ΕΤΕΡΟΝ ΟΥΔΕΝ;

Φτάσαμε, λοιπόν, στο τέρμα

στο απόλυτο μηδέν

και σηκώσαμε τα χέρια

κι είπαμε ¨έτερον ουδέν;¨.

Το μηδέν να γίνει κύκλος

δίσκος να περιστραφεί

και γρανάζι να κινήσει

τη ζωή απ' την αρχή.

Δε χαρίζουμε το βίο

στις ορέξεις κανενός

γιατί θα ξαναβρεθούμε

στην τροχιά του μηδενός.

Μ' αισιόδοξο το βλέμμα

στις προκλήσεις των καιρών

και στο μέλλον που χαράζει

να δηλώσουμε παρών.

ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΗΣ ΒΟΜΒΑΣ

Για λίγες ώρες φύγαμε

έξω απ’ την εστία

κι αμέσως μας κυρίευσε

γρίνια και δυσφορία.

Στους χώρους της υποδοχής,

στων συγγενών τα σπίτια

κουρνιάσαμε στη θαλπωρή

σαν άφτερα σπουργίτια.

Μα η σκέψη μας ταξίδεψε

έστω και φευγαλέα

σε καταστάσεις έκρυθμες

σε γεγονότα ακραία.

Ως εν δυνάμει πρόσφυγες

βιαίως ξεριζωμένοι

στις βάρκες καταχείμωνο

και στα HOT SPOTS ριγμένοι.

Διδακτική ήταν άσκηση

γιατί κανείς δεν ξέρει

αυτή η απρόβλεπτη ζωή

στο μέλλον τι θα φέρει.

Τίποτε μες στο βίο μας

δεν είναι δεδομένο

πρέπει να το ’χουμε καλά

στο νου μας τυπωμένο.

Κι ακόμα αυτό το σύνθημα

ο φάρος μας να γίνει:

¨πολυτιμότερο αγαθό

στον κόσμο είν’ η ΕΙΡΗΝΗ¨.

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ

Όποια και να σηκώσουμε,

πέτρα, από το χώμα

και όποιο λάκκο σκάψουμε

στάχτες βρίσκουμε ακόμα.

           

Αίματα απ’ τα κατοχικά

εκείνα γεγονότα

που πίσω άφησε η βαριά

των Γερμανών η μπότα.

Τώρα, μια βόμβα που έπεσε

για να ξεκουμπιστούνε,

στο Κορδελιό ήταν γραφτό

μπροστά μας να τη βρούμε.

Πάλι εκτοπιζόμαστε

μετά εβδομήντα χρόνια,

στα καταφύγια εμείς

κι εκείνοι στα σαλόνια.

Έρχονται και ξανάρχονται

οι Γερμανοί στον τόπο

πότε με τρόπο ένοπλο

πότε με κερδοσκόπο.

Ο Χίτλερ με τον πόλεμο

ο Σόιμπλε εν ειρήνη.

Ζώσου ξανά –μα με του νου-

τ’  άρματα Ρωμιοσύνη.

Άρης  Μπιτσώρης