Σ’ Αθήνα και Θεσσαλονίκη
αυτές της μέρες τριγυρνώ
με τρόλεϊ, με λεωφορεία
με τραμ, με τρένο και μετρό.
Πλευρίζω νεαρών παρέες
κάθομαι δίπλα, δε μιλώ
στήνω αυτί και τις κουβέντες
στο νου μου μαγνητοφωνώ.
Όλοι μιλάνε γι’ αποδράσεις
-όχι ταξίδια αναψυχής-
για δρόμους που δεν επιστρέφουν
και μ’ ένα πλάκωμα ψυχής.
Και βλαστημάνε την πατρίδα
που φέρθηκε σαν μητριά
τόσες σπουδές, τόσες ελπίδες
κι αυτή τους στέλνει μακριά.
Ρίχνω στο πάτωμα το βλέμμα
νιώθω ένα αίσθημα ντροπής
ξάγρυπνο με κρατούν τις νύχτες
κάτι εφιάλτες ενοχής.
Γιατί κι εγώ είμαι οικοδόμος
-κι όλη η δική μου η γενιά-
που έχτισε πάνω στην άμμο
κάλπικων ιδεών γιαπιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου