Η ΦΑΝΟΥΛΑ

Στις εικοσιδυό του Μάρτη

δυο χιλιάδες δεκαέξι

άλλο ένα λαμπρό αστέρι

στον πλανήτη έχει φέξει.

Απ’ το Γιώργο και τη Βίκυ

εγεννήθη μια κορούλα

και ο Βελισσάρης έχει

πλέον μία αδελφούλα.

Μία Κόρη όλο γλύκα

όμορφη σαν τη γιαγιά της

τη Φανή, απ’ την οποία

πήρε και το όνομά της.

Να τους ζήσει, να μας ζήσει

στη ζωή να ευτυχήσει

και απλόχερα αγάπη

στους ανθρώπους να χαρίσει.

ΕΤΩΝ ΤΡΙΑΝΤΑ ΚΑΙ (ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ)

Παιδιά που μεγαλώσανε,

πιάσανε τα τριάντα

που κουβαλούν βιογραφικά

και λάπτοπ μες στην τσάντα.

Τους βλέπω πότε στα Today’ s 

πότε στο Lavativo

νέοι, ωραίοι, άτυχοι

μες στης ζωής το στίβο.

Σκαμπό στο πεζοδρόμιο,

αχνός στο  κυπελάκι

μ’ ένα εβδομηντάλεπτο

αρύ το καφεδάκι.

Εκείνος μάλλον άνεργος,

αυτή κάπου με Ε.Σ.Π.Α.

προνομιούχοι αν καβαλούν

μια γερασμένη βέσπα.

Ζευγάρια αζευγάρωτα,

άστεγος ο δεσμός τους ,

με τι φτερά να φύγουνε

από το πατρικό τους;

Ίσως παλιοί μου μαθητές,

μα τέκνα είναι δικά μας

το κουρασμένο βλέμμα τους

μουντζώνει τη γενιά μας.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ

Πάνε τα χρόνια δυστυχώς

που ’μασταν πεπεισμένοι

εκ βάθρων πως θ’  αλλάζαμε

όλη την οικουμένη.

Τώρα ούτε που σκέφτομαι

τον κόσμο αυτό να σώσω

τον εαυτό μου μοναχά

πασχίζω να διασώσω.

Μη με τυλίξει ο κουρνιαχτός

στη λάσπη μην κυλίσω

κι όση αξιοπρέπεια,

μου ’μεινε, να κρατήσω.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΟΥΣ

Σε μία μέρα έφαγα

όλη τη σύνταξή μου

οκτώ Μαρτίου σήμερα,

γενέθλια γιορτή μου.

Παγκόσμια μέρα γυναικών

που μ’ έχουν Άγιό τους

και η εικόνα μου κοσμεί

το εικονοστάσιό τους.

Κόκκινα τριαντάφυλλα

έστειλα εξακόσια

δύο το ένα, σύνολο

ευρώ χίλια διακόσια.

Δεν ήτο πράξη αγαθή

προστάτου των θηλέων

αλλά υποκινούμενος

εκ σκέψεων λαθραίων.

Γιατί μπορεί να γέρασα

κι εφθάρη η μπογιά μου

όμως, ακόμα διατηρώ

ακμαία την υγειά μου.      

Στις τόσες παραλήπτριες

ελπίζω να ζητήσει

-έστω και μια- ο Άγιος

να εξομολογήσει,

που από μια αμαρτία της

να μου ’ρθει τεθλιμμένη

κι εγώ αμέσως να της πω

σκύψε ευλογημένη.

Δες και την ανάρτηση:

ΑΓΙΟΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΣ 8-3-1953 / 8-3-2015

VAVA-ο Βαβά ήταν Ρωμιός;;;

Μια ιστορία έμμετρη θα σας παρουσιάσω

την αξιοπιστία της, χωρίς, να εξιχνιάσω.

Ίσως ένας ερευνητής, ρεπόρτερ να υπάρξει

πιο άξιος που ενδελεχώς το θέμα αυτό να ψάξει.

Ο Βάβας ο Ευάγγελος από το Γρεβενίτι

απ’ την πατρίδα κάποτε πέταξε σαν σπουργίτι.

Το είκοσι τον βρίσκουμε κάτω στην Μοζαμβίκη

με τις δουλειές του ποδαριού και με το χαμαλίκι.

Ως επιστάτη ύστερα σε μία εταιρία

που εκμεταλλευότανε τεράστια φυτεία.

Το εικοσιδυο γνωρίστηκε μ’ έναν Μικρασιάτη

δυο μετανάστες Έλληνες σε μια γωνιά του χάρτη.

Ήταν ο Γιώργος Φιλιππής που στης σφαγής τη δίνη

με ένα πλοίο ιταλικό το έσκασε απ’ τη Σμύρνη.

Σύντομα αναπτύξανε μια στέρεα φιλία

κι η  μοίρα τους τούς έφερε μέχρι τη Βραζιλία.

Μετά από σκληρή δουλειά και με οικονομίες

κάποια στιγμή ρισκάρισαν, πήραν πρωτοβουλίες.

Βγάλαν δυο Bedford φορτηγά, παίρνοντας κι ένα δάνειο

και από τότε άρχισε το έργο το τιτάνιο.

Τόνους, εκατομμύρια, μετέφεραν ξυλεία

δασών που αποψιλώθηκαν σε μία επαρχία,

εκεί όπου μελλοντικά χτίστηκε η Μπαζίλια

-η νέα η πρωτεύουσα- μακριά από το Ρίο μίλια.

Πήγαν καλά, επεκτάθηκαν σ’ άλλες επιχειρήσεις

σε αποθήκες, μαγαζιά και πλήθος επενδύσεις.

Μα ο Φιλιππής νοστάλγησε κάποτε την Ελλάδα

έφυγε κι άφησε αδερφό και φίλο εκεί το Βάβα.

Ο Βάβας ρίζες άπλωσε με τρίτεκνη οικογένεια

με κύρος και υπόληψη μέσα στην ομογένεια.

Μα ένα τροχαίο άλλαξε το βήμα της ζωής του

όταν επικαθήμενο της επιχείρησής του,

έπεσε σε βαθύ γκρεμό –κι εκείνος επιβαίνων-

μα επέζησε,  ως κι οι γιατροί τον είχαν ξεγραμμένον.

Ο θάνατος με τη ζωή φέραν ισοπαλία,

για ένα χρόνο ολάκερο ήταν σ’ ακινησία

Μία νοσοκόμα στάθηκε φύλακας άγγελός του

μέρα και νύχτα ξάγρυπνη, στον πόνο σύντροφός του.

Κι όταν στα πόδια στάθηκε και βρήκε την υγειά του

την πήρε και την έφερε στην οικογένειά του.

Έκανε τέσσερα παιδιά μ’ εκείνη τη μιγάδα

και πλέον σύνολο επτά, τα τέκνα ήταν του Βάβα.

Σ’ όλα, αρχαιοελληνικά ονόματα είχε δώσει

ως χρέος στην καταγωγή θέλοντας να εκπληρώσει.

Ένα απ’ τη δεύτερη φουρνιά τον είπε Πυθαγόρα,

σπουδαίος ποδοσφαιριστής έγινε μες στη χώρα.

Κι αν στα μητρώα γράφτηκε Edvaldo Jizidio Neto

στο σπίτι Πητ τον έλεγαν, Βαβά όλοι οι άλλοι, σκέτο.

Ήδη απ’ τα δεκαπέντε του το ¨τόπι¨ το κατείχε,

ντεμπούτο το σαραναεννιά κάνει στη Sport Recife.

Έκτοτε άνοιξε φτερά∙ μετά Vasco da Gama,

Atletico, Palmeiras , ήτανε παίκτης θαύμα.

Ακόμα στην America, San Diego Toros,  Neza∙  

κρέμασε τα παπούτσια του, τέλος, στην Portuguesa.

Striker, μέγας sender for∙  στα γήπεδα συνήθως

Peito de Ace τον φώναζαν, θα πει: ¨ατσαλένιο στήθος¨.

