θα γινότανε

-στα σίγουρα- της Πόπης.

Βαθιά παλαιοκομματικοί

είναι οι δικοί του τρόποι

κι αν το καινούργιο οικοδομείς

βάζεις και νέα μετόπη.

Δεν είναι, όμως, για κλάματα

ούτε για χαροκόπι

αρκεί να δούμε προκοπή

έστω και με Προκόπη.

ΠΩΣ ΣΚΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΜΝΗ-μόνιο

Στο Eurogroup είδε η Λαγκάρντ το Γιάννη Βαρουφάκη

κι η γυναικεία διαίσθηση χτύπησε καμπανάκι.

Είδε σαν ξερολούκουμο το γυμνασμένο σώμα

και τον φαντασιώθηκε, πάνω της, σ’ ένα στρώμα.

Του είπε συνωμοτικά: ¨πέρνα απ’ το γραφείο

στο ίδιο μήκος κύματος εκπέμπουμε κι οι δύο.

¨Αυτοί εδώ δεν πρόκειται να δώσουνε μια λύση

εγώ θα δώσω διέξοδο, έστω και παρά φύση¨.

Στη Σύνοδο της Κορυφής, η Μέρκελ, στις Βρυξέλλες

μόλις τον Τσίπρα αντίκρισε, τις χτύπησαν οι μπιέλες.

Της φέρανε λίγο νερό, τα χείλη της να βρέξει∙

¨μ’ αρέσουν τα σκληρά παιδιά¨ πέταξε στον Αλέξη.

Αυτή η διαπραγμάτευση την έχει εξιτάρει

γι’ αυτό και τόσα νούμερα κάνει στο παλικάρι.

Του λέει: ¨πέρνα μια βραδιά απ’ την καγκελαρία

και θα σου γίνω γέφυρα για νέα συμφωνία¨.

συμπέρασμα

Οπότε το μνη-μόνιο σκίζεται στο κρεβάτι

κι αν μη τι άλλο οι Έλληνες καυχώνται για βαρβάτοι.

Ο κλήρος έπεσε λοιπόν σ’ αυτούς τους δυο λεβέντες∙

¨εμπρός, ορμάτε μάγκες μου χωρίς πολλές κουβέντες,

η κρίση αν δε θέλετε ν’ ανοίξει άλλο ρουθούνι

εσείς πρέπει να παίξετε το ρόλο του Γκουσγκούνη¨.

Βέβαια μπρος στον κατιμά πώς γίνεσαι …¨εισακτέος¨;

Μα υπεράνω η πατρίς, ας όψεται το χρέος.

Για την πατρίδα εθελοντές πήγανε στην Κριμαία

κι άλλοι στην Άπω Ανατολή, στη μακρινή Κορέα.

Ξέρετε τι τραβήξανε σε νάρκες και κανόνια;

Ενώ για σας δυο φερμουάρ είναι στα παντελόνια.

ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΥ ’ΝΑΙ Η ΖΩΗ*

Όμορφη που ’ναι η ζωή γιατί δεν έχει ευθείες

έχει βουνά, έχει γκρεμούς, έχει και παραλίες.

Όμορφη που ’ναι η ζωή, να πλήττεις δε σ’ αφήνει

προτού χορτάσεις τη χαρά πίκρα διπλή σου δίνει.

Όμορφη που ’ναι η ζωή, εκεί που γονατίζεις

σου δίνει χέρι να πιαστείς και πάλι βηματίζεις.

Όμορφη που ’ναι η ζωή μα σαν το κοκκινάδι

λάμπει για λίγο κι ύστερα θαμπώνει ως το βράδυ.

Όμορφη που ’ναι η ζωή, γοργόνα, αμαζόνα

μα να της πάρεις το φιλί θέλει σκληρό αγώνα.

Όμορφη που ’ναι η ζωή αν ξέρεις να τη ζήσεις

μες στης ρουτίνας αν δε θες, το βάλτο, να κολλήσεις.

Όμορφη που ’ναι η ζωή γιατί μπροστά κοιτάει

κι αλίμονό  του όποιος συχνά στο παρελθόν γυρνάει.

Όμορφη που ’ναι η ζωή σαν ρόδο ανθισμένο

θάλλει δροσάτο το πρωί, το βράδυ  μαραμένο.

Όμορφη που ’ναι η ζωή μα η ρημάδα λίγη

σαν πόρνη κι άστατη γυνή που βιάζεται να φύγει.

Όμορφη που ’ναι η ζωή, λίγη πανάθεμά τη

πέφτεις μαζί της αγκαλιά μα το πρωί φευγάτη.

Όμορφη που ’ναι η ζωή, σα θάλασσα γαλάζια

σού δίνεται σου αφήνεται, σου κάνει, όμως, και νάζια.

Όμορφη που ’ναι η ζωή, τρικάταρτο καράβι

που δε λογιάζει κύματα, δεν το κρατάνε οι κάβοι.

Όμορφη που ’ναι η ζωή μα κόλλα της σα στρείδι

για να γουστάρεις το μικρό μα μαγικό ταξίδι.

Όμορφη που ’ναι η ζωή μα ώσπου να πεις κρεμμύδι

η τσάρκα που σου έταξε έχει τελειώσει ήδη.

Όμορφη που ’ναι η ζωή σκερτσόζα και ναζιάρα

απρόβλεπτη, μυστήρια, μπαμπέσα σκανταλιάρα.

REFRAIN
Η ζωή είναι ωραία γιατί φέρνει ανατροπές

με διλλήματα, με ρίσκα και προπάντων με σασπένς.

Η ζωή είναι ωραία με σασπένς και με εκπλήξεις

και το πιο σπουδαίο απ’ όλα με ημερομηνία λήξης.

* Μελοποιήθηκε από τον Θόδωρο Ζουμπούλη για τις ανάγκες της παράστασης που θα πραγματοποιηθεί στις 7 Φεβρουάριο του 2015 στο Πολιτιστικό Κέντρο Ευόσμου στο πλαίσιο της τελετής για την απονομή βραβείων και επαίνων στους διακριθέντες του διαγωνισμού ποίησης και φωτογραφίας με τίτλο ¨όμορφη που ’ναι η ζωή¨

Ο ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΜΠΕΝΙ

Στην πόλη της Θεσσαλονίκης

που ’ταν του Βενιζέλου κάστρο

όταν ανοίξανε οι κάλπες

του Μπένι έσβησε το άστρο,

αφού η Ένωση Κεντρώων

πέρασε το ΠΑΣΟΚ σε ψήφους

κι ο Βενιζέλος τώρα ψάχνει

να λύσει αινίγματα και γρίφους.

¨Μην κλαις¨, του είπαν, ¨που έχεις πάψει

να είσαι εσύ του Κέντρου αφέντης

¨δεν έχασες από όποιον κι όποιον

σε κέρδισε ένας ……..Λεβέντης¨. 

ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΑ ΓΟΝΙΔΙΑ

Για πέντε χρόνια συναπτά η Ελλάδα λοιδορείται

κι ο Έλλην ως απατεών αυτοενοχοποιείται

¨πως φταίνε τα τεμπέλικα γονίδια για την κρίση¨

και δε διαθέτει αντοχές για να ορθοποδήσει.

Έχουνε, όμως νόημα οι ομφαλοσκοπήσεις

κι όλο να ανατρέχουμε στις απαρχές της κρίσης;

Νόημα θα ’χει η ανάλυση, αυτή που θα εντοπίσει

τους λόγους που ανίκανοι μας έχουν κυβερνήσει.

Γιατί η ανάθεση εν λευκώ και η μη συμμετοχή μας

κύριο χαρακτηριστικό ήτανε στη ζωή μας;

Γιατί η Δημοκρατία μας έχει εξασθενήσει;

Αυτά ως αρχή, και έπειτα πρέπει ν’ ακολουθήσει

άμεσα ο εξοστρακισμός του φόβου που ’χει ενσκήψει

μετά από του δέους το σοκ που ’χει ζωές συντρίψει.

Γιατί η ηττοπάθεια, το θολωμένο πνεύμα

και ο κατακερματισμός δε βγάζουν απ’ το τέλμα.

Αυτά είναι τα δεινότερα πλήγματα απ’ την κρίση

στο σώμα το κοινωνικό, και του ’χουν εμποδίσει

το λογισμό και την  ψυχή να ανασυγκροτήσει

ώστε ώριμος πολιτικά μπροστά να προχωρήσει.

……..

Αυτούς τους στίχους έγραψα μέσα στο καλοκαίρι 

στη σκέψη πώς μπορεί ο λαός κάτι να καταφέρει.

Στις εικοσπέντε έδειξε πως θέλει ν’ ανακάμψει

αρκεί μην είν’ μια ντουφεκιά, μία τυχαία λάμψη,

πάλι λευκή επιταγή στο νέο το Μεσσία

και ύστερα στον καναπέ να πέσει σε αφασία.

Μια είναι η προϋπόθεση: οι ενεργοί πολίτες.

Να πάψουμε να είμαστε διαρκώς μετεωρίτες.

Αρχίζουμε από το μηδέν, με βάσεις, όχι χύμα

βαδίζουμε προσεκτικά, με αργό, μα στέρεο βήμα.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ

Λες και το κράταγες κρυφό

λεβέντη Αριστείδη,

έφυγες απροσδόκητα

για το στερνό ταξίδι.

Ο ξαφνικός σου θάνατος

σκόρπισε γύρω θλίψη∙

το ορθό, στητό σου ανάστημα

σε όλους μας θα λείψει.

Ήσουν κολώνα του χωριού

και ριζιμιό λιθάρι

κι εμείς στην οικογένεια

σε είχαμε καμάρι.

Σώφρων, σαν προεστός παλιός

που κράταγε το μέτρο,

μας άφησες βαριά σκιά

και πας στον Άγιο Πέτρο.

Σαν τραγουδούσες κι έψελνες

μας πήγαινες στα ύψη∙

τέτοια φωνή σαν τ’ αηδονιού

θαρρείς δε θα μας λείψει;

Γιατί Αριστείδη βιάστηκες

τώρα να ταξιδέψεις

προτού παντρέψεις τα παιδιά

κι αγγόνια πριν χαϊδέψεις;

Να είναι σκέπασμα ελαφρύ

το χώμα της Μπαμπίνης

όμως, για μας, παντοτινά

στη μνήμη μας θα μείνεις.

Ο ¨ΥΠΕΡΟΧΟΣ¨ ΔΙΑΤΤΟΝΤΑΣ

Σε λέγανε ¨Υπέροχο¨

κι ύφος είχες αγέρωχο

καβάλαγες το άτι σου

το τέσσερα επί τέσσερα

και μες στις πιάτσες γύρναγες

σαν τον Ιούλιο Καίσαρα.

Αμέτρητες οι γκόμενες

πήδαγες και δε χόρταινες

και το θαλάσσιο σκάφος σου

με μηχανή οχτακύλινδρη

που μόστραρε στην πλώρη του

η Αφροδίτη ημίγυμνη.

Θυμάμαι την πισίνα σου

του κάστρου τη βιτρίνα σου

κι εκείνα τα συμπόσια

που ’κανες με τον ¨κύκλο¨ σου

ένα drambuie έπινες

εσύ σε κάθε δείπνο σου.

Πού ’ναι τα μεγαλεία σου,

τα σέα, τα εργαλεία σου;

Σ’ έμαθα στο συσσίτιο

στον Άγιο Θεράποντα

κι ότι από Υπέροχο

τώρα σε λεν  Διάττοντα.

Τώρα σου φταίει το σύστημα

που την περνάς νηστήσιμα

και σφόδρα  ερωτεύτηκες

των φασιστών το μόρφωμα∙

της κοινωνίας, άχρηστε,

της έχεις γίνει φόρτωμα.

Διάττων κι ετερόφωτος

μα είσαι κι αδιόρθωτος∙

δε σε λυπάμαι φίλτατε

μ’ αν σου ’μεινε φιλότιμο

βαλ’ τη θηλιά στο πάτερο

σε υπόγειο κατασκότεινο.