ΟΙ ΛΙΑΠΗΔΕΣ

Φίλοι, απορώ που έγινε τόσος μεγάλος ντόρος

ο Λιάπης από πάντοτε ήτο αμακαδόρος.

Ακόμα απ’ την εποχή που τόσο δα ήταν σπόρος

κι ως έφηβος ένας λαπάς, λελές, λιμοκοντόρος.

Ζητούσε απ’ τους συμμαθητές να γλύψει γλειφιτζούρια

και στους προσκόπους έπινε από αλλονών παγούρια.

Ο δακτυλοδεικτούμενος, των αγοριών ο βλάκας

και τα κορίτσια έλεγαν πως ήτανε μαλάκας.

Η σκούφια του όμως κρατά απ’ τους Καραμανλήδες

που είναι το μιλέτι τους μεγάλοι μπαταχτσήδες.

Στην Πρώτη οι παππούδες του είχανε τόση αναίδεια

που στο μπακάλη απλήρωτα άφησαν βερεσέδια.

Οι θείοι του λαμβάνανε επίδομα ανεργίας

παρόλο που οικονομικά χαίραν άκρας υγείας.

Και για το τέλος άφησα και τον εθνάρχη θείο∙

αν πας στην πόλη των Σερρών, στου ΚΤΕΛ το πρακτορείο,

απέναντί του ακριβώς είναι ένα μαγειρείο.

Όταν πολιτευότανε πριν πάρει υπουργείο,

έτρωγε εκεί και κέρναγε κι έλεγε: ¨φίλε  γράψτα

και στο γελαδοκούρεμα θα ξηγηθώ στην πάστρα.

Ακόμα ακαθάριστο στέκεται το τεφτέρι∙

πώς να μη γίνει, το λοιπόν, ο ανιψιός  ξεφτέρι;

Ιδού ποιοι πάνε στη Βουλή εκ της δικής μας ψήφου

και κάποτε τυλίγονται με την αχλύ του μύθου.

Και όσο θα γινόμαστε σε εκείνους δεκανίκι

τις ρίζες τους θ’ απλώνουνε των Λιάπηδων οι ¨οίκοι¨.

Μια παροιμία από παλιά κρατάω στο μανίκι:

¨όσο θα υπάρχουν πρόβατα θα υπάρχουνε και λύκοι¨.