Ο ΧΡΟΝΟΣ

Τη δουλειά του κάνει χρόνος

τρέχει σαν πρωταθλητής

δευτερόλεπτα και ώρες

να ζητά τοις μετρητοίς.

Πώς σου κόλλησε η ιδέα

απ’ το χρόνο να κρυφτείς;

Να ξεφύγεις, ν’ αποδράσεις

ούτε καν να το σκεφτείς.

Πρόστιμο θα σου ζητήσει,

φόρο προκαταβολής

θα σου αφαιρέσει μέτρα

απ’ το νήμα της ζωής.

Άδραξ’ των στιγμών τα δώρα,

διόλου μην αργοπορείς

ό,τι είναι καν’ το τώρα

καν’ το τώρα που μπορείς.

ΤΑ ΞΕΝΑ

Ταξίδεψα πολύ

σαν έρημο πουλί

περπάτησα σοκάκια κι ανηφόρες

ανέβηκα ψηλά

έπεσα χαμηλά

λιακάδες γνώρισα, βροχές και μπόρες.

Μα όπου κι αν γυρνώ

κοιμάμαι και ξυπνώ

με μια εικόνα μέσα μου κι ελπίδα.

Αχ! και να ξαναδώ

γαλάζιο ουρανό

σκληρά βουνά, εσένανε πατρίδα.

Κι αν πάντα με πονάς

και τις πληγές κεντάς

τόσο εγώ παθιάζομαι για σένα

και αν διώχνεις τα παιδιά

να πάνε μακριά

να ξέρεις δεν αντέχονται τα ξένα.

από τη συλλογή: Ωδαί  τοις  ηττημένοις  2010

ΚΟΡΝΕΣ

Στο κέντρο χτες κατέβηκα 

όχι για να ψωνίσω

μα το σφυγμό της αγοράς

ήθελα να μετρήσω..

Λοιπόν, στα καταστήματα

και στις μπουτίκ ιδίως

ο γυναικείος πληθυσμός

εργάζεται κυρίως.

Την πελατεία καλύτερα

αυτές την κουμαντάρουν

μα απ’ τους άντρες πιο πολύ

τις είδα να φουμάρουν.

Κι αφού υπάρχει αναδουλειά

πίσω απ’ τις βιτρίνες

σαν τα φουγάρα ανάβουνε

τα τσιγαράκια εκείνες.

Μα  νόμος για το κάπνισμα

αυτές έπληξε πρώτες

κι έξω απ’ τα καταστήματα

καπνίζουν μπρος στις πόρτες.

Τις πλάτες τους στηρίζουνε

επάνω στο δοκάρι

και λυγισμένο έχουνε

το ένα τους ποδάρι.

Οι σερνικοί που οδηγούν

πατούν συνέχεια κόρνες

λες και περνούν απ’ την οδό

που ’χουν τα ¨σπίτια¨ οι πόρνες.

Από τη συλλογή Σατιρική αδεία 2011

ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΕΙΟ

Στο δρόμο που σε πάει ντουγρού προς την Καμάρα ίσια

στη Δημητρίου Γούναρη πιο πάνω απ’ τα Ιλίσια

στο εκκλησάκι απέναντι προ της  Διαγωνίου

ψάχνω να βρω την πρόσοψη παλιού φωτογραφείου.

Εκεί με το χακί μπερέ βγήκα φωτογραφία

κι ο φωτογράφος έβαλε όλη τη μαεστρία.

Στα εικοστρία χρόνια μου κλεισμένα στην κορνίζα

εστίαζαν τη δέσμη τους τα φώτα απ’ τη μαρκίζα.

Εκεί στη Νύμφη του Βορά, στη μέση της βιτρίνας

εγώ ο οπλίτης χαμουτζής του Νότου, της Αθήνας.

Ένοιωθα υπερηφάνεια, το είχα για καμάρι

κι έστελνα κάθε μου γνωστό μάτι για να με πάρει.

Κοίτα τι μου ’ρθε σήμερα μετά από τόσα χρόνια

και ψάχνω μέσα στ’ άχυρα της Βενετιάς βελόνια.

Το μαγαζάκι άλλαξε ποιός ξέρει πόσες χρήσεις

και στον καθρέφτη ανώφελες τώρα τέτοιες  συγκρίσεις.

ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 3

Φτωχόπαιδο απ’ τον Αλμυρό ήρθε στη Σαλονίκη

Σχολή Υπαξιωματικών, σαρδέλα στο μανίκι.

Η Βιομηχανική,  μετά, η δεύτερη σχολή του

και όταν κάποτε ένιωσε άβολα στη στολή του,

την πέταξε και στης ζωής περπάτησε την πιάτσα

που ευκαιρίες υπόσχεται μα κρύβει και στραπάτσα.

Στη FINA πήγε λογιστής και σ’ άλλες εταιρίες

κι όταν στην πόλη άνθιζαν οι κλωστοϋφαντουργίες,         

μέσα στη Φράγκων άνοιξε μία βιοτεχνία,

στη Σίνδο έστησε μετά μικρή βιομηχανία.

Μα ένας Βαρδάρης σκόρπισε το εργοστάσιό του

και σε μια ώρα αφάνισε ολάκερο το βιος του.

Να τρέχουνε τα δάνεια, χρέη, υπερημερίες

όμως σ’ αυτόν δεν ταίριαζαν κλάψες, μοιρολατρίες.

Ας είχε πέσει απότομα απ’ τον αφρό ως τον πάτο

μάζεψε τα κομμάτια του και δεν το ’βαλε κάτω.

Είχε και οικογένεια, στόματα για να θρέψει˙

σήκωσε τα μανίκια του αμέσως να παλέψει.

Ως άνθρωπος που έφτασε ως του γκρεμού την κόχη

σε οποιαδήποτε δουλειά ποτέ δεν είπε όχι.

Ως λογιστής ή πωλητής, δάσκαλος ή χαμάλης˙

εγώ με ένα μπαγλαμά τον γνώρισα υπό μάλης.

Γεύτηκε απ’ την παλιοζωή πίκρες με το κουτάλι

φίλοι πιστοί ελάχιστοι, το έστριψαν οι άλλοι.

Αγωνιστής, κατόρθωσε πάλι να ορθοποδήσει

μέσα από βάτα αγκαθωτά σαν ρόδο να ανθίσει.

Στα ογδόντα περιουσία του η πείρα αυτής της ζήσης 

ένας Διογένης σύγχρονος, που θα τον συναντήσεις

Βαρδάρι, Ειρήνης, Λαγκαδά γωνία Μοναστηρίου

και στο syllomesour.blogspot.gr του διαδικτύου.

Μαθαίνω απ’ τη σοφία του και φίλο μου τον έχω

μα ως τώρα δεν τον σύστησα, τον λένε:  Γιώργο Στέφο. 

Τον λέγανε γιατί από χτες (14/11) την έκανε κοπάνα

πάει να βρει τη σύζυγο των τέκνων του τη μάνα.

Να ευχηθούμε ελαφρύ χώμα να τον σκεπάσει

μα αν στο Βαρδάρι φτάνουμε ας κάνουμε μια στάση.

Θα ’ναι η καρέκλα του εκεί κάτω απ’ το πλατάνι

εκεί η τραγιάσκα, η μυρωδιά από καπνού χαρμάνι.

Κι αυτός απ’ το αστρολογικό το μεσουράνημά του

θα μας χαρίζει το γλυκό το υπομειδίαμά του.

ΠΟΙΟΣ

Είδα τα μάτια σου κλαμένα,

στο πρόσωπό σου μια σκιά

ποιο σύννεφο έκρυψε τον ήλιο,

του φεγγαριού τη ζωγραφιά;

Τα χείλη ποτισμένα πίκρα,

μια άσπρη τρίχα στα μαλλιά

πες μου της άνοιξης λουλούδι

ποιος σου ’χει πάρει τη μιλιά;

Ποιος δε σεβάστηκε το σώμα,

της Αφροδίτης το κορμί

που γέρνει τώρα σαν το δέντρο

που το χτυπήσαν κεραυνοί;

Μην τρέφεις άλλες αυταπάτες

κι απ’ την αλήθεια μην κρυφτείς

το τζάμι αν σπάσει δεν κολλάει

κι αν προσπαθήσεις θα κοπείς.

η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ του ΟΜΑΡ ΚΑΓΙΑΜ

 Ο Ομάρ Καγιάμ ήταν σπουδαίος επιστήμονας της εποχής του∙ Μαθηματικός, Αστρονόμος και Φιλόσοφος, είχε μελετήσει την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία και πολλοί τον θεωρούν ισάξιο με τον Αβικέννα. Οι μελέτες του για τις παράλληλες ευθείες, για την επίλυση τριτοβάθμιων εξισώσεων και  για τους άρρητους αριθμούς συνέβαλαν σημαντικά στην εξέλιξη των μαθηματικών.

Διετέλεσε διευθυντής Αστεροσκοπείου του Merv και το 1074 ήταν επικεφαλής επιστημονικής ομάδας που μεταρρύθμισε το Μουσουλμανικό Ημερολόγιο υιοθετώντας την αρχή του δίσεκτου έτους. Αξίζει να σημειώσουμε ότι προηγήθηκε από το Γρηγοριανό Ημερολόγιο, το οποίο θεσπίστηκε μετά από πέντε αιώνες στη Δύση.

            Ως τις μέρες μας διασώθηκαν μελέτες του για τη Μεταφυσική, μια πραγματεία για τον Ευκλείδη, το βιβλίο Προβλήματα Αριθμητικής, το βιβλίο Πραγματεία στην Απόδειξη Προβλημάτων Άλγεβρας και ένα βιβλίο μουσικής.

Δεν είναι σίγουρο αν διατύπωσε γραπτώς τις Φιλοσοφικές του απόψεις. Η κοσμοθεωρία και η βιοθεωρία του ανιχνεύονται στο ποιητικό του έργο και συγκεκριμένα σε ποιήματα που αποδίδονται σ’ αυτόν και αντλούνται από χειρόγραφα που άρχισαν να γράφονται ένα αιώνα μετά το θάνατό του.

Το πλήρες όνομά του είναι Γκιγασετήν Αμπτουλφατάχ Ιμπν Ιμπραχήμ Καγιάμ Νισαπουρή. Το προσωνύμιο Καγιάμ, που πρόσθεσε στο όνομά του,  σημαίνει σκηνοποιός το οποίο ήταν το επάγγελμα του πατέρα του. Το Νισαπουρή σηματοδοτεί τον τόπο καταγωγής του, την πόλη Νισαπούρ όπου γεννήθηκε το 1048 μ.Χ. αλλά και θάφτηκε το 1131. Ο τάφος του υπάρχει ακόμη και μάλιστα το 1963 στο χώρο αυτό κατασκευάσθηκε από τον Ιρανό αρχιτέκτονα Χουσάνγκ Σεϊχούν το Μαυσωλείο του, ένα αριστούργημα της Ιρανικής αρχιτεκτονικής, που δέχεται κάθε χρόνο πολλούς επισκέπτες.

Πολυπράγμων, λοιπόν, ο Ομάρ Καγιάμ, διάσημος για το επιστημονικό και ποιητικό έργο του στην Ανατολή. Όμως η φήμη του  και η δόξα του στη Δύση οφείλεται  στα τετράστιχά του, που στα Περσικά ονομάζονται Ρουμπαγιάτ που είναι ο πληθυντικός του ρουμπάι. Ρουμπάι λέγεται το τετράστιχο ποίημα με ολοκληρωμένο νόημα, ένας ποιητικός  επιγραμματικός στοχασμός. Ο πρώτος, ο  δεύτερος και ο τέταρτος στίχος ομοιοκαταληκτούν ενώ ο τρίτος είναι ελεύθερος ή λυτός όπως τον έλεγαν παλαιότερα.

Χίλια με χίλια διακόσια ρουμπαγιάτ αποδίδονται στον Καγιάμ, αλλά οι διάφοροι μελετητές του θεωρούν ότι μόνο το ένα τρίτο από αυτά είναι γνήσια.

Παραπάνω αποδίδω σε δεκαπεντασύλλαβο δύο τετράστιχά του.

ΜΠΗΚΕΣ ΣΤΟ ΜΠΑΝΙΟ

ΜΠΗΚΕΣ  ΣΤΟ  ΜΠΑΝΙΟ

Γύρισες το κλειδί αργά

και μπήκες σαν τον κλέφτη

και μία γρήγορη ματιά

έριξες στον καθρέφτη.

Είδες το θερμοσίφωνο

αν είναι αναμμένο

και το γιακά σου ως τ’ αφτιά

τον είχες σηκωμένο.

Μπήκες στο μπάνιο για να ξεπλύνεις

τα χάδια, τα φιλιά, σημάδια εκείνης.

Γιατί ρε φίλε για μια Μαρία

εγώ να μένω στου λουτρού τα κρύα;

Μέσα απ’ την ντουλάπα μου

πάρε τα λερωμένα

εγώ έχω πάγο στην καρδιά

και χείλια σκουριασμένα.

Μην πεις κουβέντα φίλε μου

φύγε, μη βγάλεις άχνα

δωσ’ τα κλειδιά και άσε με

με ματωμένα σπλάχνα.

από τη συλλογή:  ¨Ωδαί τοις ηττημένοις¨

ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ

Η ΤΕΧΝΗ ΠΗΡΕ Τ’ ΟΠΛΟ ΤΗΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ  ’40

Όταν ο μαύρος φασισμός μάς έστησε το βρόχι

αυτός ο ελεύθερος λαός απάντησε με ΟΧΙ.

Στην Πίνδο επάνω έτρεξε με το τουφέκι η νιότη

κι έπλεκε η μάνα και η αδερφή φανέλα στο στρατιώτη.

Κι όταν μας υποδούλωσαν του ναζισμού οι λύκοι

και την πατρίδα σκέπασε η σκοτεινιά κι η φρίκη,

του Έλληνα το ηθικό στιγμή δε θα λυγίσει

μ’ όλα τα μέσα θ’ αμυνθεί, αντίσταση θ’ αρχίσει.

Η λαϊκή αντίσταση ανάβει το μαγκάλι

εμπνέει τη διανόηση που παίρνει τη σκυτάλη.

Κι η τέχνη σ’ όλες τις μορφές θα θάλλει, θα ανθίσει

στου αγωνιζόμενου λαού το πλάι θα βαδίσει.

Οι στιχουργοί, οι μουσικοί θα γράψουνε τραγούδια

στράτευσης κι όχι μοναχά γι’ αγάπες και λουλούδια.

Πάνω σε φόρμες έτοιμες τα πρώτα βήματά τους

Κι ύστερα τα βιώματα βγαλμένα απ’ την καρδιά τους.

Και η επιθεώρηση βγαίνει μπροστά κι εκείνη

να καταπέσει το ηθικό του κόσμου δεν αφήνει.

Θέατρο και στις γειτονιές απ' τον Βασίλη Ρώτα•

στην κατοχή άναψε ο Κουν της ράμπας του τα φώτα.

Οι ποιητές, οι συγγραφείς τολμούν και γράφουν έργα

και αψηφούν που στης ζωής ακροβατούν τη βέργα.

Του Παλαμά όταν έσβησε της ζήσης του η δάδα

στο φέρετρό του ακούμπησε ολόκληρη η Ελλάδα.

Πολλά αλλά και επίκαιρα τα έργα των ζωγράφων

και βέβαια πήρανε φωτιά οι πένες σκιτσογράφων,

σκίτσο και λόγο ευθύβολο εύστοχα συνδυάζουν

τα γεγονότα εύληπτα με χιούμορ παρουσιάζουν.

Τέχνη κι οι αφίσες που έμπαιναν σε τοίχους, μάντρες, φράχτες

σπουδαίο ρόλο έπαιξαν τότε και οι χαράκτες.

Το σινεμά δε σίγησε και η φωτογραφία

κράτησε εικόνες ζωντανές  κι άφησε ιστορία.

Κι αν βάλαν πλάτη για ισχυρό φρόνημα τότε οι τέχνες

το τότε εξακολουθεί να εμπνέει τους καλλιτέχνες.

Όπως στ’ αγκάθια ρόδα ανθούν και ομορφιά χαρίζουν

σε καταστάσεις έκρυθμες κι οι τέχνες, λένε, ανθίζουν.

Μα αλίμονο, ο πόλεμος άνεργος πια να μείνει

κι η τέχνη να δημιουργεί μονάχα εν ειρήνη.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ  ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ο Πέτρος τη σκαπούλαρε

-είχε που λένε Άγιο-

ας όψεται το αχόρταγο

το πέος του το τράγιο.

Σκεφτείτε αν ο μη γένοιτο

είχε αποδημήσει

η Αθήνα από τις κλαίουσες

χήρες θα ’χε μαυρίσει.

Άλλωστε αυτός δημόσια

το ’χει διακηρύξει

ότι ως τώρα τη μισή

την πόλη έχει πηδήξει.

¨ΕΚΚΡΕΜΕΣ¨

Σ’ ένα ουζερί βραδάκι

η αντροπαρέα εν δράσει,

ώρα αργάμιση, η κουβέντα

στο ζενίθ της είχε φτάσει.

Αναπόφευκτα όπως πάντα

-αν και σώματι απούσα-

μες στις σκέψεις και στα λόγια

η γυνή, εκεί, παρούσα.

Κι “έγραψε” αυτή η ατάκα

που ο Στέλιος είπε αίφνης:

«εκκρεμές είναι η γυναίκα

μεταξύ ζωής και τέχνης». 

Η ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Η ανεργία είναι πληγή

στην Ενωμένη Ευρώπη

από τη βόρεια θάλασσα

μέχρι το Νευροκόπι.

Ιθαγενείς πολιτικοί

και ευρωβουλευτάδες

συσκέπτονται πυρετωδώς

για τους φτωχούς ραγιάδες.

Το πρόβλημα για να λυθεί

προγράμματα εκπονούνται

και λόγοι μεγαλόστομοι

συνέχεια εκφωνούνται.

Θυμάμαι κάποτε ο Μπρέχτ

υπέδειξε τη λύση

που απ’ τα λόγια τα παχιά

είχε πολύ απαυδήσει.

«Αυτή η πληγή κι ο παιδεμός

που ’ναι εν ενεργεία

θα λείψει αν οι δημαγωγοί

μπούνε στην ανεργία».

Από τη συλλογή ¨Πικρές Αλήθειες¨

ΓΚΡΑΔΕΣ ΚΑΙ ΜΠΑΛΑΡΜΑΔΕΣ

Τί είναι αυτό το D.N.A.

που 'χουνε οι Μπαμπινιώτες

άφθονες ορμές βαρβάτες

να ταϊσουν και τις κότες

Τύποι που αφήσαν πίσω

προ πολλού και τα ογδόντα

κάθε μέρα στα ¨ΠΛΑΤΑΝΙΑ¨

ρίχνουνε και μία σπόντα.

Πως δεν έχουν αποκρέψει,

κάποιοι δε που 'χουν χηρέψει

στέλνουνε προξενητάδες

να τους φέρουνε νυφάδες.

Δε γουστάρουν σιτεμένες

θέλουνε μικρές που ¨σέρνουν¨

σαραντάρες, τριαντάρες,

λένε πως τα καταφέρνουν.

Και φωνάζουνε το Σπύρο

να τους απαθανατίσει

στο Μpampini in το blog του

τις φωτό να αναρτήσει.

Ρώτησα έναν μουστάκια

¨φσέκια έχουνε οι γκράδες;¨

μου απαντά: ¨εγώ ανηψιέ μου

ρίχνω φσέκια μπαλαρμάδες*¨.

*μπαλαρμάς: είδος βλήματος το οποίο χρησιμοποιούνταν παλαιότερα και αποτελούνταν από δύο σφαίρες συνδεδεμένες μεταξύ τους με σύρμα (γαλλ. Balle ramee).

UNRRA (μια πραγματική ιστορία)

στον Δημήτρη

Έξω απ’ τον Ιερό Ναό

τα αποφόρια στοίβα

και τα παιδάκια του χωριού

δεν είναι δα και λίγα.

Ρακένδυτα, ξυπόλυτα

κι η μύξα τους χολάτη

και πέραν του Ατλαντικού

οι αποστολείς χορτάτοι.

Μπροστά ο παπάς, ο πρόεδρος

ο ¨τοπικός παράγων¨

και μια κυρία εξ Αθηνών

των Γιάνκηδων μεσάζων.

Η προσευχή, λύση ζυγών

κι απλώνονται χεράκια

σε υπερμεγέθη νούμερα

λιπόσαρκα κορμάκια.

Μόνο ένας δεκάχρονος

ρούπι δεν το κουνάει

κι ας έχει ντρίλι κόσκινο

παπούτσι που γελάει.

Εμπρός στο δούρειο πειρασμό

αλλού το βλέμμα στρέφει

με το κεφάλι του ψηλά

στο σπίτι επιστρέφει.

ΑΥΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Λένε στις κότες κόκορας

ένας μες στο κοτέτσι

μα έλα που τα πράγματα

δεν είναι πάντα έτσι.

Αν δείτε το Συμβούλιο

του εν Ξηρομέρω Δήμου

τότε θα συμφωνήσετε

αγαπητοί, μαζί μου.

Ξηρομερίτες πετεινοί

σχεδόν μια τριαντάδα

στέκονται όλοι προσοχή

μπροστά σε μια πουλάδα.

Όμορφη και δυναμική

σαν πέρδικα γραμμένη·

δήλωσε για ανατροπές

είναι αποφασισμένη.

Ελπίζω απ' τις κουτσουλιές

το Δήμο να σαρώσει

και στα κοκόρια θηλυκιά

να τους δανείσει γνώση.

ΘΕΛΕΙ Ο ......... ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙ

¨Αφού η τάξη του Θεού κι η φύση τα ’χει φέρει

-έξω απ’ τα τείχη των αστών-  να ζεις στο Περιστέρι 
       

το μέλλον σου είναι, φίλε μου, προδιαγεγραμμένο

γι’ αυτό τον πήχη της ζωής να ’χεις χαμηλωμένο.

                                                    

Μέχρι τεχνίτης ασανσέρ ή ψυκτικός θα φτάσεις

ίσως και πτυχιούχος για ηλεκτροεγκαταστάσεις.

Ως γιος εργάτη κι εγγονός κάποιου που ’βοσκε γίδια

πρόοδος είναι η πρόσβαση μέχρι τα κατσαβίδια .

Δεν έχεις σχέση με αυτόν που μένει στην Εκάλη 
διότι, παλικάρι μου, σε τάξη ανήκει άλλη.

Εκείνος στο εξωτερικό θα πάει να φοιτήσει 
και θα 'ρθει για πρωθυπουργός ψήφο να σου ζητήσει.¨

Αυτά περίπου ειπώθηκαν προχθές από τον Κούλη

¨θέλει ο σαύλος να κρυφτεί μα ο πισινός νταούλι¨.

ΒΙΟΡΕΥΣΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΑΘΙΑ

Γέμισε η Ευρώπη απόβλητα, τόνους με κατακάθια

μύρια βυτία με ρευστά στο σώμα της αγκάθια.

Ψάχνει για τριτοκοσμικούς  χώρους να τα ¨παρκάρει¨

κι ύστερα απ’ την καύση τους ενέργεια να πάρει.

Και αν δυσεύρετα είν’ αυτά τα μέρη στην Ευρώπη

για να πειστούν οι ευάλωτοι πολλοί υπάρχουν τρόποι.

Όλο και κάπου υπάρχουνε πρόθυμοι οσφυοκάμπτες

και όντως στο Ξηρόμερο  βρεθήκανε  πελάτες.

Κάποιοι που αξίες και αρχές έχουν απεμπολήσει

και δεν ενδιαφέρονται ο τόπος αν βρομίσει.

Στα μουλωχτά μεθόδευσαν να έρθουν τα φουγάρα

κι όταν αποκαλύφτηκαν το κάνανε γαργάρα.

Παλιά οι παλιοί θα κρύβονταν με την ουρά στα σκέλη 

σήμερα φαύλοι απόγονοι το πνίγουν το κουνέλι.

Έχουνε γίνει λάστιχο πλέον οι συνειδήσεις 

αφού με πενηντάευρο πηγαίνεις να ψηφίσεις.

Τέτοιοι θα σπεύσουν προφανώς παίρνοντας το μπαξίσι

να στέρξουν η ολοπράσινη η φύση να μαυρίσει.

Αξίζει, όμως, έναντι ύποπτων συμφερόντων

για το ρεγάλο, τα όβολα, εντόπιων ¨παραγόντων¨

ή των φτωχών και αφελών τα κερασμένα ούζα

να γίνει το Ξηρόμερο  δυστοπική χαβούζα;

Υ. Γ.

Μα βλέπω η αφύπνιση σιγά-σιγά αρχίζει 
και το περιβαλλοντικό στήνεται μετερίζι.

Βλέποντας ότι έφτασε ο κόμπος ως το χτένι

ν’ αντισταθούνε στη βρομιά είναι αποφασισμένοι.

Τη  ρυπογόνο ¨ανάπτυξη¨ δε θέλουν στην πατρίδα 

νέα στον τόπο προσδοκούν ν’ ανοίξουνε σελίδα.

Ευνοϊκή –λόγω εκλογών- τώρα είν’  η συγκυρία

αίσιο τέλος να  ’χει αυτή η ¨δύσοσμη¨ ιστορία.

Κι ακόμα πράξη ας γενεί  αυτό που λεν στα λόγια

στην κάλπη να μαυρίσουνε όσους είναι λαμόγια.