ΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΕΙΔΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ

 

Χτες στον ύπνο μου, όλη νύχτα, όνειρο με απασχολούσε

μια δεκαετία και βάλε πίσω με στριφογυρνούσε.

 

Συζητούσα με το Χρήστο που προσφάτως έχει φύγει

-πώς περάσανε τρεις μήνες από το στερνό ταξίδι;-

 

Στο υπόγειο της Δάφνης κάτω στο Μεταξουργείο

μπρος στον υπολογιστή του, στο θεόστενο γραφείο.

 

Κι ήρθανε κι άλλες εικόνες -χρόνια μ’ όραμα, ωραία-

τότε ήταν που 'χα γράψει ¨στα υπόγεια είναι η θέα¨.

 

Και κατέβηκαν τη σκάλα οι Ξηρομερίτες φίλοι

ήρθε ο Άγγελος κι ο Μπάμπης με χαμόγελο στα χείλη.

 

Ήρθε ο Γιώργος με το Σπύρο, ήρθε ο Τσέλιος κι ο Βαγγέλης

να και του Αϊτού η παρέα και ο Λάκιας∙  κι ο Κουβέλης.

 

Παραγγείλαμε καφέδες, ύστερα ήρθαν οι πίτσες

λέγαμε για εφημερίδες, για βιβλία και αφίσες.

 

Για εκδηλώσεις στην Αθήνα αφενός και αφετέρου

-μόνιμη έγνοια μας- οι δράσεις στα χωριά του Ξηρομέρου.

 

Τ' όνειρο άλλαξε πλάνο, ήρθε η κρίση κι η μιζέρια

κι απ' τη θέα του υπογείου χάθηκαν όλα τ' αστέρια.

 

Σβήστηκε η εστία, κρίμα, ξετυλίχτηκε το νήμα

αντιστράφηκε το κλίμα κι ο πολιτισμός το θύμα.

 

Ξύπνησα μέσα στο γκρίζο κι έχω στο λαιμό μια πέτρα

μέτρησα, έχουμε απόντες που ξαπλώσαν στα δυο μέτρα.

 

Και εμείς ωσεί παρόντες, στο κενό χωρίς πυξίδα

σε ξεθωριασμένη εικόνα η μικρή μας η πατρίδα.

 

Τα χωριά μας μαραζώνουν με γιαγιάδες και παππούδες

και σε λίγο στις πλατείες θα συχνάζουν αλεπούδες.

 

Στο μπαλκόνι αποκλεισμένος, ο καφές πικρός, καπνίζω

διυλίζω τ' όνειρό μου, γράφω στίχους και δακρύζω.