ΚΑΠΟΥ ΜΙΑ ΒΟΜΒΑ ΣΚΑΕΙ

Βρόμικη η πολιτική από τη γέννησή της

πόρνη μα με βαρύμισθο το αειθαλές κορμί της.

Της εξουσίας εραστές στα σκέλια της ερίζουν

τα εσώρουχά της τ’ άπλυτα σημαίες ανεμίζουν.

Μα απ’ τη στιγμή που οι ¨Αγορές¨ γίναν προαγωγοί της

και υποκοσμικά καρτέλ ορίζουν την τιμή της,

η άσκηση πολιτικής γίνεται ¨παρά φύσει¨

η χαλκευμένη είδηση έχει κυριαρχήσει.

Σε οθόνες  αποχαύνωσης  αυγά φιδιών τσουγκρίζουν,

πορνοβοσκοί αχυράνθρωπους για ηγέτες προορίζουν. 

Χάθηκε κάθε πρόσχημα ορίων μα και όρων

μ’ ασέλγειες παρακρατικών κι ορδές προβοκατόρων.

Πατριδοκάπηλοι έμμισθοι  κρατούνε τα ηνία

και παραπίσω οι νονοί της νύχτας  σε εφεδρεία.

Κι αν δουν πως κάποιο σχέδιο κάπως δεν ¨περπατάει¨

μαύρα, βαθιά μεσάνυχτα  κάπου μια βόμβα σκάει.

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ

Ευχάριστη η έκπληξη που βίωσα χτες βράδυ

ενώ μες στο ψιλόβροχο βάδιζα στο σκοτάδι.

Από το ¨Μεζεδόκηπο¨ με κάλεσαν σειρήνες

πίσω απ’ τα τζάμια άνθισε ένα μπουκέτο μνήμες.

Παιδιά δεκατριάχρονα κι εγώ ήμουν τριαντάρης

μα ο χρόνος ο πρωταθλητής τρέχει σαν κατοστάρης,

αφού έχω τώρα προ πολλού περάσει τα εξήντα

κι εκείνα είναι δυο σκαλιά πριν από τα πενήντα.

Αγαπημένοι μαθητές, φουρνιά ευλογημένη

στις θύμησές μου πάντοτε θέση έχει κλεισμένη.

Μπήκα ως ¨συνομήλικος¨ πλέον μες στην παρέα

μέσα σε μια αγκαλιά ζεστή, σε ατμόσφαιρα ωραία.

Και θυμηθήκαμε ξανά τ’ αθώα χρόνια εκείνα

γέλια, τραγούδια και χορός, πρόσωπα άσπρα κρίνα.

Σβήσαμε το διάστημα που ’χει μεσολαβήσει

και πνίξαμε μες στο πιοτό την ψυχοβγάλτα κρίση.

Ξαγρύπνησα ως το πρωί  απ’ τη συγκίνησή μου

μια ευτυχισμένη πρόσθεσα σελίδα στη ζωή μου.

Εύχομαι υγεία, προκοπή σ’ αυτούς και στα παιδιά τους

κι η νιότη να ’ναι άσβεστη πάντοτε στην καρδιά τους.

ΟΥ ΓΑΡ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΟΝΟΝ

Κάποτε τον ονόμασα Άγιο Βαλεντίνο 

κι έγραψα πως για πάρτη του πολλές ήπιαν κινίνο.

Έκτοτε ο συνάδελφος και φίλος μας ο Ντίνος

¨την είδε¨ τζόβενο, τεκνό και εραστής Λατίνος.

Με ντύσιμο νεανικό συχνάζει στα μπαράκια

selfies βγάζει μεσάνυχτα με νέα κοριτσάκια,

προσέχει τη διατροφή, γυμνάζεται επιμόνως

με βάρη και με τρέξιμο• μα αμείλικτος ο χρόνος

του υπενθυμίζει τακτικά με πόνους και με θλάσεις

ότι για τους μεσήλικες ήπιες πρέπουν δράσεις.

