Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ- η ντροπή μας

Φεύγει ένας ντελιβεράς για την παραγγελία,

με GPS το μαγαζί ελέγχει την πορεία.

 

Ξέρει εν κινήσει αν βρίσκεται, αν έχει σταματήσει

αν πήγε στον προορισμό ή αν έχει αργήσει.

 

Σε μια οθόνη φωτεινή αναβοσβήνει στίγμα

η εφαρμογή τη διαδρομή δείχνει με νι και σίγμα.

Φεύγει το τρένο απ’ το σταθμό, πάει για Σαλονίκη

και ο σταθμάρχης στη φωτιά βάζει καφέ στο μπρίκι,

 

για να διαβάσει στον ντελβέ αν ο συρμός θα φτάσει

ή κάπου ενδιάμεσα το τρένο θα χαλάσει.

 

Μια καφετζού στη Λάρισα είπε ¨φωτιά θα πάρει,

ίσως αφού πρωτύτερα μετωπικά τρακάρει¨.

 

Μα ήταν ήδη μακριά η αμαξοστοιχία

στον Μαμωνά και στον Μολώχ τόσες ψυχές θυσία.

 

Από καιρό φαινότανε πως πάει εκεί το πράγμα

ότι αργά ή γρήγορα θα φτάναμε στο δράμα.

 

Τάχα μου εξυγιάνανε του ΟΣΕ τις αμαρτίες

κι ανάλαβαν ιδιωτικές ¨αγνές¨ πρωτοβουλίες.

 

Και κάθε τόσο χάλαγαν τα ¨σύγχρονα¨ τα τρένα

πότε από φώτα έμεναν και πότε από τα φρένα.

 

Οι υποδομές ανασφαλείς, επισκευές φτιασίδια 

και  μ’ ελλιπές προσωπικό ανασφαλή ταξίδια.

 

Αθήνα-Συμπρωτεύουσα τάχα τρεισήμισι ώρες 

καθυστερήσεις θύμιζαν του τρίτου κόσμου χώρες.

 

Λέω, σαν δεν ντρεπόμαστε μες στον αιώνα ετούτο

φεύγουν ζωές  αυξάνοντας των ¨άριστων¨ τον πλούτο.

 

Αυτή είναι η ανάπτυξη που τάζουν οι ταγοί μας

φτηνοδουλειές, κέρδη πολλά∙ ντροπή, λοιπόν, ντροπή μας.

 

Υ.Γ

Μέσα σ’ αυτό το μακελειό της ματωμένης Τρίτης

κι ένας δικός μας άνθρωπος, εκεί ήταν ο Δημήτρης.

 

Απ’ τη Μπαμπίνη και αυτός αλλά και ανιψιός μου,

σαν σκέφτομαι τα νιάτα του φουντώνει ο θυμός μου.

 

Ήταν ο μηχανοδηγός στην μια αμαξοστοιχία

κι έφυγε πάνω στον ανθό, στην τρίτη δεκαετία.

 

Το αίμα του, τού Πηνειού κοκκίνησε την κοίτη.

Να σε σκεπάσει πούπουλο, χώμα ελαφρύ, Δημήτρη.