NEVERMORE ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ-ΔΥΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ-ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Ο έρωτας κι ο θάνατος, η απώλεια κι η αγάπη

του βίου μας το νόημα και της ζωής τ’ αλάτι.

Στην ομορφιά του έρωτα ποίηματα ρόδα ανθίζουν

και στίχοι ανυπέρβλητοι το θάνατο ξορκίζουν.

Κι όταν μια νέα κι όμορφη οδεύει προς το μνήμα

είναι αφορμή για να γραφεί ένα σπουδαίο ποίημα.

Κι αν την ψυχή του ποιητή ντύνουν θανάτων ράκη

τότε μονάχα θα γραφεί ποίημα σαν το ¨Κοράκι¨.

Κι η επωδός του: ¨ποτέ πια¨ που κόκκαλα τσακίζει

παγκόσμια αναγνώριση στο ποίημα χαρίζει.

¨ΞΟΡΚΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΚΟΡΑΚΙ¨

ΔΥΟ ΑΚΟΜΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 2 Απριλίου, ώρα 9μ.μ. 

στο θέατρο ¨ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ¨ στη Σταυρούπολη

ΚΥΡΙΑΚΗ 3 Απριλίου, ώρα 9μ.μ.

στο Πολιτιστικό Κέντρο Ευόσμου

Παράλληλα θα φιλοξενηθεί 
-μόνο κατά τη διάρκεια αυτής της παράστασης-
η Έκθεση Φωτογραφίας  ¨nevermore¨του Φώτη Παλαιολόγου 

της ομάδας f14, εμπνευσμένη από την παράσταση.

Το ¨ΚΟΡΑΚΙ¨ , αυτό το αριστούργημα της παγκόσμιας ποίησης με την ευρηματική επωδό ¨nevermore¨, γράφτηκε από τον E. A. Poe  το 1845 και έκτοτε δεν έπαψε να συγκινεί και να εμπνέει. Όπως την ταπεινότητά μου, που τόλμησα να το μεταφέρω στα ελληνικά σε δεκαπεντασύλλαβο ομοιοκατάληκτο στίχο.

Αυτή η απόδοση αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη σκηνοθέτη, τη χορογράφο, το μουσικό, τη σκηνογράφο και τους ηθοποιούς της πρωτοποριακής μουσικοχοροθεατρικής παράστασης, ¨ξορκίζοντας το Κοράκι¨. Με τη σειρά του αυτό το έργο, ευαισθητοποίησε την καλλιτεχνική ματιά του φωτογράφου, που με το φακό του, αποτυπώνοντας σκηνές της παράστασης,  δημιούργησε τα ποιητικά φωτογραφικά έργα της παρούσης έκθεσης*.

Μια σκυταλοδρομία τέχνης από τον Πόε μέχρι το Φώτη Παλαιολόγο …..

Άρης  Μπιτσώρης

*Κάθε φωτογραφία μπορεί να ειδωθεί ως ένα αυτόνομο φωτογραφικό δημιούργημα, αλλά και ως  ψηφίδα ενός ενιαίου εικαστικού έργου. Μια φωτογραφική έκθεση που επιβεβαιώνει αυτούς που ισχυρίζονται ότι η τέχνη με την οποία έχει μεγαλύτερη συγγένεια η φωτογραφία είναι η ποίηση. 

..........................................................................

..........................................................................

Την έκθεση ¨nevermore¨  οργανώνει και παρουσιάζει η ομάδα 

f14-ΚΟΙΝΟΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΩΝ

από την Παρασκευή 01-4-2016 έως 11-5-2016 

στην f14 gallery Μητσαίων 3, στην Αρχαία Αγορά

ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ

ΔΕΥΤΕΡΑ-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19:00-22:00

ΣΑΒΒΑΤΟ 11:00-14:00

Τα εγκαίνια της  έκθεσης  Παρασκευή 01-4-2016, ώρα 20:30

Η ΦΑΝΟΥΛΑ

Στις εικοσιδυό του Μάρτη

δυο χιλιάδες δεκαέξι

άλλο ένα λαμπρό αστέρι

στον πλανήτη έχει φέξει.

Απ’ το Γιώργο και τη Βίκυ

εγεννήθη μια κορούλα

και ο Βελισσάρης έχει

πλέον μία αδελφούλα.

Μία Κόρη όλο γλύκα

όμορφη σαν τη γιαγιά της

τη Φανή, απ’ την οποία

πήρε και το όνομά της.

Να τους ζήσει, να μας ζήσει

στη ζωή να ευτυχήσει

και απλόχερα αγάπη

στους ανθρώπους να χαρίσει.

ΕΤΩΝ ΤΡΙΑΝΤΑ ΚΑΙ (ΣΗΜΕΡΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ)

Παιδιά που μεγαλώσανε,

πιάσανε τα τριάντα

που κουβαλούν βιογραφικά

και λάπτοπ μες στην τσάντα.

Τους βλέπω πότε στα Today’ s 

πότε στο Lavativo

νέοι, ωραίοι, άτυχοι

μες στης ζωής το στίβο.

Σκαμπό στο πεζοδρόμιο,

αχνός στο  κυπελάκι

μ’ ένα εβδομηντάλεπτο

αρύ το καφεδάκι.

Εκείνος μάλλον άνεργος,

αυτή κάπου με Ε.Σ.Π.Α.

προνομιούχοι αν καβαλούν

μια γερασμένη βέσπα.

Ζευγάρια αζευγάρωτα,

άστεγος ο δεσμός τους ,

με τι φτερά να φύγουνε

από το πατρικό τους;

Ίσως παλιοί μου μαθητές,

μα τέκνα είναι δικά μας

το κουρασμένο βλέμμα τους

μουντζώνει τη γενιά μας.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΜΥΝΑΣ

Πάνε τα χρόνια δυστυχώς

που ’μασταν πεπεισμένοι

εκ βάθρων πως θ’  αλλάζαμε

όλη την οικουμένη.

Τώρα ούτε που σκέφτομαι

τον κόσμο αυτό να σώσω

τον εαυτό μου μοναχά

πασχίζω να διασώσω.

Μη με τυλίξει ο κουρνιαχτός

στη λάσπη μην κυλίσω

κι όση αξιοπρέπεια,

μου ’μεινε, να κρατήσω.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΟΥΣ

Σε μία μέρα έφαγα

όλη τη σύνταξή μου

οκτώ Μαρτίου σήμερα,

γενέθλια γιορτή μου.

Παγκόσμια μέρα γυναικών

που μ’ έχουν Άγιό τους

και η εικόνα μου κοσμεί

το εικονοστάσιό τους.

Κόκκινα τριαντάφυλλα

έστειλα εξακόσια

δύο το ένα, σύνολο

ευρώ χίλια διακόσια.

Δεν ήτο πράξη αγαθή

προστάτου των θηλέων

αλλά υποκινούμενος

εκ σκέψεων λαθραίων.

Γιατί μπορεί να γέρασα

κι εφθάρη η μπογιά μου

όμως, ακόμα διατηρώ

ακμαία την υγειά μου.      

Στις τόσες παραλήπτριες

ελπίζω να ζητήσει

-έστω και μια- ο Άγιος

να εξομολογήσει,

που από μια αμαρτία της

να μου ’ρθει τεθλιμμένη

κι εγώ αμέσως να της πω

σκύψε ευλογημένη.

Δες και την ανάρτηση:

ΑΓΙΟΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΣ 8-3-1953 / 8-3-2015

VAVA-ο Βαβά ήταν Ρωμιός;;;

Μια ιστορία έμμετρη θα σας παρουσιάσω

την αξιοπιστία της, χωρίς, να εξιχνιάσω.

Ίσως ένας ερευνητής, ρεπόρτερ να υπάρξει

πιο άξιος που ενδελεχώς το θέμα αυτό να ψάξει.

Ο Βάβας ο Ευάγγελος από το Γρεβενίτι

απ’ την πατρίδα κάποτε πέταξε σαν σπουργίτι.

Το είκοσι τον βρίσκουμε κάτω στην Μοζαμβίκη

με τις δουλειές του ποδαριού και με το χαμαλίκι.

Ως επιστάτη ύστερα σε μία εταιρία

που εκμεταλλευότανε τεράστια φυτεία.

Το εικοσιδυο γνωρίστηκε μ’ έναν Μικρασιάτη

δυο μετανάστες Έλληνες σε μια γωνιά του χάρτη.

Ήταν ο Γιώργος Φιλιππής που στης σφαγής τη δίνη

με ένα πλοίο ιταλικό το έσκασε απ’ τη Σμύρνη.

Σύντομα αναπτύξανε μια στέρεα φιλία

κι η  μοίρα τους τούς έφερε μέχρι τη Βραζιλία.

Μετά από σκληρή δουλειά και με οικονομίες

κάποια στιγμή ρισκάρισαν, πήραν πρωτοβουλίες.

Βγάλαν δυο Bedford φορτηγά, παίρνοντας κι ένα δάνειο

και από τότε άρχισε το έργο το τιτάνιο.

Τόνους, εκατομμύρια, μετέφεραν ξυλεία

δασών που αποψιλώθηκαν σε μία επαρχία,

εκεί όπου μελλοντικά χτίστηκε η Μπαζίλια

-η νέα η πρωτεύουσα- μακριά από το Ρίο μίλια.

Πήγαν καλά, επεκτάθηκαν σ’ άλλες επιχειρήσεις

σε αποθήκες, μαγαζιά και πλήθος επενδύσεις.

Μα ο Φιλιππής νοστάλγησε κάποτε την Ελλάδα

έφυγε κι άφησε αδερφό και φίλο εκεί το Βάβα.

Ο Βάβας ρίζες άπλωσε με τρίτεκνη οικογένεια

με κύρος και υπόληψη μέσα στην ομογένεια.

Μα ένα τροχαίο άλλαξε το βήμα της ζωής του

όταν επικαθήμενο της επιχείρησής του,

έπεσε σε βαθύ γκρεμό –κι εκείνος επιβαίνων-

μα επέζησε,  ως κι οι γιατροί τον είχαν ξεγραμμένον.

Ο θάνατος με τη ζωή φέραν ισοπαλία,

για ένα χρόνο ολάκερο ήταν σ’ ακινησία

Μία νοσοκόμα στάθηκε φύλακας άγγελός του

μέρα και νύχτα ξάγρυπνη, στον πόνο σύντροφός του.

Κι όταν στα πόδια στάθηκε και βρήκε την υγειά του

την πήρε και την έφερε στην οικογένειά του.

Έκανε τέσσερα παιδιά μ’ εκείνη τη μιγάδα

και πλέον σύνολο επτά, τα τέκνα ήταν του Βάβα.

Σ’ όλα, αρχαιοελληνικά ονόματα είχε δώσει

ως χρέος στην καταγωγή θέλοντας να εκπληρώσει.

Ένα απ’ τη δεύτερη φουρνιά τον είπε Πυθαγόρα,

σπουδαίος ποδοσφαιριστής έγινε μες στη χώρα.

Κι αν στα μητρώα γράφτηκε Edvaldo Jizidio Neto

στο σπίτι Πητ τον έλεγαν, Βαβά όλοι οι άλλοι, σκέτο.

Ήδη απ’ τα δεκαπέντε του το ¨τόπι¨ το κατείχε,

ντεμπούτο το σαραναεννιά κάνει στη Sport Recife.

Έκτοτε άνοιξε φτερά∙ μετά Vasco da Gama,

Atletico, Palmeiras , ήτανε παίκτης θαύμα.

Ακόμα στην America, San Diego Toros,  Neza∙  

κρέμασε τα παπούτσια του, τέλος, στην Portuguesa.

Striker, μέγας sender for∙  στα γήπεδα συνήθως

Peito de Ace τον φώναζαν, θα πει: ¨ατσαλένιο στήθος¨.

Εκεί όμως που διέπρεψε ήταν στη Seleção

με Αμαρίλντο, με Γκιλμάρ, Ντιντί, Πελέ, Ζαγκάλο.

Έπαιξε κι ήταν βασικός στα  Μουντιάλ  τα δύο:

Σουηδία το πενήνταοκτώ, Χιλή το εξηνταδύο.

Χάρις στα γκολ του, κύπελλα πήρε η Βραζιλία

κι έκτοτε στο ποδόσφαιρο κατέχει τα πρωτεία.

Προπονητής σε Cordoba, Al Rayyan και Γρανάδα,

ήταν μέσα στα γήπεδα σαράντα χρόνια αράδα.

Έφυγε εξηνταοκτώ χρονώ το δυο χιλίαδες δύο

πέθανε από εγκεφαλικό σε κλινική του Ρίο.

Αυτή εν ολίγοις του Βαβά είναι η βιογραφία,

από δημοσιεύματα  άντλησα τα στοιχεία.

Όμως για την καταγωγή πηγή μου ήταν μόνη

η γλαφυρή αφήγηση του φίλου μου του Αντώνη,

που έχει μνήμη ισόκυρη  ενός γραπτού  εντύπου

και είναι γιος του Φιλιππή ή αλλιώς Γιώργου Φιλίππου.

Την ιστορία άκουσε απ’  το Βαγγέλη Βάβα

όταν το εβδομήντα αυτός πέρασε απ’ την Ελλάδα.

Στον Εύοσμο ήρθε που ’μενε ο φίλος κι αδερφός του
και στην κουβέντα ανέφερε πως ο Βαβά είναι ο γιος του.

 Στην πρώτη φωτογραφία:          1925 στο Ρίο ντε Τζανέιρο

αριστερά ο Ευάγγελος Βάβας

στη μέση ο Γιώργος Φιλίππου

και δεξιά ο Γιώργος Κορακάκης