Τους παρακάτω στίχους αφιερώνω στο Βασίλη Πανάκια
Τα άγουρα τα χρόνια μου
τα ’ζησα στη Μπαμπίνη
και τα παιδιά μ' αγκάλιασαν,
ένα μ’ αυτά είχα γίνει.
Τι κι αν εκύλησε ο καιρός
κι οι κρόταφοι είναι γκρίζοι,
συχνά στην αθωότητα
η μνήμη μου γυρίζει.
Σαν πλησιάζει Πασχαλιά
σκέψη δεν έχω άλλη
βοτάνι Αϊβάρβαρο
να μάσω απ’ την Κράλη.
Να ιδώ τον Επιτάφιο
κορίτσια να στολίζουν
τα μάγουλά μου σαν παιδί
ξανά να κοκκινίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου