ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ

Τα πάνω κάτω ήρθανε σ’ ετούτο τον αιώνα

γκρεμίζουν ό,τι χτίσαμε μ’ ελπίδα και αγώνα.

Και όσα θεωρούσαμε ως τώρα δεδομένα

σαν τα τσουράπια τα παλιά ξηλώνονται ένα ένα.

Μα ο ανεξέλεγκτος θυμός και η τυφλή η βία

κι ο άκρατος ατομισμός τρέφουν την εξουσία.

Κι αντί να την κλονίσουμε θα βγει ενισχυμένη

θα υποδαυλίζει διχασμούς κι εμείς ξανά χαμένοι.

Κανείς μη μείνει μόνος του, στα μάτια ας κοιταχτούμε

ο ένας για τον άλλονε είν’ ώρα να νοιαστούμε.

Τόσα τραγούδια το ’πανε κι απ’ τους σοφούς τ’ ακούμε

πως μέσα απ’ τις κοινότητες ξανά θ’ αναστηθούμε.

Ούτε σταγόνα αίματος, ούτε ένα κόμπο δάκρυ

το πρώτο βήμα ας κάνουμε και θα βρεθεί η άκρη.

ΤΟ ΚΑΤΩΪ ΤΟΥ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ

Στου Μεταξιού τη γειτονιά απ’ το σταθμό πιο κάτω

καμιά εικοσαριά σκαλιά σε οικοδομής τον πάτο,

υπόγειο, με οικόσημο ένα κλαρί από Δάφνη∙

εκεί πατριώτες γνώρισα που ’ταν αφρός και άχνη.

Έγραψα και παλιότερα για τούτο το κατώι

που αν και κάτω απ’ τη γη κάποτε ρίχνει μπόι.

Μα πριν ακόμα φτιάξει ιστούς της κρίσης η αράχνη

ήδη και στο κατώι αυτό είχε καθίσει πάχνη.

Μα τώρα επιβάλλεται να ξαναρίξει μπόι

σαν αγωγιάτης όρθιος που κάρου σέρνει αγώι,

να βγάλει απ’ το καβούκι τους έξω τους πατριώτες

που η κρίση απομόνωσε μέσα από τις πόρτες.

Να πιούνε τσάι και καφέ από το ίδιο μπρίκι

τη θλίψη ας μην αφήσουνε να πάρει ούτε μια νίκη

και να σταθούν αλληλέγγυα ένας δίπλα στον άλλο

γιατί χειμώνα έχουμε, μπρος μας, βαρύ, μεγάλο.

Μπορεί εκεί μέσα να στηθεί στέκι δημιουργίας

μια έκθεση ζωγραφικής μα και φωτογραφίας∙

κάποιος που έχει στη γραφή ταλέντο και μεράκι

να αναγνώσει μια βραδιά ένα αποσπασματάκι.

Ακόμα και να ακουστούν κάποιου ή κάποιας στίχοι

ή από άλλους η φωνή ή και οργάνων ήχοι,

να γίνονται και σοβαρές κι εύθυμες συζητήσεις

που είναι αντιβιοτικά, χάπια κατά της κρίσης.

Ίσως και κάποιος θίασος μπορεί να ξεπηδήσει∙

στα δύσκολα, στο παρελθόν, το θέατρο είχε ανθίσει.

Και σίγουρα με ρεφενέ και σπιτικούς μεζέδες

είναι εφικτό να στήνονται συλλογικοί μπουφέδες.

Κι όλα υπό του Ξηρόμερου τη σκέψη και τη σκέπη

κι ο Μπούμιστος από ψηλά καμαρωτός να βλέπει.

Πρωτίστως απευθύνομαι σε σένα, φίλε Χρήστο

κι αν είμαι αιθεροβάμονας από τη μνήμη σβήστο.

ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Εκείνοι που συνέταξαν προϋπολογισμούς

τους βγάλαν αναξιόπιστους και ελλειμματικούς.

Ήξεραν ή δεν ήξεραν από λογαριασμούς

πάντως αυτοί ψηφίστηκαν από πολιτικούς,

και βέβαια εκτελέστηκαν από τους υπουργούς∙

κι όμως μας στοχοποίησαν εμάς για συνεργούς.

Αυτοί, οι του εξωτερικού μεγαλοκαταθέτες

μας θέλουν συνκαταχραστές κι ως μόνους οφειλέτες.

Οι ίδιοι παραδέχονται πως το Δημόσιο Χρέος

και το Δημόσιο Έλλειμμα κι ο Δανεισμός βεβαίως,

μειώνουνε την Εθνική ημών Κυριαρχία.

Άρα με πράξεις τους η Ελλάς κατέστη αποικία.

Σε εμπόλεμη κατάσταση θα ήτανε προδότες

σήμερα λίαν επιεικώς οι Εθνικοί Μειοδότες.

Ποιος θα μου δώσει απάντηση σ’ αυτή την απορία;

Δεν πρέπει να παραπεμφθούν για Εσχάτη Προδοσία;

 

Εθνική μειοδοσία
Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (ίδρυμα Τριανταφυλλίδη):
Παροχή ευεργετημάτων σε ξένους εις βάρος των εθνικών συμφερόντων.
Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας (Μπαμπινιώτη):
Η προδοσία εις βάρος της πατρίδας, που εκδηλώνεται με αδικαιολόγητη υποχωρητικότητα προς ζημίαν των εθνικών συμφερόντων κατά της άσκησης της πολιτικής εξουσίας.
Μείζον Ελληνικό Λεξικό (Τεγόπουλου-Φυτράκη):
Η προδοσία της πατρίδας, βλάβη ασυγχώρητη των εθνικών συμφερόντων κατά την άσκηση μια πολιτικής.

ΓΑΜΟΣ EXTRA LARGE

ΓΑΜΟΣ EXTRA LARGE

Μια ντουφεκιά ακούστηκε από την Πιερία

ήταν απ’ τη Λεπτοκαρυά∙ κι αμέσως μια κυρία

σεινάμενη, κουνάμενη, άψογα ενδεδυμένη

κι ως χολυγουντιανή star παρφουμαρισμένη

πήρε τους δρόμους παγανιά και τα μικρά σοκάκια

κρατώντας προσκλητήρια μα και μικρά γλαστράκια.

Καλεί σε γαμοβάφτιση, τα στέφανα η κόρη

και τ’ όνομα στον εγγονό, της κόρης της τ’ αγόρι.

Γάμος σπουδαίος έξτρα λαρτζ, κράτησε μια βδομάδα

τόσο οι γάμοι κράταγαν κάποτε στην Ελλάδα.

Με όλα του τα έθιμα, με τους παλιούς κανόνες

προσαρμοσμένος σε αλλαγές που φέρανε οι αιώνες.

Είχε κρεβάτι και προικιά, μπρατίμισσες μπρατίμια

εδέσματα παράδοσης με ζύμες και προζύμια.

Είχε γυναίκες σύγχρονες και όχι με σιγκούνια

αλλά με εικοσάποντα τρεκλίζοντα τακούνια.

Είχε κρασιά και τσίπουρα και άρτους σε κανίσκι

αλλά και τούρτες σαντιγί και φυσικά ουίσκι.

Κλαρίνο και τετράχορδο μπουζούκι κάναν μίξη

με μια κονσόλα ηλεκτρική και είχαν καταπλήξει.

Απόλυτος συγχρονισμός παρόντος-παρελθόντος

γάμος-γαμάτος-γάμαρος∙ και έτσι ήταν όντως.

Όμως μία παράσταση δε στήνεται άρπα κόλα

χρειάζεται έναν άνθρωπό με πείρα πάνω απ’ όλα.

Χρειάζεται παραγωγό κι άριστο σκηνοθέτη

αλλά και γνώσεις management πρέπει να διαθέτει.

Αλλιώς θα ’ταν ο θίασος ένα μπερδεγουέι

εδώ όμως όλα θύμιζαν σκηνές του Μπροντγουέι.

Πίσω, λοιπόν, απ’ όλα αυτά εκείνη η κυρία∙

θαρρείς κρατά η σκούφια της από αριστοκρατία.

Αυτή η Αυτοκράτειρα –γιατί έτσι ήταν ντυμένη-

μέχρι το τέλος άοκνη, άκρως συντονισμένη

με κάθε λεπτομέρεια τα είχε οργανώσει

σώμα και χρήμα και ψυχή όλα τα έχει δώσει.

Είναι η Πόπη η Χατζή του Σάββα του Ατματζίδη

που όσα για μας είναι βουνό γι’ αυτήν είναι παιχνίδι.

Εύγε σου Πόπη, εσένανε μόνο καλά σου αξίζουν

να ζήσουν, να τους χαίρεσαι, χαρές να σου χαρίζουν.