ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

 

Γιορτάδες  μέρες  ήρθανε, ανοίχτε  τσι  αγκαλιές σας.

Το είχα διαβάσει στο διαδίκτυο και μου είχε αρέσει πολύ.

Με αυτόν τον ποιητικό τρόπο καλούσε πέρυσι τέτοιες μέρες ο Πολιτιστικός Σύλλογος ¨Μανώλιες¨ τους  Ζακυνθινούς αλλά και τους επισκέπτες του νησιού στις εκδηλώσεις του.

Μέσα σε ένα χρόνο έχουμε ολική ανατροπή. Από το δια ζώσης στο κατά μόνας και στο μακρόθεν. Από τη χαρούμενη διάθεση στη μελαγχολία. Από τις ζεστές αγκαλιές στα ψυχρά μηνύματα.

 Όμως, παρά την απομόνωση και την ¨αφωνία¨ οι καλλιτέχνες έχουν την ανάγκη να εκφραστούν και οι παρακάτω στίχοι γράφτηκαν για τη θεατρική και κινηματογραφική ομάδα του Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου και αποτέλεσαν το σενάριο για το ομώνυμο ταινιάκι(clickfilm ή filmaway με φρασεολογία πανδημίας) με  σκηνοθέτιδα τη Ρίτσα Γεωργιάδου που είναι και η ψυχή της ομάδας.

Φίλοι μου, έχουμε καιρό δια ζώσης να τα πούμε

με mail και με sms μόνο επικοινωνούμε.

Το κατά μόνας ποτέ ξανά.

 

Κοντεύουνε Χριστούγεννα κι ο χρόνος να γυρίσει

κι αυτός ο κορονοϊός  δε λέει να μας αφήσει.

Τέτοιες γιορτάδες ποτέ ξανά.

 

Εντάξει σπίτι μείναμε, κρατήσαμε αποστάσεις

και παραμείναμε ασφαλείς μα σου ’ρχεται να σκάσεις.

Να μη μας τύχει ποτέ ξανά.

 

Μάσκες διπλές φορέσαμε, νάιλον προσωπίδες

τα χέρια απ’ τ’ αντισηπτικά γεμίσανε φολίδες.

Αυτή η εικόνα ποτέ ξανά.

 

Οξύμετρα αγοράσαμε, φιάλες με οξυγόνο

και έχουμε για συντροφιά τον εαυτό μας μόνο.

Άσχημες σκέψεις ποτέ ξανά.

 

Κάνουμε τηλεκπαίδευση και τηλεδιασκέψεις

μ’ αντί ν’ ανοίξει το μυαλό το τρώνε μαύρες σκέψεις.

Αυτό το μαύρο ποτέ ξανά.

 

Πόρτες μ’ αμπάρες σφαλιστές, άυλες οι αγκαλιές μας

βαριά συρματοπλέγματα ζώνουνε τις ψυχές μας.

Κλειστές οι πόρτες ποτέ ξανά.

 

Πολλοί από μας νοσήσανε, ήταν δοκιμασία

κάποιοι δικούς μας χάσαμε μέσα στην πανδημία.

Τέτοιες αρρώστιες ποτέ ξανά.

 

Ο φόβος κυριάρχησε και η αμφιβολία

αν δούμε φίλους και γνωστούς στρίβουμε στη γωνία.

Καχυποψία ποτέ ξανά.

 

Βιοτεχνίες κλείνουνε, οι άνεργοι αυγαταίνουν

οι σχέσεις οι εργασιακές σε συμπληγάδες μπαίνουν.

Σε ανεργία ποτέ ξανά.

 

Τα εμπορικά βιώνουνε  διάρκειας κεσάτια

αφού οι πελάτες βλέπουνε απ’ έξω την πραμάτεια.

Τα στόρια κάτω ποτέ ξανά.

 

Κλειστά τα μπαρ, τα ουζερί, μπιστρό και ταβερνεία

τα θέατρα, τα σινεμά, τα βιβλιοπωλεία.

Χωρίς τα στέκια ποτέ ξανά.

 

Δημιουργοί και δίπλα τους της τέχνης οι υπηρέτες

φιμώθηκαν, στραγγίξανε γίναν χρεοφειλέτες.

Άφωνη η τέχνη ποτέ ξανά.

 

Σενάρια μείναν στα χαρτιά και ρόλοι μοιρασμένοι

και δίχως φώτα οι προβολείς θαρρείς είναι θλιμμένοι.

Σβησμένη η ράμπα ποτέ ξανά.

 

Σκουριάζουν τα μικρόφωνα, ηχεία και κονσόλες

το παλκοσένικο διψά να το χαϊδέψουν σόλες.

Βουβά ηχεία ποτέ ξανά.

 

Μα αλίμονο αν η καταχνιά μας πάρει από κάτω

αν δούμε το ποτήρι αλλιώς είναι μισογεμάτο.

Πικρό ποτήρι ποτέ ξανά.

 

Τα όνειρα δε σβήσανε στη χόβολη λουφάζουν

τη στάχτη άμα σκαλίσουμε σπίθες ξανά θα βγάζουν.

Όνειρα γκρίζα ποτέ ξανά.

 

Δείτε, σκίζει το σύννεφο μία χλωμή ηλιαχτίδα

αγάντα και θα’ ρθει το φως, στο φως μας πάει η ελπίδα.

Χαμένη ελπίδα ποτέ ξανά.

 

Θα το περάσουμε κι αυτό και θα ξαναβρεθούμε

και τα κομμάτια που έσπασαν στη θέση τους θα μπούνε.

Εγκλωβισμένοι ποτέ ξανά.

 

Με άλλα μάτια τη ζωή τότε θα ξαναδούμε

θα πιούμε, θα χορέψουμε, και θα αγκαλιαστούμε.

Σε καραντίνα ποτέ ξανά.

 

Θα ’μαστε, όμως, πιο σοφοί, πιο υποψιασμένοι

για μια ζωή περίπλοκη παγκοσμιοποιημένη.

Πνεύμα σε νάρκη ποτέ ξανά.

 

Θα ανεβούμε στη σκηνή, θ’ ανοίξει η αυλαία

όνειρα θα πραγματωθούν που τώρα είναι λαθραία.

Κλειστή αυλαία ποτέ ξανά.

 

Τους θεατές κατάματα πάλι θα ξαναδούμε

και στα χειροκροτήματα βαθιά θα υποκλιθούμε.

Άδεια πλατεία ποτέ ξανά.

 

Θα ’μαστε εδώ, θα ’μαστε εκεί και όπου μας γουστάρει

γιατί μέρες καλύτερες θα ’ρθουνε που να πάρει.

Σε πανδημία ποτέ ξανά.

 

Καλά Χριστούγεννα, Καλή Χρονιά

Απαισιόδοξοι ποτέ ξανά.

Δεκέμβριος  2020

 

Η Θεατρική Ομάδα Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου σας εύχεται από ψυχής "Καλά Χριστούγεννα & Καλή Χρονιά" με τον δικό της τρόπο, σε μια προσπάθεια να ξορκίσει τα δεινά της πανδημίας που μας πλήγωσαν όλους.

Ευχαριστούμε θερμά τον φίλο και συνεργάτη Άρη Μπιτσώρη, για τους μοναδικούς στίχους του Ποιήματος "Ποτέ Ξανά". Ένα ποίημα που πρόσφερε - για μας - κίνητρο δημιουργίας για ακόμη μια φορά.