Εκεί όμως που διέπρεψε ήταν στη Seleção

με Αμαρίλντο, με Γκιλμάρ, Ντιντί, Πελέ, Ζαγκάλο.

Έπαιξε κι ήταν βασικός στα  Μουντιάλ  τα δύο:

Σουηδία το πενήνταοκτώ, Χιλή το εξηνταδύο.

Χάρις στα γκολ του, κύπελλα πήρε η Βραζιλία

κι έκτοτε στο ποδόσφαιρο κατέχει τα πρωτεία.

Προπονητής σε Cordoba, Al Rayyan και Γρανάδα,

ήταν μέσα στα γήπεδα σαράντα χρόνια αράδα.

Έφυγε εξηνταοκτώ χρονώ το δυο χιλίαδες δύο

πέθανε από εγκεφαλικό σε κλινική του Ρίο.

Αυτή εν ολίγοις του Βαβά είναι η βιογραφία,

από δημοσιεύματα  άντλησα τα στοιχεία.

Όμως για την καταγωγή πηγή μου ήταν μόνη

η γλαφυρή αφήγηση του φίλου μου του Αντώνη,

που έχει μνήμη ισόκυρη  ενός γραπτού  εντύπου

και είναι γιος του Φιλιππή ή αλλιώς Γιώργου Φιλίππου.

Την ιστορία άκουσε απ’  το Βαγγέλη Βάβα

όταν το εβδομήντα αυτός πέρασε απ’ την Ελλάδα.

Στον Εύοσμο ήρθε που ’μενε ο φίλος κι αδερφός του
και στην κουβέντα ανέφερε πως ο Βαβά είναι ο γιος του.

 Στην πρώτη φωτογραφία:          1925 στο Ρίο ντε Τζανέιρο

αριστερά ο Ευάγγελος Βάβας

στη μέση ο Γιώργος Φιλίππου

και δεξιά ο Γιώργος Κορακάκης

HASTA LA VICTORIA SIEMPRE

Ένα φάντασμα πλανιέται

κάτω στην Αμερική

σε Χιλή, Ουρουγουάη

Βολιβία, Αργεντινή.

Κάθε βράδυ η μορφή του

φαίνεται στον ουρανό

μούσι, πούρο κι ο μπερές του

φέρει άστρο λαμπερό.

Άλλοι λένε ότι διαβάζουν

μες στα σύννεφα γραφή:

¨hasta la Victoria siempre¨

ή είναι ελπίδα τους κρυφή;

ΠΟΙΗΣΗ-ΠΟΙΗΜΑ

Άσκηση λογοτεχνική

η ποίηση, το ποίημα

σα να διανύεις χιλιόμετρα

με ένα μόνο βήμα.

Μιας πρότασης το νόημα

με μία λέξη δίνεις

κι ολόκληρη παράγραφο

σε μία φράση κλείνεις.

Όποιος τέτοια εξίσωση

μπορέσει να τη λύσει

με δυο αράδες μοναχά

καρδιές να συγκινήσει,

που δίχως να φορά φτερά

μπορεί και υπερυψούται

τότε τον τίτλο του ποιητή

να φέρει, δικαιούται.

Ο ΚΩΣΤΙΚΑΣ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΟ

Πέντε-έξι χρόνια συναπτά δεινοπαθεί η Ελλάδα

η κρίση την κατάντησε, πλέον, ισχνή αγελάδα.

Η ξενιτιά τα πιο καλά της παίρνει παλικάρια

κι οι δανειστές τα ξεπουλούν σα σκλάβους στα παζάρια.

Ο Κώστας την Παρασκευή φεύγει για Γερμανία

ενώ πρώτα μας έλεγε θα πάει στην Αυστραλία.

Μείναμε την όρεξη γιατί μας είχε τάξει

ότι εκεί θα πήγαινε τα καγκουρό να σφάξει,

κι ως αλληλέγγυος θα ’στελνε σ’ εμάς τα εντόσθιά τους

μα τώρα δε θα λάβουμε ούτε τα κάκαλά τους.

Πάει λοιπόν στο Μόναχο όχι για να μονάσει

αλλά το νήμα της ζωής απ’ την αρχή να πιάσει.

Ο Αντώνης που ’ναι ως γνωστόν μεγάλο πειραχτήρι

του λέει: ¨ Κώστα ώρα καλή μα θέλω ένα χατίρι.

Μη στείλεις, ξάδερφε οπίς ούτε μια σοκολάτα

το ποντιακό φιλότιμο, όμως, για πάντα κράτα.

Εκεί στα ξένα που θα πας το Σόιμπλε να πνίξεις

και άμα σου σηκώνεται τη Μέρκελ να πηδήξεις¨.

ΤΑ ΒΡΑΧΙΟΛΑΚΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ - ΕΝΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

-Κίτρινα αστέρια κάποτε

φορούσαν οι Εβραίοι

και με τα ροζ τα τρίγωνα

στιγμάτιζαν τους gay.

=Καλά αυτά ήταν πατέντες των ναζί

λουκέτο βάλανε σ’ αυτό το μαγαζί.

-Κάποιων τις πόρτες βάφουνε

κόκκινες στην Αγγλία

σε κάποιους περικάρπια

φορούν στην Ουαλία.

=Το κόκκινο είναι χρώμα, πλέον, του συρμού

τα περικάρπια βραχιολάκια τουρισμού.

-Άκουσα απ’ τους Τζιχαντιστές

έφυγαν να γλυτώσουν

πήραν μαζί όσα μπόρεσαν

για να επιβιώσουν.

=Σε νήσους του Αιγαίου κάνανε τουρισμό

φέρουν μαζί τους τιμαλφή κι έχουν ευρώ.

-Γι’ αυτό τους τα κατάσχουνε

λες και τα έχουν κλέψει;

Οι Ευρωπαίοι στο πλιάτσικο

πολύ έχουν προοδέψει.

=Όταν το κλείσαν των ναζί το μαγαζί

άνοιξαν τότε πιο πολλά οι νεοναζί. 

Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΕΙΝΑΙ ΗΛΙΘΙΕ

Κότα που πάει και ξύνεται στης αλεπούς το δόντι

σίγουρα απ’ το σβέρκο της θα λείψουν δέκα πόντοι.

Κι αρνί που μέσα στη φωλιά των λύκων ξεροβήχει

κατά πολύ χειρότερη τον περιμένει τύχη.

Κι εσύ Αλέξη τι ζητάς στη ζούγκλα με τις τίγρεις

που το ανοιχτό πουκάμισο, εκεί θεωρείται ύβρις;

Με παπιγιόν λοβοτομούν, με τη γραβάτα σφάζουν

τ’ αριστερά γονίδια με δεξιά μπολιάζουν.

Δε στο ’παν οι παλιότεροι; Ρώτα τον κυρ Αλέκο (;)

που ’χει την πείρα της ζωής στην τσέπη απ’ το γιλέκο,

ότι το χαρακτήρα τους οι λύκοι δεν αλλάζουν

απλώς σαν πέφτει η τρίχα τους τρίχωμα νέο βάζουν.

Για ρώτα, άλλαξε ποτέ στάση ο χωροφύλαξ;

Είναι παντού και πάντοτε των τοκογλύφων φύλαξ.

Δεν άκουσες την ύαινα; Στο ’πε απ’ το αμαξίδιο

¨η εφαρμογή είναι ηλίθιε¨.  Πώς να αλλάξει το ίδιο;

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΛΙΑ

Στίχοι αφιερωμένοι στο Νίκο Καββαδία.
Γεννήθηκε: 11 Ιανουαρίου 1910
και πέθανε: 10 Φεβρουαρίου 1975.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΛΙΑ

Εξήντα πέντε έφυγες χρονώ

κι άφησες ακυβέρνητο

της ρίμας το καράβι

κι οι μπιτσικόμοι άνεργοι καιρό

καπεταναίοι της ποίησης

γινήκαν σ’ ένα βράδυ.

Σε φράσεις ακατάληπτες, νεκρές

απεγνωσμένα ψάχνοντας

να βρούνε ένα ταίρι

μείναν οι λέξεις μόνες κι ορφανές

αρόδο έξω απ’ το Μαδράς,

το Σφαξ και το Αλγέρι.

Μα έπεσε το πούσι αποβραδίς

του Νότου έδυσε ο Σταυρός

κι η Λι έχει βουρκώσει.

Σε καρτερεί ο μαύρος θερμαστής

ο Γουίλ, με το ’να χέρι του

ψηλά να σε σηκώσει.

Στων πόρτων τα κακόφημα στενά

μάταια σε προσμένουνε

στρωμένα τα σεντόνια

«ο Κόλιας πάει, δε θα ’ρθει ξανά»

στέλνουν τηλεγραφήματα

των πλοίων τα μαρκόνια.

Ποίηματα στο Μαρκόνι τώρα λες

και στον αφέντη Ατσίγγανο

μα και στον Τσε Γκεβάρα

μια και τους «καθωσπρέπει» ποιητές

ο Ποιητής του Ουρανού

τους στέλνει για τσιγάρα.

Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΚΙ Ο ΑΡΑΠΗΣ

Τον ξέρετε όλοι θαρρώ το φίλο το Σωκράτη

έναν δανδή* εκλεκτικό, του sex αριστοκράτη.

Μα όταν κάποιος βρίσκεται σε κάποια ηλικία

από την χρήση την πολλή χαλνούν τα ¨εργαλεία¨.

Προχτές, λοιπόν, ο φίλος μας ήταν στο χειρουργείο

του βάζαν εμφυτεύματα στους όρχεις του τους δύο.

Την ώρα εκείνη μηχανή στην Τσιμισκή ανετράπη

σερνόμενη παρέσυρε και φόνευσε Αράπη.

Καρδιά, συκώτι και νεφρά πάν για μεταμοσχεύσεις

κι ενώ το πέος όδευε προς τις αποχετεύσεις,

¨φέρτε το εδώ¨ είπε ο γιατρός ενόσω χειρουργούσε

και στο Σωκράτη άλλαξε τ’ όργανο που πηδούσε.

Με αλλαγμένα ¨υδραυλικά¨ εξήλθε ο Σωκράτης

και ως προς την επίδοση πλέον σωστός Αράπης.

Κι ενώ πριν την επέμβαση γούσταρε μόνο φούστα

αδιακρίτως φύλου πια επέκτεινε τα γούστα.

Γι’ αυτό κι οι Σαββατιάτικοι οι φίλοι στο Πατάρι

τρέχουνε να προλάβουνε τοίχο και μαξιλάρι.

Και όποιος έρθει αργότερα και κάτσει σε καρέκλα

απ’ το Σωκράτη απόσταση αφήνει τρία μέτρα.

Όμως για να μην έχουμε συνέχεια αυτή την έγνοια

φοράμε πια γαλβανιζέ βρακιά λαμαρινένια.

*Δανδής = άνδρας με επιτηδευμένη κομψότητα στην ενδυμασία

                 και στον τρόπο συμπεριφοράς.

ΤΟ ΡΑΔΙΟ

Ένα κουτί, δύο κουμπιά

μια κάθετη βελόνα

    κι έγινε ο κόσμος γειτονιά

μέσα σ’ έναν αιώνα.

Κλείσε τα μάτια κι άκουσε

στα μεσαία, στα  FM και στα βραχέα

δες με τα μάτια σφαλιστά

τις εικόνες που σου φέρνει μια κεραία.

Το ράδιο, ερτζιανών

κυμάτων, είναι δέκτης

μα ονειρικών και μαγικών

σκέψεων αναφλέκτης.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 16-12-2015

Εμείς που στο σχολείο αυτό

είχαμε υπηρετήσει

και σ’ άλλη φάση είμαστε

τώρα σ’ αυτή τη ζήση,

καλούμε κι όσους είσαστε

στην τάξη ¨εν ενεργεία¨

να κλείσετε για μια βραδιά

λιγάκι τα βιβλία,

για μία συνεδρίαση

όχι βαθμολογίας

φοίτησης και διαγωγής

αλλά οινοποσίας.

Στις δεκαέξι (16) του μηνός

το βράδυ της Τετάρτης

ώρα οκτώ (8). Αχρείαστο

το G.P.S. κι ο χάρτης.

Απ’ τον Αϊ-Γιώργη απέναντι

εκεί στο ¨ΦΡΕΣΚΟ ΨΑΡΙ¨.

Info  (κρατήσεις κ.λ.π.)

θα πάρετε απ’ τον Άρη.

         

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

¨ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ¨  είναι ο τίτλος του υπό έκδοση βιβλίου μου που περιλαμβάνει σε ελεύθερη απόδοση τα επιγράμματα της Παλατινής Ανθολογίας που αναφέρονται σε Εταίρες της αρχαιότητας.
Παραθέτω ένα επίγραμμα του Ασκληπιάδη.

V210   ΑΣΚΛΗΠΙΑΔΟΥ

Μου έγνεψε με το κλαρί και μ’ άρπαξε η Διδύμη

οϊμένανε! Και μ’ έριξε επάνω στο κιλίμι.

Σαν το κεράκι στη φωτιά κι εγώ κοντά της λιώνω

το κάλλος της θαυμάζοντας όταν την ξεγυμνώνω.

Κι αν είναι μαύρη τι μ’ αυτό; Δες κάρβουνα σβησμένα,

μα αν ανάψουν λάμπουνε σα ρόδα ανθισμένα.

Τῷ θαλλῷ Διδύμη μὲ συνήρπασεν· ὤμοι, ἐγὼ δὲ
τήκομαι, ὡς κηρὸς πὰρ πυρί, κάλλος ὁρῶν.
Εἰ δὲ μέλαινα, τὶ τοῦτο; καὶ ἄνθρακες· ἀλλ’ ὅτε
κείνους θάλψωμεν,λάμπουσ’ ὡς ῥόδεαι κάλυκες.

Παρασυρμένος  από αυτή την ¨εταιρική ατμόσφαιρα¨

έγραψα το παρακάτω ποίημα:

ΓΙΑ  ΜΙΑ  ΕΤΑΙΡΑ

Το αντίτιμο ακούμπησα πάνω στο κομοδίνο

και στο βελούδο της κορμί τα ίχνη μου αφήνω.

Βγήκε η αυγή, ντύνομαι αργά, κι ακόμα τη θαυμάζω

σκέφτομαι, υπάρξεις σαν κι αυτή δεν κλείνονται σε βάζο.

Πως είναι αναμάρτητη, του Έρωτα ιέρεια

δώρο στους ευσεβείς θνητούς απ’ τη θεά Κυθέρεια.

Πως τάχτηκε τα μέλη της να αγκαλιάζουν οι άντρες

σαν ακριβές να ψηλαφούν κεχριμπαρένιες χάντρες.

Όχι ξετσίπωτη, θαρρείς φορά παρθένας στέμμα

αφού όταν γυμνώνεται ντύνεται με το βλέμμα.

ΦΙΛΙΑ ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΚΡΑΣΙ

Ήρθε η Χρυσούλα, η Ζακλίν

η Γιάννα κι η Ελπινίκη

και τους περίμενε ζεστός

ένας καφές στο μπρίκι.

Του Μήτσου έλαμψε η ματιά

σαν μια χρυσή ηλιαχτίδα

τα δάκρυά του κύλισαν

μέχρι την Τριχωνίδα.

Κάποτε σπούδασαν μαζί

δημοσιογραφία

και αν στα χρόνια χάθηκαν

κρατά γερά η φιλία.

Φιλία σαν παλιό κρασί

νέκταρ είναι στα χείλη

και για του Μήτσου την καρδιά

τέτοιοι αρμόζουν φίλοι.

Κι εγώ το ’χω καμάρι μου

τιμή μου και σιρίτι

που έχω φίλο της καρδιάς

το Ντόκα το Δημήτρη.