ΤΟ ΚΟΛΑΡΟ

Παρασκευή πρωί-πρωί
φόρεσα το κολάρο
που από καιρό ένας γιατρός
μου σύστησε να πάρω.

Η σύνευνος μού πρόσφερε
ένα ζεστό φλαμούρι
και το θερμόμετρο έβαλα
λες κι ήταν γλειφιτζούρι.

Είπα: ¨υγρασία, η βροχή
και τα πενήντα φεύγα
κάναν το σπαθωτό κορμί
σαν λυγισμένη βέργα¨.

Περαστικά, μου ευχήθηκαν
πεθερικά, γειτόνοι
κι εγώ να κάνω μορφασμούς
ότι με ζώνουν πόνοι.

Συμπάσχαν οι συνάδελφοι
και οι συναδέλφισσές μου
γονείς αλλά και μαθητές
και οι μαθήτριές μου.

Πού να ’ξεραν οι αφελείς
ποια είναι η αιτία
γι’ αυτό το στραβολαίμιασμα
χτες βράδυ στην πλατεία.

Περνούσε δίπλα μια ¨θεά¨
με ένα super mini
και ένα στήθος σφριγηλό
που ’φερνε σκοτοδίνη.

Αυθόρμητα από θαυμασμό
γύρισα το κεφάλι
κι έμεινε εκείνο αγύριστο
κι εγώ σε μαύρο χάλι.

Το πέσιμο ή το χέ - - μο
φοβόμουνα ως τώρα
γιατί της ηλικίας μου
λένε πως είναι «δώρα».

Κι ενώ από κείνα πρόσεχα
μην πέσω στο κρεβάτι
δε φανταζόμουν πως ζημιά
θα πάθω απ’ το «μάτι».
Άρης 13-2-2010