Αυτός, όμως, δεν άκουσε τις προειδοποιήσεις,

τους νόμους και κανονισμούς αγνόησε της φύσης.

Και έπαθε μια σοβαρή ζημιά στο γόνατό του

κι έμαθα ότι κάμφθηκε τώρα το ηθικό του.

Λέει στο γιατρό ¨δε νοιάζομαι για γόνατα και ισχία

φοβάμαι το …..επίμαχο μην πάθει αφλογιστία¨.

Ο ΝΤΕΜΗΣ

Μέχρι προσφάτως ήμασταν

δυο άγνωστοι, δυο ξένοι

μα σαν να ήξερα καλά

από παλιά τον Ντέμη.

Ίσως μια νύχτα που ήθελε

να σβήσει ένα κόμμα

να πήρε από μένανε

του μολυβιού τη γόμα.

Μάλλον θα μου διόρθωσε

το ήτα μ’ ένα γιώτα•

φάντασμα και βρικόλακας

ταιριάξανε στα χνώτα.

Δεν είναι ο Ντέμης ποιητής

με το λευκό κολάρο,

τραβά σε τόπο άνυδρο

της ποίησης το κάρο.

Βλέμμα αιχμηρό, βουβός θυμός

πίκρα που ξεχειλίζει

στίχος  μεστός με νόημα

που κόκαλα τσακίζει.

Τις λέξεις πλένει απ’ τη σκουριά

τη γάνα και τη σκόνη

σ’ αμόνι αρχαίο τις περνά

κι ύστερα τις καρφώνει.

Δίχως φρου-φρου κι αρώματα

δίχως εφέ και κόλπα•

μα κι αν ματώνει ο ποιητής

δεν παρατά τα όπλα.

ΘΕΛΗΜΑ ΚΥΡΙΟΥ;

Ήτανε στους Βαλκανικούς

ο πάππος μου φαντάρος

στη χλαίνη ψείρες άπειρες

πρόσθεταν κι άλλο βάρος.

Εκεί σε μια ανάπαυλα

μιας μάχης του μετώπου

ιερείς να ψάλλουν τους νεκρούς

έφτασαν επιτόπου.

Με ράσο ο εξαρχικός

με ράσο κι ο δικός μας.

Σκέφτηκε ο αγράμματος παππούς

¨κοινός είναι ο Θεός μας;

Ίδιες ευχές σαν ευλογούν

τα όπλα του θανάτου

και καμαρώνει ο καθείς

με τα παράσημά του¨.

Μου  ’πε ο παππούς: ¨βρε εγγονέ

του Πανεπιστημίου,

το Θέλημα εκτελούσανε

-κι ο δυο τους- του Κυρίου;¨.

ΡΙΑΛΙΤΙ

Ριάλιτι επιβίωσης

στο ένα το κανάλι

στο δεύτερο οι μάστερ σεφ

βράζουνε στο τσουκάλι.

Στο τρίτο μια εκπομπή

για ελληνικά ταλέντα 

στο άλλο, για τα ριάλιτι

αυτά, στήνουν κουβέντα.

Στο πέμπτο διαγκωνίζονται

και τα Νεχτ Τοπ Μοντέλα,

δε σταματάει αυτή η δουλειά

πάει σχοινί κορδέλα.

Στα πάνελ είρωνες κριτές

χειρίζονται τα πιόνια

άλλωστε αξιοπρέπεια

είχαν ποτέ τα ψώνια;

Ο θεατής στον καναπέ

ενώ τους επικρίνει

στους μετρητές της θέασης

και άλλους πόντους δίνει.

Αφότου ασπαστήκαμε

το δόγμα ¨δε με νοιάζει¨

το ριάλιτι έγινε θεσμός

και άτι που καλπάζει.

Κυρίευσε το facebook  

το instagram, τον τύπο

χώθηκε μέσα στα καφέ

στη γειτονιά, στον κήπο.

Τι κι αν με το τηλεκοντρόλ

μαυρίζεις την οθόνη,

βγαίνεις και αναπνέεις παντού

την πνιγηρή του σκόνη.

ΕΥΓΕ ΓΑΜΠΡΕ

Σε παλαιό στιχούργημα, με αίσθημα ευθύνης

απέδωσα τα εύσημα σε νύφες της Μπαμπίνης.

Για τους γαμπρούς δεν έγραψα, είναι εύκολο το θέμα-

τους παρασέρνει τους πολλούς των γυναικών το ρέμα.

Μπήκανε, κάποιοι, σώγαμπροι, πήραν και πανωπροίκι

κι ακόμα φτιάχνουνε καφέ στης πεθεράς το μπρίκι.

Απ’ δικούς μας τους γαμπρούς, ένας τους ξεχωρίζει

χαλάλι που του ρίξανε στο γάμο τόσο ρύζι.

Μιλώ για τον εξ Αττικής και βέρο Αρβανίτη

που αγόρασε οικόπεδο και έχτισε και σπίτι.

Σπίτι όχι αδιάφορο, αλλά με χαρακτήρα

έχει άποψη ο άνθρωπος και διαθέτει πείρα.

Ίσως να πουν κακεντρεχείς: ¨δεν κρύβεται το χρήμα¨

και άλλοι το διέθεσαν μα δεν αφήσαν στίγμα.

Όμως ετούτος ο γαμπρός δε στέκει στο εγώ του

νοιάζεται και για το χωριό και θέλει το καλό του.

Ξεπέρασε όλους τους γαμπρούς μα και πολλούς ακόμα

που στου χωριού μπουσούλισαν –μικρά μωρά- το χώμα.

θα αποκαλύψω το όνομα, κι ας μην το επιτρέπει

με την ευχή ¨να ’σαι καλά, εύγε Θανάση Στέρπη¨.

Η ΑΣΧΗΜΟΥΛΑ

Μια ασχημούλα στάθηκε

μπροστά από τη στάση

τη λεωφόρο απέναντι

ήθελε να περάσει.

Ο δρόμος πολυσύχναστος

κανείς δεν σταματούσε

εκείνη είχε απελπιστεί

σχεδόν εκλιπαρούσε.

Αν ήταν καμιά καλλονή  

θα φρέναραν και τρένα•

κι ο κλήρος της ευγένειας

μου έλαχε εμένα.

Σταμάτησα καταμεσής

της έκανα σινιάλο

διάβηκε, και μου χάρισε

χαμόγελο μεγάλο.

Νόμισα ότι πέρασε

εμπρός μου μία άλλη

πού  πήγε η ασχήμια της

πού βρέθηκαν τα κάλλη;

Η πράξη μου ασήμαντη

μα αφορμή είχε γίνει

έστω για δευτερόλεπτα

εκείνη να ομορφύνει.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΙΔΟΥΝ

Κοντά ένα αιώνα πριν αυτή η ιστορία,

στην Κούβα  το ’24 βγήκε η φωτογραφία.

Ο γιος από τη μακρινή και τροπική Αβάνα

ποζάρει και ταχυδρομεί στην πονεμένη μάνα.

Και πιθανόν με δανεικά ρούχα, καπέλο, ύφος•

το αμερικάνικο όνειρο αληθινό ή μύθος;

Σημειώνει δε με έμφαση στην κάρτα που ’χε στείλει:

¨για να με ιδούν, μανούλα μου, οι συγγενείς και οι φίλοι¨.

Ο ΟΡΝΙΘΩΝΑΣ ΤΟΥ ΜΠΙΛΗ

Διαβάσατε στο internet

αγαπητοί μου φίλοι

πως ψόφησε ο πετεινός

του ορνιθοτρόφου Μπίλη;

Οι κότες κακαρίζουνε

πένθιμα οι κακομοίρες:

¨πού πας βαρβάτε κόκορα

και μας αφήνεις χήρες,

ποιος θ’ ανεβαίνει με ορμές

επάνω στα φτερά μας

και ποιος θα γονιμοποιεί

τα εκλεκτά αυγά μας;

Ο Μπίλης φέτος άτυχος,

 κοτόπουλα είχε τόσα•

ψοφήσαν κάμποσα, μαζί  

κι η πιο καλή του η κλώσα.

Ο ίδιος, τότε, έκατσε

και κλώσησε τ’ αυγά της

και σαν παιδιά του νοιάζεται

τα ορφανά πουλιά της.

Ο Μπίλης, που είναι φλύαρος,

έπαθε μουγκαμάρα

κι απ’ το πρωί με μια φωτιά

φουμάρει τα τσιγάρα.

Πήγα να τον συλλυπηθώ

-ήταν στον ορνιθώνα-

μπαίνω στο βάθος, κοίταξα

και έμεινα κολόνα.

Κάτω το παντελόνι του,

λουσμένος στον ιδρώτα,

κοκόριζε ενώ ήτανε

καβάλα σε μια κότα.

ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ 2

Τώρα που τη χωνέψαμε

μάγκες, την προβατίνα

και μπήκαμε στα Ι.Χ.

να πάμε στην Αθήνα,

τώρα που τελειώσανε

όλα τα πανηγύρια

και τα χωριά αδειάσανε

από τα μουσαφίρια,

στους δρόμους, πίσω, αφήσαμε

κουρέλια, πατσαβούρες,

σέρνονται αφτιασίδωτες

των αοιδών οι μούρες.

Και φέτος είχαμε, λοιπόν,

μία από τα ίδια

πάλι διπλό ήρθε το ματς

πολιτισμός-σκουπίδια.

ΜΕΛΙ ΟΧΡΙΔΑΣ

Απ’ της Οχρίδας τα βουνά είκοσι οκάδες μέλι

εφοδιάστηκαν εχθές του γκρουπ αυτού τα μέλη.

Κερήθρες αναμίχτηκαν με εκλεκτά καρύδια

και ύστερα αρχίσανε της κλίνης τα παιχνίδια.

Δε μ’ άφησαν να κοιμηθώ τα πέριξ μου δωμάτια

τρίζανε τα πατώματα, στέναζαν τα κρεβάτια.

Γέμισαν οι διάδρομοι απ’ τους πνιχτούς τους ήχους

για κάθε βόλι που ’πεφτε χτυπάγανε τους τοίχους.

Ακούω απ’ την απέναντι του δωματίου πόρτα:

¨αχ τι μου κάνες μάνα μου έλα από πάνω πρώτα¨.

Μία Βεροιώτισσα πιο κει: ¨άντρα μου βάλε χάντρα

μέλι δεν ήτανε αυτό αλλά ανθέων βιάγκρα¨.

Δίπλα μια Θεσσαλονικιά: ¨μπράβο, πασά μου, μπράβο

το μέλι το Οχριδιανό σε έχει κάνει ταύρο¨.

Κάποιον π’  αναρωτιότανε: ¨δικό μου αυτό το πράμα

Όσιε Ναούμ το μέλι σου το έκανε το θαύμα¨.

Θα πείτε ¨εσύ τι έφτιαχνες, το έκανες το άλμα;¨

αφήστε με, και της πληγής μην ξύνετε το τραύμα.

Ενώ οι άλλοι υψώνανε του έρωτα τα ξίφη

η σαύρα μου απ’ τη νάρκη της ουδόλως εδονήθη.

Δίπλα το υποτιμητικό της γυναικός μου βλέμμα,

καλύτερα ας με πάταγε του ελέφαντα το πέλμα.

Κι ο λόγος της σαν κεραυνός: ¨βρε τι αφηρημάδα

αντί για μέλι ψώνισες, άχρηστε, μαρμελάδα;¨.

Έτσι αντί για μια βραδιά να γίνω παλικάρι

όλη τη νύχτα κράταγα στους άλλους το φανάρι.

ΕΛΛΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ

Στα γήπεδα άναρθρα η Ελλάς κραυγάζει

στα ριάλιτι αβέρτα κάνει χάζι,

στη Eurovision με sms ψηφίζει

μ’ αν θ’ ακριβύνει το ψωμί δεν την αγγίζει,

λέει: ¨δεν πειράζει τρώω παντεσπάνι

η σκέψη η πολλή καλό δεν κάνει».

Μέσα στο internet  Ελλάδα πλοηγείσαι

όμως στα face news πατρίδα μου αρκείσαι.

Το Viber το έχεις ψωμοτύρι

μα για κουτσομπολιό και μπανιστήρι.

Πίνεις ψηφιακά στο facebook καφεδάκια

και τη ζωή σου την κρεμάς στα μανταλάκια.

Για τους προγόνους σου όλο κομπάζεις

ένα βιβλίο όμως δε διαβάζεις.

Δε συζητάς στα καφενεία μα μαλώνεις

ζητάς το ίσιο που η ίδια το στραβώνεις.

Κι ύστερα τους πολιτικούς τους βρίζεις

μα είσαι φτυστή μ’ εκείνους που ψηφίζεις.

Σαν πλοίο μεσοπέλαγα χωρίς κατάρτι

Ελλάδα απορώ πώς βρίσκεσαι στο χάρτη.

Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ

  

Στον ένα ώμο ένα μπογαλάκι

στο στήθος της σφιχτά ένα μωρό

ο άντρας της θαμμένος στο χαντάκι

οι οβίδες γύρω έστησαν χορό.

Μέσα από μέρη δύσβατα πορεία

διαταγές στυγνών διακινητών

μεσάνυχτα σε μία παραλία

κι απέναντι τα φώτα των νησιών.

Σε βάρκα πλαστική πολλοί νομάτοι

ιδρώτας, δυσωδία, αχ και βαχ

με δάκρυα π’ αρμύρισε τ’ αλάτι

εκκλήσεις στο Θεό ή στον Αλλάχ.

Ύστερα κύματα φουρτουνιασμένα

παλεύουν σώματα με το νερό

κι η μάνα να φωνάζει απεγνωσμένα:

¨εμένα αφήστε, σώστε το μωρό¨.

Χωρίς ταυτότητα, θαμπή αχτίδα

μες στα ψυχρά hotspot της προσφυγιάς

χωρίς διεύθυνση, χωρίς πατρίδα

φλύαρες μέρες, νύχτες μοναξιάς.

Μ’ απ’ του μικρού μωρού της την ανάσα

παίρνει κουράγιο, δύναμη πολύ

κι αν η ζωή σ’ εκείνη έπαιξε φάρσα

πρέπει να δώσει ελπίδα στο παιδί.

DRONE

Δε φτάνανε οι μυστικές -και μη- υπηρεσίες

που φακελώνουν άτομα, ομάδες, κοινωνίες.

Δε φτάνει τα προσωπικά -κάποτε- δεδομένα

που οι εταιρίες τα 'χουνε ψηφιοποιημένα.

Τώρα που 'ναι φτηνό το drone λες κι είναι ξυπνητήρι

το αγοράζει ο καθείς και κάνει μπανιστήρι.

Εκπέμπει στο διαδίκτυο και όποιον πάρει η μπόρα

βγάζει, ανυποψίαστων, τα άπλυτα στη φόρα.

Προχτές που ήμουν καθ' οδόν -πριν το χωριό αντικρίσω-

η ανάγκη μου υπαγόρευσε κάπου να σταματήσω.

Κάτω από μια βελανιδιά στάθηκα προς νερού μου

μα ένα drone κατέγραψε την όψη του φαλλού μου.

Ύστερα στο mpampini in κοινή έγινε θέα

και έπειτα στο facebook απλώθηκε μοιραία.

Δε λέω, δέχτηκα πολλά αιτήματα φιλίας

από κυρίες, ειδικά, μεσαίας ηλικίας.

Όμως, με ποιο δικαίωμα δείχνουν τ' απόκρυφά μου,

να τρέμω μήπως ανοιχτό μείνει το φερμουάρ μου;

ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΕΛΦΙ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Μια σέλφι θέλησα να βγω πάνω σε μία σκάλα

και να τη στείλω ύστερα σε μια κοκκινομάλλα.

Μα φύσηξε ένας βοριάς ύπουλος και ζηλιάρης

κι η σκάλα πήγε απ' τη μια κι από την άλλη ο Άρης.

Μου 'ρθε σε δευτερόλεπτα ο ουρανός σφοντύλι,

συνήλθα, βλέπω δεξιά μια σιδερένια στήλη

κι αριστερά μου ένα τρανό και ριζιμιό λιθάρι

ενώ ήμουν ανάσκελα πάνω σ' ένα δοκάρι.

Σε άσχημη κατάσταση η μία μου η πλάτη

κι έπειτα οι ορθοπεδικοί με κάνανε πελάτη.

Το χέρι το αριστερό σε νάρθηκα κουρνιάζει,

απέφυγα το κάταγμα και λέω: ¨δεν πειράζει¨.

Στην ατυχία τυχερός -το θαύμα του Λαζάρου-

που απ' τα δόντια μ' άρπαξε του φθονερού του χάρου.

Δεν είπα στη γυναίκα μου το αίτιο της πτώσης

θα μου 'λεγε: ¨αδιόρθωτε, πορνόγερε μη σώσεις¨.

Μα έχω και τους φίλους μου, συνέχεια με τσιγκλάνε:

¨οι γέροι από χέσιμο ή πέσιμο θα πάνε¨.

Γελάω, κι αφού το δεξί κουνάω μ' ευκολία

με το μεσαίο δάχτυλο κάνω χειρονομία.

Ο ΤΑΥΡΟΜΑΧΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ

Κατά τη διάρκεια της μελέτης μου για το έργο του Λόρκα κάπου διάβασα ότι ο αδικοχαμένος ταυρομάχος και διανοούμενος Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας (Ignacio Sanchez Mejias 1891-1934), o ευαίσθητος  ποιητής, γοητευμένος με τις παραδόσεις του τόπου του έλεγε:  ¨Σ’ αυτή τη χώρα οι ποιητές κοσκινίζουν το θάνατο επί αιώνες¨.

Στον ποιητή Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας αφιερώνω τους παρακάτω στίχους:

Ο  ΘΑΝΑΤΟΣ  ΤΟΥ  ΤΑΥΡΟΜΑΧΟΥ

Λένε ότι οι τσιγγάνοι κάτω στην Ανδαλουσία

πως στη μυρωδιά θανάτου έχουν μια ευαισθησία.

Πως μια μέρα προτού έρθει με το σκούρο φόρεμά του

τον οσμίζονται, εκείνοι, από την αποφορά του.

Λένε ότ’ είδαν τα σημάδια -τα αόρατα γραμμένα-

πως ο μαύρος καβαλάρης θα καλπάσει στην αρένα.

Αν είναι έτσι έπεσαν διάνα και μακάρι να ’ταν ψέμα

ο Ιγνάθιο στην άμμο μέσα σε μια λίμνη αίμα.

Κι είχε πει: -τι ειρωνεία!- της καριέρας τελευταία

θα ’δινε ταυρομαχία, κι όμως στάθηκε μοιραία.

Ένα κέρατο μπηγμένο στο μηρό του απ’ τον ταύρο

και τον αυγουστιάτικο ήλιο σκέπασε ένα νέφος μαύρο.

ΚΟΣΚΙΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ  ΘΑΝΑΤΟ

Ο ταυρομάχος ποιητής

ξανά τον κίνδυνο αψήφησε

και στα σαράντα τρία του

τον ταύρο μες στα μάτια αντίκρισε.

Ήτανε πέντε ακριβώς

όταν ο Ιγνάθιο ξαπλώθηκε

στην άμμο, και μες στο μηρό

το κέρατο βαθιά καρφώθηκε.

Το θάνατο και τη ζωή

στην Ισπανία τα ’χουν δίπορτο

και είχε πει ο Ιγνάθιο

σε χρόνο εντελώς ανύποπτο:

¨Σ’ αυτή τη χώρα οι ποιητές

τηρούν κανόνα απαράβατο

-επί αιώνες,  συνεχώς-

να κοσκινίζουνε το θάνατο¨.