Το τρένο εξεκίνησε
την Τρίτη τρεις και κάτι
όμως δεν πήρε εμένανε
μαζί του επιβάτη.
Μια ίωση εμπύρετη
μου έστησε καρτέρι
κι έτσι τα εισιτήρια
μου μείνανε στο χέρι.
Κρατούσα την εισήγηση
στην τσέπη απ’ το γιλέκο
κι η υπόσχεση μετέωρη
που ’δωσα στον Αλέκο.
Αλέκο ότι θα ’μαι απών
-και μόνο αυτή η σκέψη-
τον πυρετό ανέβασε,
στην κλίνη έχω ρέψει.
Πάντως εγώ στο πόδι μου
στέλνω την Αμαλία
και θα διαβάσει αντί εμού
αυτή, την ομιλία.
Θα ’μαι εκεί, μα νοερά,
λόγω ανωτέρας βίας
και επιτυχία εύχομαι
εκ βάθους της καρδίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου