ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ ΣΤΙΧΟΣ - ΕΜΜΕΤΡΩΣ ΠΛΗΝ ΣΑΦΩΣ

 ΟΙ ΔΕΚΑ ΧΗΡΕΣ από το βιβλίο: ΑΚΑΘΙΣΤΟΣ  ΣΤΙΧΟΣ

Είδα στο ύπνο μου εχτές την ώρα τη στερνή μου∙

πως με πηγαίναν τέσσερις και πίσω η πομπή μου.

Στην πρώτη πρώτη τη γραμμή οι μαυροφόρες δέκα

κι οι άλλοι λέγαν ¨ποια απ’ αυτές του Άρη είναι γυναίκα;¨.

Όλες τους ολοφύρονταν, τα στήθια τους χτυπούσαν

¨πού πήγες παλικάρι μου;¨ για μένανε ρωτούσαν.

Μα όταν έγνεψε ο παπάς να ρίξει η χήρα χώμα

με δέκα χούφτες ράντισαν το άψυχό μου σώμα.

Η είδηση σαν αστραπή στη χώρα έφερε γύρες:

¨πέθανε ένας Χριστιανός και κλαίνε δέκα χήρες¨.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ: Αστακός 2/8/2021 ΕΜΜΕΤΡΩΣ πλην ΣΑΦΩΣ

 

ΧΙΟΥΜΟΡ  και  ΣΑΤΙΡΑ

Το χιούμορ και η σάτιρα

δίδυμα είναι αδέρφια

σχολιάζουν, κάνουν κριτική,

χαλνούν ή φτιάχνουν κέφια.

Καυτό πιπέρι η σάτιρα

είναι στην εξουσία,

συστατικό απαραίτητο

για τη δημοκρατία.

Στο χιούμορ δε, όποιος γύρισε

ασύστολα την πλάτη

είναι σα να μη γεύτηκε

στο φαγητό το αλάτι.

ΕΜΜΕΤΡΩΣ .......... ....ΠΛΗΝ ΣΑΦΩΣ...... Δευτέρα 2 Αυγούστου στον Αστακό

 

Τι είναι λοιπόν η ποίηση

ποιος είναι ο ορισμός της

ποιος ξέρει την απάντηση

ποιος ο σοφός και γνώστης;

Λες να ’ναι ο προφορικός

λόγος συμπυκνωμένος,

μήπως ο αφαιρετικός

και καμουφλαρισμένος;

Είναι ιδέες ασύμπτωτες

εντός σύμμετρου λόγου

ή η ακατάληπτη γραφή

ασυναρτησιολόγου;

Ποιος είναι τάχα ποιητής;

Ποιεί ή προσποιείται;

Το ακανθώδες αίνιγμα

καλείστε να το βρείτε.

…...................................

Ευθύβολοι και άμεσοι

θα πρέπει να ’ναι οι στίχοι

ή σαν σιβυλλικοί χρησμοί

και της Πυθίας γρίφοι;

...........................................

Θαρρώ η φράση η γνωστή

αν τον χαρακτηρίζει:

«τι εννοεί ο ποιητής;»

Ε! τότε βράσε ρύζι.

Το σκούπρο, από τον Γ. Παληγεώργο

ΝΕΑ ΗΘΗ

 

Οι μουσουλμάνοι κράταγαν ως τώρα τα ηνία

πολλές γυναίκες είχανε κάτω απ' την μαντανία.

Προσφάτως το προβάδισμα πήραν οι Ευρωπαίοι

με δύναμη οικονομική και εύρωστα τα πέη.

Της μόδας πλέον έγινε μαζί με τη συμβία

-στις Κάτω Χώρες- να 'χουνε στο σπίτι κι άλλη μία.

Όταν η μια τη βάρδια της θα κάνει στην κουζίνα

θα παίζει η άλλη κι ο πασάς στην κλίνη ¨κολιτσίνα¨.

Τώρα που στο Ξηρόμερο ήρθε από τα βόρεια

κάποιος με δύο αγκαζέ, τα ντόπια τα κοκόρια

ζηλέψανε και θέλουνε ν' ανοίξουνε χαρέμια

καβαλαραίοι που να κρατούν δύο φοράδων γκέμια.

Στο Δραγαμέστο φερειπείν έχω ένα κολλητάρι

μου λέει: ¨έλα να σου πω αγαπητέ μου Άρη

αφού το μπεζερίσαμε το νούμερο το δύο

καιρός να δοκιμάσουμε κι εδώ αυτό το τρίο¨.

ΦΕΡΕΔΩΡΟΙ ΔΑΝΑΟΙ - περιβαλλοντικά μονόπρακτα

 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις  ΤΑΔΕ  ΕΦΗ 

εξώφυλλο Χριστόδουλος Κουβέλης

Εδώ που ωρίμαζαν σταφύλια στα αμπέλια

μπαξέδες κάρπιζαν, περβόλια και σπαρτά

τώρα υψώνεται ένα δάσος με βαρέλια

συρματοπλέγματα τριγύρω αγκαθωτά.

αποσπάσματα από το πρώτο μονόπρακτο

ΑΝΔΡΑΣ:

Άνοιξε το παράθυρο, βλέπω έχει ήλιο έξω.

ΓΥΝΑΙΚΑ:

Εγώ αυτή τη μυρωδιά πώς θέλεις να αντέξω;

Πριν λίγο πάλι έβαλα στη μύτη το οξυγόνο,

πάμε να φύγουμε από δω, αυτό σου λέω μόνο.

ΑΝΔΡΑΣ:

Πάλι τη μπόχα αμόλησαν αυτοί οι αφορεσμένοι;

Σε αερίων θάλαμο λες κι είμαστε κλεισμένοι.

Να, κοίτα τα φουγάρα τους τα καλοταϊσμένα

κι οι φλόγες τους υψώνονται σα φίδια λυσσασμένα.

ΓΥΝΑΙΚΑ:

Μικρό κορίτσι ήμουνα, εξήντα χρόνια πίσω

είχαμε ωραία ατμόσφαιρα, αέρα πελαγίσιο.

Εκεί που τώρα ορθώνονται αυτές οι καμινάδες

ήτανε αμπέλια και σπαρτά, δέντρα, περικοκλάδες.

Σπιτάκια ανάρια ανάμεσα και ζώα που βοσκούσαν

κι εδώ στις φτωχογειτονιές πρόσφυγες που γλεντούσαν.

Φωτογραφίες, κοίτα εδώ, κιθάρες, μπαγλαμάδες

τα Σάββατα, τις Κυριακές, αργίες και γιορτάδες.

Κοίτα εδώ Πρωτομαγιά και Καθαρή Δευτέρα

εκεί που είν’ οι δεξαμενές, λιγάκι παραπέρα.

Αχ! Τώρα τι θυμήθηκα σε μια μουριά από κάτω

πήρα το πρώτο, πρώτο μου, φιλί από το Στράτο.

Ήμουνα δεκατέσσερα, έφευγε αυτός φαντάρος,

τι με κοιτάς καχύποπτα, δεν του ’δωσα άλλο θάρρος.

Στη Σουηδία πέθανε που πήγε μετανάστης

σ’ ένα εργοστάσιο χαρτιού μες στο βυθό της λάσπης.

ΑΝΔΡΑΣ:

Αμάν μ’ αυτό το χούι σου πάντα να ξεστρατίζεις

μιλάμε για το σήμερα κι εσύ πίσω γυρίζεις.

ΓΥΝΑΙΚΑ:

Ναι έχεις δίκιο βασικά, μα σήμερα είσαι λάθος

η ρύπανση έχει παρελθόν κι εγώ πάω σε βάθος.

Πρωτοχρονιά ανήμερα, θαρρώ το εξήντα δύο

κοπή της βασιλόπιτας σε κόμματος γραφείο.

Με πήγε ο πατέρας μου, σημαία και λαμπιόνια

το κρύο ήταν δυνατό κι είχε ο Χορτιάτης χιόνια.

Επί της Πέτρου Λεβαντή, για δες τι μου’ ρθε τώρα

είχα πετύχει το φλουρί, μου έδωσαν και δώρα.

Δώδεκα ήμουν, άκουσα έξι άντρες να μιλάνε

¨σε δυο χρόνια το πολύ μπουλτόζες ξεκινάνε¨.

.................................................................

..........................................................

ΑΝΔΡΑΣ:

Τσουβάλια τα δολάρια έγραφε η εφημερίδα

ότι ο Τομ Πάππας έρχεται για μπίζνες στην πατρίδα.

Ήτανε αναγκαστικές οι απαλλοτριώσεις

στα Διαβατά αντιστάθηκαν, κάνανε συγκεντρώσεις.

Αστυφιλία σε έξαρση, μεγάλη ανεργία

και κύμα μετανάστευσης, ιδίως για Γερμανία,

οπότε ήταν χλιαρές τότε οι αντιδράσεις∙

έτσι περνούσαν και περνούν οι αποικιοσυμβάσεις.

Εγώ δε ήμουν τότε εδώ, ταξίδευα στα πλοία

τα άκουσα απ’ τους παλιούς μέσα στα καφενεία.

ΓΥΝΑΙΚΑ:

Κάνανε ότι θέλανε, δεν παίρνανε από λόγια

μα κι από ποιους, απ’ τους γιες μεν ή από τα λαμόγια;

Εδώ τους βόλευε γιατί κοντά είναι το λιμάνι

φτηνή η γη, επίπεδη, χτιζόταν μάνι-μάνι.

Κι έτσι κατσικωθήκανε δίπλα από την πόλη

και έκτοτε τη ρύπανση φορέσαμε βραχιόλι.

...................................................

Και να τα διυλιστήρια και να η αμμωνία

ΕΣΣΟ, ΕΘΥΛ, και χημικά πιο πέρα στη γωνία.

Διαρροές, απόβλητα, μαυρίλα, αναθυμιάσεις∙

βίωσα τριτοκοσμικές, εντέλει, καταστάσεις.

Γι’ αυτό σου λέω δεν μπορώ άλλο εδώ να ζήσω

εκτός από το άσθμα μου καρκίνο θ’ αποκτήσω.

ξορκίζοντας ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ

 

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ  ΑΠΟ  ΤΙΣ  ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΤΑΔΕ ΕΦΗ

εξώφυλλο: Η. Κουτσούκος

η πρώτη στροφή από το ποίημα ΚΟΡΑΚΙ

Edgar Allan Poe

1

Once upon a midnight dreary, while I pondered weak and weary,

Over many a quaint and curious volume of forgotten lore,
While I nodded, nearly napping, suddenly there came a tapping,
As of some one gently rapping, rapping at my chamber door.

“’Tis some visitor,” I muttered, “tapping at my chamber door—

 Only this and nothing more.”

Μία φορά, αργά πολύ, κοντά στο μεσονύχτι

που ’χε, το μελαγχολικό, ρίξει, η βραδιά, το δίχτυ

ένα βιβλίο σπάνιο στα χέρια μου κρατούσα

γνώσεις παλιές, αλλόκοτες, άγνωστες μελετούσα.

Κι ως ήμουνα κατάκοπος και μισοκοιμισμένος

ριγμένος σ’ έναν καναπέ σε σκέψεις βυθισμένος

ξάφνου μου εφάνη, υπόκωφο, πως άκουσα ένα κρότο

χτύπο απαλό, διακριτικό στης πόρτας μου το ρόπτρο.

Και σκέφτηκα όπως σκέφτεται τέτοιων θορύβων δέκτης

μουρμούρισα από μέσα μου: ¨θα είναι επισκέπτης¨.

Αυτό μόνο μουρμούρισα, αυτό και τίποτε άλλο.

η πρώτη στροφή από το ποίημα ΛΕΝΩΡΑ

Edgar Allan Poe

Ah, broken is the golden bowl! the spirit flown forever!
Let the bell toll! -a saintly soul floats on the Stygian river - 
And, Guy De Vere, hast thou no tear? -weep now or never more!
See! on yon drear and rigid bier low lies thy love, Lenore!
Come! let the burial rite be read -the funeral song be sung! - 
An anthem for the queenliest dead that ever died so young - 
A dirge for her, the doubly dead in that she died so young.

Έσπασε η κούπα, αλίμονο, η χρυσοσμιλεμένη∙

άνοιξε τα φτερά η ψυχή -είναι η πνοή σβησμένη-

Τώρα η καμπάνα του ναού λυπητερά ας χτυπήσει

για της Στυγός τον ποταμό, έχει η ψυχή κινήσει.

Ε! Γκυ Ντε Βηρ εσύ δεν κλαις, για δάκρια είναι η ώρα

ή κλάψε τώρα ή ποτέ, κοίταξε τη Λενώρα

η αγάπη σου σε ένα φριχτό φέρετρο ξαπλωμένη.

Εμπρός οι ύμνοι ας διαβαστούν οι καθιερωμένοι∙

όλοι οι νεκρώσιμοι ψαλμοί κι οι επιτάφιοι θρήνοι

γιατί βασιλικές τιμές αρμόζουνε σ’ εκείνη

που της ζωής της σίγησε πρόωρα το ρολόι

πόνος διπλός, διπλές ωδές, διπλό το μοιρολόι.