Έπαιζε η ορχήστρα τις ¨ΝΤΑΛΙΚΕΣ¨
φίλων καλών παραγγελιά
μα ήταν άλλες οι συνθήκες
κι ο νους μου πήγε στα παλιά.
Λες κι είχα πάνω μου βαρίδια
έμεινα ακίνητος, σκυφτός∙
μες στου καπνού τα δαχτυλίδια
ήρθες σαν τότε γελαστός.
Ήταν δικό σου το τραγούδι
ήταν δικιά σου ζεϊμπεκιά,
άνθιζε η πίστα σα λουλούδι
στην κάθε σου γυροβολιά.
Τώρα με φώτα νυσταγμένα
στη λεωφόρο τ’ ουρανού
και με νταλίκα δίχως φρένα
περνάς βολίδα απ’ το νου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου